หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 460

สวี่อี้ถิงนั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างเงียบเชียบ

สายตาล่องลอย คล้ายจมสู่ความทรงจำในวันวาน

“เจ้าเป็นเด็กที่บ้านเก็บมาเลี้ยง”

“ตอนนั้น ท่านพ่อยังไม่ได้เป็นราชครู

“ตอนที่พบเจ้าคือคืนหนึ่งในฤดูหนาว คืนนั้นหิมะตกหนักไม่ต่างจากคืนนี้เลย”

“ขณะนั้น ท่านแม่เพิ่งคลอดน้องสามได้ไม่นาน ในความฝัน นางมักจะได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็กทารกดังขึ้นข้างหู”

“นางลุกขึ้นมาตรวจดูหลายครั้ง แต่เสียงร้องไห้กลับหายไป เหมือนกับว่าท่านแม่หูฝาดไปเอง...”

“ในใจท่านแม่กระวนกระวายจนนั่งไม่ติด”

“ท่านรู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังเรียกร้องท่าน ขณะนั้นฟ้ายังไม่สาง หิมะตกลงมาอย่างหนัก แต่ท่านแม่ก็ยังดึงดันที่จะออกไปข้างนอก”

“พวกเราพี่น้องอยู่ในวัยที่ซุกซนพอดี จึงได้ติดตามท่านแม่ขึ้นรถม้าออกไปด้วย”

“บางที ทุกสิ่งอาจจะถูกกำหนดไว้แล้ว”

“ท่านเดินทางไปตามความรู้สึกที่ถูกชักนำ โลดแล่นไปในเมือง พวกเราทั้งหมดล้วนหนาวเย็นจนตัวสั่น หิมะที่ตกหนักทำให้มองเห็นหนทางไม่ชัด ยิ่งไปก็ยิ่งไกลขึ้นเรื่อยๆ...”

“พอใกล้จะออกจากเมือง พลันได้ยินเสียงร้องไห้ที่อิดโรย”

“เสียงร้องไห้เบามาก คล้ายเสียงร้องของแมวน้อย เสียงขาดๆหายๆและเบาลงเรื่อยๆ พวกเราทั้งหลายจึงลงจากรถม้า แล้วออกตามหาท่ามกลางหิมะตกหนัก” สวี่อี้ถิงถอนหายใจ

เดิมทีคิดว่าจะเก็บเรื่องนี้ไว้ให้ลึกสุดใจ

แต่นึกไม่ถึงว่าจะนำภัยร้ายมาให้น้องสาวตัวเอง

“ทว่าตั้งแต่เจ้ามาอยู่ในบ้าน ท่านพ่อเหมือนดวงชะตาเปลี่ยนแปลงกะทันหัน หน้าที่การงานในราชสำนักราบรื่นยิ่งนัก เพียงแค่หกปีก็เลื่อนตำแหน่งขึ้นไปเป็นข้าราชการระดับหนึ่ง อีกทั้งถูกฮ่องเต้องค์ก่อนเลือกให้เป็นราชครู เพื่อถ่ายทอดความรู้ให้องค์รัชทายาท” ฮ่องเต้เซวียนผิงในตอนนั้น ยังเป็นแค่องค์รัชทายาท

“ขณะนั้น ท่านพ่อดั่งมีสิ่งศักดิ์สิทธิ์หนุนนำ บ้านเราทำสิ่งใดก็ราบรื่นไปหมด” ราบรื่นจนน่าขนลุก

เดิมทีตระกูลสวี่เป็นเพียงขุนนางที่มีคุณธรรม มีแค่ชื่อเสียงแต่ไม่มีอำนาจ

แต่ตั้งแต่มีอวิ๋นเหนียงเข้ามา ตระกูลสวี่เจริญรุ่งเรือง ภายในเวลาแค่หกปีเลื่อนฐานะขึ้นไปทันที ดั่งมีเทวดาหนุนนำ

สวี่ซื่อน้ำตาคลอเบ้า นางเสวยสุขกับทุกสิ่งทุกอย่างในตระกูลสวี่อย่างสบายใจ

ทว่าไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองจะไม่ใช่ลูกสาวตระกูลสวี่

สวี่ซื่อลุกขึ้นยืน แล้วคุกเข่าลงตรงหน้าพี่ใหญ่และอาซ้อยใหญ่

“อวิ๋นเหนียง เจ้าทำอะไร! เป็นเพราะอย่างนี้พวกเราจึงไม่อยากจะบอกเจ้า เพราะกลัวเจ้าจะรู้สึกกดดัน!” อาซ้อใหญ่สีหน้าลนลาน แล้วรีบเข้าไปประคองนางทันที