หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 460

สวี่อี้ถิงนั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างเงียบเชียบ

สายตาล่องลอย คล้ายจมสู่ความทรงจำในวันวาน

“เจ้าเป็นเด็กที่บ้านเก็บมาเลี้ยง”

“ตอนนั้น ท่านพ่อยังไม่ได้เป็นราชครู

“ตอนที่พบเจ้าคือคืนหนึ่งในฤดูหนาว คืนนั้นหิมะตกหนักไม่ต่างจากคืนนี้เลย”

“ขณะนั้น ท่านแม่เพิ่งคลอดน้องสามได้ไม่นาน ในความฝัน นางมักจะได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็กทารกดังขึ้นข้างหู”

“นางลุกขึ้นมาตรวจดูหลายครั้ง แต่เสียงร้องไห้กลับหายไป เหมือนกับว่าท่านแม่หูฝาดไปเอง...”

“ในใจท่านแม่กระวนกระวายจนนั่งไม่ติด”

“ท่านรู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังเรียกร้องท่าน ขณะนั้นฟ้ายังไม่สาง หิมะตกลงมาอย่างหนัก แต่ท่านแม่ก็ยังดึงดันที่จะออกไปข้างนอก”

“พวกเราพี่น้องอยู่ในวัยที่ซุกซนพอดี จึงได้ติดตามท่านแม่ขึ้นรถม้าออกไปด้วย”

“บางที ทุกสิ่งอาจจะถูกกำหนดไว้แล้ว”

“ท่านเดินทางไปตามความรู้สึกที่ถูกชักนำ โลดแล่นไปในเมือง พวกเราทั้งหมดล้วนหนาวเย็นจนตัวสั่น หิมะที่ตกหนักทำให้มองเห็นหนทางไม่ชัด ยิ่งไปก็ยิ่งไกลขึ้นเรื่อยๆ...”

“พอใกล้จะออกจากเมือง พลันได้ยินเสียงร้องไห้ที่อิดโรย”

“เสียงร้องไห้เบามาก คล้ายเสียงร้องของแมวน้อย เสียงขาดๆหายๆและเบาลงเรื่อยๆ พวกเราทั้งหลายจึงลงจากรถม้า แล้วออกตามหาท่ามกลางหิมะตกหนัก” สวี่อี้ถิงถอนหายใจ

เดิมทีคิดว่าจะเก็บเรื่องนี้ไว้ให้ลึกสุดใจ

แต่นึกไม่ถึงว่าจะนำภัยร้ายมาให้น้องสาวตัวเอง