หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 497

ตอนนี้เขามีแต่เรื่องต่าง ๆ นานารุมเร้า เหมือนจะไม่มีวันหลุดจากโซ่ตรวนนี้ได้

นับตั้งแต่หย่ากับสวี่ซื่อ เรื่องตลกในจวนก็เกิดขึ้นเรื่องแล้วเรื่องเล่า เกือบจะกลายเป็นเรื่องตลกของคนทั่วทั้งเมืองหลวงแล้ว

ลู่หย่วนเจ๋อมือไม้อ่อนแรง จนแส้ในมือร่วงตกลงสู่พื้น

ทำไมถึงได้มีชีวิตเป็นแบบนี้ได้นะ?

“ทำไมเจ้าถึงไม่ยอมไปสอบฮุ่ยซื่อล่ะ?” ลู่หย่วนเจ๋อถามด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

“ห้ามเจ้าแพ้ให้กับเยี่ยนซูเด็ดขาด เจ้าจะแพ้ให้ใครก็ได้ แต่ต้องไม่แพ้ให้กับเยี่ยนซู!” ดูเหมือนเขาจะหมกมุ่นกับอะไรบางอย่าง

เพื่อพรสวรรค์ของลู่จิ่งไหว เขายอมขับไล่ลูกชายคนโตที่เป็นอัมพาตออกจากบ้านไป

แต่ตอนนี้ลู่จิ่งไหวกลับถูกลูกชายคนโตที่เป็นอัมพาตกดดัน

เช่นนี้ไม่เท่ากับว่าเขาดูเป็นคนโง่เขลาหรอกหรือ?

ลู่จิ่งไหวล้มลงกับพื้น เปลือกตาของเขาหนักอึ้งไม่สามารถยกขึ้นมาได้

พวกสาวใช้หวาดกลัวไม่กล้าเข้าใกล้ หนึ่งในนั้นมีคนหนึ่งที่สั่นเทาหนักมาก นางไม่กล้าสู้หน้าลู่จิ่งไหว

อยู่ ๆ ก็มีเสียงสาวใช้คนหนึ่งพูดเสียงดังขึ้นมาว่า “บ่าวรู้ว่าทำไมถึงไม่ไปสอบเจ้าค่ะ!”

สาวใช้คนนี้เดิมทีเป็นคนรับใช้ที่คอยกวาดพื้นของสวี่ซื่อ แต่เพราะว่าเป็นทาสของจวนโหวจึงต้องอยู่เป็นสาวใช้ที่นี่ต่อ

สาวใช้ที่คอยกวาดพื้นคนนั้นชี้ไปที่สาวใช้ที่ตัวสั่นเทาคนนั้นก่อนเอ่ย

“นางเป็นสาวใช้ที่ฝนหมึกในห้องหนังสือของคุณชายเยี่ยนซูมาก่อน นามว่ามั่วเอ้อร์”

“ปีนั้นตอนที่คุณชายเยี่ยนซูเป็นอัมพาต แค่เห็นหนังสือก็เกิดอาการบ้าคลั่งขึ้นมา นายท่านจึงสั่งให้เก็บหนังสือไป ฮูหยินสวี่จึงให้บ่าวเผาทำลายต้นฉบับทั้งหมดทิ้ง”

“นางเบี่ยงเบนความสนใจของบ่าว และให้คุณหนูหว่านอี้แอบเอาต้นฉบับที่คุณชายเยี่ยนซูเขียนออกจากจวนไปให้คุณชายจิ่งไหว”

“หลายวันก่อนบ่าวเห็นในห้องหนังสือของคุณชายจิ่งไหวมีแบบร่างต้นฉบับของคุณชายใหญ่วางอยู่”

“พวกนางไม่ได้เผาทิ้งไปสักแผ่น!”

สาวใช้คนนั้นกลืนน้ำลายลงคอ รู้สึกเพียงว่าตอนนี้สีหน้าของนายท่านน่ากลัวเป็นพิเศษ