หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 500

ลู่จิ่งไหวยิ้มเยาะ “ทำไมข้าจะไม่กล้า เขาขวางหน้าข้า เขาก็สมควรตาย!”

“สามหยวนน้อยวัยแปดขวบ ทำให้เขาตายตอนมีชื่อเสียง ถึงจะทำให้ท่านเจ็บปวดจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ได้”

“น่าเสียดาย เผยเย่าจู่ผู้โง่เขลาคนนี้ แม้แต่เด็กคนเดียวยังฆ่าไม่ตาย! หากไม่ใช่เพราะเขาทำลายเรื่องของข้า ข้าคงแทนที่ลู่เยี่ยนซูไปนานแล้ว ถือต้นฉบับของเขา ขโมยทุกอย่างของเขา!!” ลู่จิ่งไหวแค่เสียใจที่เวลานั้นตัวเองไม่กล้าออกหน้าเอง

เผยเย่าจู่ลักเล็กขโมยน้อยทั้งวัน ไม่อาจหักใจไปจากหอนางโลม แต่ไม่กล้าฆ่าคน

นอกจากนี้ เขายังขโมยทรัพย์สินเงินทองของสวี่ซื่อ และอาศัยอยู่ในจวนจงหย่งโหว ลู่เยี่ยนซูเป็นความหวังของจวนโหว เขาขี้ขลาด จึงทำได้แค่ตีเขาสลบไป

“หากเขาเป็นอัมพาตไปตลอดชีวิตคงดีมาก หากเขานั่งบนรถเข็นไปตลอดชีวิตคงดีมาก ทำไมสวรรค์ถึงมอบโอกาสให้เขาเสมอ ทำไม!” ลู่จิ่งไหวตะโกนด้วยความโกรธแค้น เหตุใดลู่เยี่ยนซูถึงเป็นที่ชื่นชอบของสวรรค์เสมอ

“หากเขาไม่ตาย หากเขาไม่เป็นอัมพาต ท่านก็ไม่มีวันมองเห็นข้า ข้าจะถูกเขากดไว้ ไม่มีวันพลิกเป็นฝ่ายชนะได้! ข้ากับท่านแม่ ก็จะไม่มีวันถูกท่านใช้ให้ทำหน้าที่สำคัญไปตลอดกาล!” ลู่จิ่งไหวคล้ายกับบ้าคลั่ง ปากเต็มไปด้วยเลือด แสยะปากมองไปทางลู่หย่วนเจ๋อ

“ตอนเขาเป็นอัมพาต ท่านเจ็บปวดทรมานอย่างยิ่ง ดังนั้นท่านถึงได้สังเกตเห็นข้า…”

“เขาเป็นบุตรภรรยาหลวง เขาสง่าผ่าเผย ใจกว้าง เขาไม่ควรค่าแก่การใช้อุบายทุกอย่าง”

“ข้าเป็นบุตรอนุนอกเรือน ข้าต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ เปิดเผยไม่ได้ ข้าเกิดมาก็เพื่อขโมยสารอาหารของเขาและมีชีวิตอยู่ ทำไมข้าจะไม่กล้าลงมือกับเขาเล่า”

“สิ่งหนึ่งดับสลายสิ่งหนึ่งเกิดขึ้น ท่านพ่อ ท่านน่าจะเข้าใจหลักการนี้!”

ลู่หย่วนเจ๋อถอยหลังหนึ่งก้าว เขาไม่เคยคิดเลยว่าความคิดของลู่จิ่งไหวจะชั่วร้ายเช่นนี้

แปดขวบ ก็ยืมมือของเผยเย่าจู่ คิดจะกำจัดลู่เยี่ยนซูทิ้ง

“ไอ้ลูกเวร ไอ้ลูกเวร!” ลู่หย่วนเจ๋อสั่นไปทั้งร่าง