หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 508

“เจ้ารับใช้อยู่ข้างกายนายหญิงใหญ่ เกรงว่าจะรักษาชีวิตนี้เอาไว้ไม่ได้” เผยซื่อกล่าวด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร

สาวใช้คุกเข่าลงบนพื้นดังตุบ

“ช่างเถอะ เอายาแก้หวัดมาต้มกินสักหน่อยก็พอ” เผยซื่อสีหน้าเรียบเฉย

“เปิดหน้าต่างในห้องหลาย ๆ บานให้ลมโปร่ง เนื้อตัวเน่าเปื่อย กลิ่นเน่าเสีย”

คนเป็นอัมพาตตลอดปี หากดูแลไม่รอบคอบ ร่างกายจะเป็นแผลกดทับ หากเป็นฤดูร้อน…

เนื้อที่เน่าเปื่อยจะเกิดหนอนแมลงวัน

ผู้ป่วยเจ็บปวดจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ ร้องขอชีวิตก็ไม่ได้ ร้องขอความตายก็ไม่ได้

“เจ้าค่ะ” สาวใช้ขานตอบเบา ๆ

เผยซื่อพาชายหัวโล้นเดินออกจากประตูห้อง เผยซื่อเดินพร้อมกับกล่าวไปด้วยว่า “นางคิดว่าข้าเป็นสวี่ซื่อจริงหรือ ปรนนิบัตินางเป็นเวลายาวนานเช่นนั้นน่ะหรือ”

ขณะพูด สาวใช้ก็มาส่งข่าว

“ฮูหยิน ฮูหยินน้อยมาแล้วเจ้าค่ะ”

เจียงอวิ๋นเหมี่ยนหน้าเป็นสีเทาเหมือนดิน ดวงตามีความน้อยใจและไม่มีความสุขแฝงอยู่

เผยซื่อมองนางด้วยความสงบ เจียงอวิ๋นเหมี่ยนขึ้นมากล่าวทักทาย “ท่านแม่”

“กลับมาก็ดีแล้ว จิ่งไหวยังเยาว์วัยไม่รู้ความ ถูกคนหลอกลวง และปล่อยให้คนอื่นทำร้าย พวกเจ้าสามีภรรยาร่างเดียวกัน ต้องดูแลเขาให้ดีถึงจะถูก”

เจียงอวิ๋นเหมี่ยนบีบผ้าเช็ดหน้าแน่น “เจ้าค่ะ” นางก้มหน้า จึงทำให้คนเห็นสีหน้าของนางไม่ชัด

เมื่อเผยซื่อไปแล้ว สาวใช้ข้างกายเจียงอวิ๋นเหมี่ยนจึงเอ่ยปากด้วยความโกรธเคืองเนื่องจากคิดว่าไม่ยุติธรรม

“ช่างหน้าไม่อาย！ นางมีหน้ามาพูดว่าสามีภรรยาร่างเดียวกันด้วยหรือ”

“แทบจะแพร่ไปทั่วเมืองหลวงแล้ว”

“หากไม่ถอนหมั้นคงดีนัก ผู้คนล้วนพูดว่า ครั้งนี้เกรงว่าลู่เยี่ยนซูจะสอบติดอันดับหนึ่งทั้งสามสนาม เป็นหนุ่มอัจฉริยะอย่างแท้จริง” สาวใช้กระทืบเท้าด้วยความไม่ยอม

ดวงตาเจียงอวิ๋นเหมี่ยนมีความเสียใจวาบผ่าน

กลางเดือนสอง