หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 509

กลางฤดูหนาว ร้อนที่ไหนกัน

[ผู้ใหญ่แต่ละคนแปลกๆ กันทั้งนั้น อากาศหนาวขนาดนี้ยังร้อนอีกเหรอ]

เหงื่อเย็นของสวี่ซื่อไหลย้อยลงมา

“ออกมาแล้ว ออกมาแล้ว คุณชายใหญ่ออกมาแล้ว！” สีหน้าของบ่าวล้วนเปลี่ยนไปและรีบประคองคุณชายใหญ่ออกมา

การทดสอบแบ่งออกเป็นสามรอบ โดยแต่ละรอบจะใช้เวลาทั้งหมดสามวัน

สนามแรกสอบวันที่เก้าเดือนสอง สนามที่สองสอบวันที่สิบสองเดือนสอง และสนามที่สามสอบวันที่สิบห้าเดือนสอง

ถ้าหากว่าร่างกายไม่แข็งแรงการสอบสามสนามก็เพียงพอที่จะสามารถคร่าชีวิตผู้เข้าสอบได้

ในบรรดาพวกเขามีชายชราที่มีจอนผมสีขาว

ชายยชราเดินตัวสั่นออกมาจากสนามสอบด้วยใบหน้าซีดขาว

จากนั้นเขาก็นั่งลงบนพื้นแล้วร้องไห้เสียงดัง “สามปีสอบหนึ่งครั้ง ข้าสอบมาหกครั้งแล้วนะ หกครั้ง！！ สิบแปดปีเลยนะ！” แม้แต่จวี่เหรินก็หลบไปด้านข้าง

ลูกหลานปลอบใจเขาอยู่โดยรอบ

ครอบครัวคนธรรมดาอยากที่จะมีบัณฑิตสักคนหนึ่งจะต้องใช้ความพยายามของทั้งตระกูล

การเรียนหนังสือไม่ใช่เพียงเพื่อตัวเองแต่เพื่อความหวังของทั้งตระกูล

คนจำนวนนับไม่ถ้วนอยากจะสอบเคอจวี่เพื่อยกฐานะของตัวเอง

ที่หน้าสภาสอบคัดเลือกมีทั้งคนที่ยิ้มและร้องไห้

“นั่นใช่ลู่เยี่ยนซูหรือเปล่า” เหมือนว่ามีคนวิพากษ์วิจารณ์กันเสียงเบา

ลู่เยี่ยนซูนั้นมีรูปร่างสูงปราดเปรียว ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มเล็กๆ

“เขาเป็นอัมพาตมาสิบปี และยังคงสอบไม่ผ่านระดับท้องถิ่น ถ้าหากว่าตอนนั้นเขาไม่ได้เป็นอัมพาต...” ทุกคนล้วนไม่กล้าจะคิด

“ช่างเป็นคำพูดที่...”

“การสอบครั้งนี้ไม่รู้ว่าเขาจะได้ที่หนึ่งหรือไม่”

สายตาจำนวนนับไม่ถ้วนมองไปที่ลู่เยี่ยนซู

ไม่รู้ว่าใครพึมพำขึ้นมาว่า “พรสวรรค์ระดับนี้กลับถูกลู่หยวนเจ๋อไล่ออกจากบ้านจะไม่มีชื่อไว้ในศาลบรรพชน”