หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 510

“เขา เขาจงใจเล่นงานเจ้าอย่างไร” ลู่เยี่ยนซูตึงเครียด ใบหน้าของเขาจริงจัง

“เขาด่าว่าข้าเป็นสุนัข...” ดวงตาทั้งสองข้างของลู่เจาเจาคลอไปด้วยน้ำตา

ลู่เยี่ยนซูสงสารจับใจและรีบกอดนางเข้ามาไว้ในอก “เขาด่าเจ้าอย่างไร”

“ตอนที่เริ่มชั้นเรียนเขาบอกว่าใครยังพูดอยู่อีกคนนั้นเป็นสุนัข ข้าพูดออกไป” นางมองหน้าพี่ใหญ่ด้วยสีหน้าน่าสงสาร

“เขาด่าว่าข้าเป็นสุนัข”

ใบหน้าที่จริงจังของลู่เยี่ยนซูแข็งทื่อไป

“เขายังเป็นพวกหลอกลวงอีกด้วย พูดอะไรไม่จริงจัง！” นางขบกรามแน่นอย่างไม่พอใจ

“เขาบอกว่าถ้าใครยังพูดอยู่อีกจะไล่ออกไปจากสำนัก！ ข้ากำลังถือกระเป๋าออกไป เขากลับมาห้ามข้าเอาไว้！”

“ข้าไม่ซอบเขา！”

ลู่เจาเจาโกรธจนแยกเขี้ยว

“พี่ใหญ่ ทำไมท่านถึงไม่พูดอะไรล่ะ ทำไมถึงได้เงียบไปล่ะเจ้าคะ”

ลู่เยี่ยนซูสูดหายใจเข้าลึก

“ถ้าอย่างไรให้พี่ใหญ่ไปส่งเจ้าไปสำนักเองเถอะ” จะได้ถือโอกาสไปรับผิดกับท่านอาจารย์ด้วย เขาเกรงว่าน้องสาวของเขาจะทำให้ท่านอาจารย์อกแตกตายไปเสียก่อน

ลู่เจาเจานิ่วหน้าและเอียงคอ “ข้า ข้า...ข้าไม่อยากไป”

ไม่ว่าลู่เยี่ยนซูจะพูดอย่างไรนางก็ไม่ยอม

ลู่เยี่ยนซูได้แต่ปล่อยไปและส่งคนไปลาหยุดแทนนางหนึ่งวัน

เมื่อรอให้ลู่เจาเจากินข้าวเช้าแล้ว เขาจึงลอบไปถามถึงสาเหตุกับอวี้ซู

ว่าเกิดเรื่องขึ้นที่สำนักศึกษาใช่หรือไม่

อวี้ซูยิ้มไม่หุบ “เช้าเมื่อวานนี้นางดื่มนมเยอะจึงได้ฉี่รดกางเกง และรู้สึกว่าน่าอาย...”

ลู่เยี่ยนซูกุมหน้าผากอย่างจนใจ

เขาวางชามลง เด็กน้อยก็ทำหน้ามีพิรุธวิ่งเข้ามาหา