หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 512

กลางดึก ลู่เจาเจายืนอยู่ตรงหน้าของสวี่ซื่อแล้วกลอกตาอ่านจดหมายที่พี่รองส่งมาให้

“ท่านแม่ พี่รองได้เลื่อนตำแหน่งแล้วจริงหรือเจ้าคะ” นางถามอย่างสงสัย

สวี่ซื่อลอบเช็ดน้ำตา “เด็กโง่อย่างพี่รองของเจ้าได้เลื่อนขั้นจากการรบ เขาใช้ชีวิตและกำลังทหารแลกมา”

สวี่ซื่อชื่นชมกับการเติบโตของบุตรชายและเป็นห่วงเขา

“เขาได้เขียนจดหมายให้พี่เวินหนิงไหมเจ้าคะ” ลู่เจาเจาถามอย่างจริงจัง

สวี่ซื่อทำหน้าไม่ถูก

“เจ้าแม่สื่อตัวน้อย เวินหนิงเป็นคู่หมั้นของเขา เขาจะกล้าลืมได้อย่างไร จำเป็นต้องให้เจ้ามาเป็นกังวลด้วยหรือไง...”

ลู่เจาเจาหัวเราะคิก

สวี่ซื่อกล่อมนางให้นอนแล้วจึงนำจดหมายจากบุตรชายกลับไปที่เรือน

ลู่เจาเจานอนอยู่บนเตียง นางพลิกตัวไปมาแต่ก็นอนไม่หลับ

จู่ๆ...

นางก็สูดหายใจเข้าเล็กน้อย

เด็กน้อยพลิกตัวลงจากเตียงและสวมถุงเท้า นางเหยียบบนเก้าอี้และเปิดประตู

อวี้ซูตกใจตื่น

ลู่เจาเจาใช้นิ้วแตะชี้ไปที่ริมฝีปาก “ชู่...”

อวี้ซูชะงักไปเล็กน้อย นางสามารถตามความคิดของลู่เจาเจาได้ทัน

ทางซ้ายของบ้านลู่เจาเจาคือหรงเช่อ ทางขวาคือตระกูลเวิน

เมื่อปีที่แล้วตระกูลเวินเพิ่งได้รับการปล่อยตัวให้กลับมาที่เมืองหลวง ทุกวันปีไหม้จึงจะได้พบกับสวี่ซื่อ ทั้งสองตระกูลมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมาก

“คุณหนูเจ้าคะ ทำไมบ่าวถึงได้กลิ่นธูป...”

“ดูเหมือนว่าจะเป็นกลิ่นของกระดาษเงินกระดาษทองที่ถูกเผา...”

อวี้ซูตัวสั่น และขนลุกไปทั้งร่าง

นางรู้สึกหนาวเล็กน้อย

ลู่เจาเจาตบที่บ่าของนางเบาๆ ความหนาวเย็นบนร่างของอวี้ซูหายไปเล็กน้อย