หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 513

หญิงรับใช้ผลักประตูเข้าไปก็เห็นเวินหนิงนั่งเหม่อลอยอยู่ข้างหน้าต่าง

ลู่เจาเจาเดินเข้าไปแล้วดึงชายเสื้อของเวินหนิงเล็กน้อย “พี่อาหนิงเจ้าคะ กำลังคิดถึงพี่รองอยู่หรือเจ้าคะ”

เด็กน้อยถามเสียงใส

ถ้าเป็นที่ผ่านมาเวินหนิงจะหน้าแดงลามไปยันหูตั้งนานแล้ว

ในเวลานี้นางดูเหม่อลอยเล็กน้อย และชะงักไป

นางอ้าปากขึ้นเล็กน้อย ที่ข้างมือของนางมีจดหมายที่ลู่เจิ้งเยว่ส่งมา

ดวงตาของเวินหนิงแดงก่ำ นางเก็บมันในใจมานานแล้วแต่กลับไม่รู้จะพูดออกมาเช่นไร และไม่กล้าที่จะบอกใคร

“พี่อาหนิงเป็นอะไรไปเจ้าคะ มีใครมารังแกท่านงั้นหรือ”

“บอกเจาเจามา เจาเจาจะช่วยจัดการให้ดีหรือไม่” ลู่เจาเจาถามอย่างเป็นห่วง

“เป็นพี่รองที่ทำให้ท่านไม่สบายใจใช่หรือไม่เจ้าคะ”

เวินหนิงกอดเจาเจาด้วยดวงตาแดงเรื่อ “เจาเจา ข้าเป็นผู้หญิงที่แย่จริงๆ...” นางร้องไห้อย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี

นางไม่กล้าบอกคนนอก ได้แต่เก็บมันเอาไว้ข้างใน

“เจาเจา ข้าชอบพี่เจิ่งเยว่มาก ตั้งแต่เด็กข้าก็ชอบเขามาก...”

“ทุกครั้งที่เขาส่งจดหมายหาข้า ข้าดีใจมาก...”

“แต่...” เวินหนิงชะงักไป

ใบหน้าของนางซีดขาวและยังรู้สึกผิด “ข้าไม่รู้ว่าทำไม ตอนกลางคืนข้ามักจะฝันถึง...ผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่ง” นางไม่กล้าบอกคนอื่น เจาเจายังเด็กความกดดันในใจของนางจึงลดน้อยลงไปหลายส่วน

แต่นางละอายใจเกินไปและไม่รู้ว่าควรจะบอกใคร

“เขามีหน้าตาที่โดดเด่นเรียกได้ว่าเป็นเลิศ ในความฝันเขาบอกความในใจกับข้า ข้าฝันเห็นเขาทุกวัน...”

แต่เวินหนิง นางชอบลู่เจิ้งเยว่

แต่นางไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงได้ฝันเห็นผู้ชายคนอื่น