หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 537

“ท่านแม่ ข้าเห็นเจ้าพิการนั่นก็รู้สึกคลื่นไส้”

“ท่านแม่ ให้ข้าถอนหมั้นเถอะ ชีวิตที่เหลือของลูกไม่มีทางแต่งงานกับคนพิการแน่นอน ไม่อย่างนั้นชีวิตของลูกคงจบเห่แน่! ท่านแม่ ท่านต้องช่วยข้านะ!” เจียงอวิ๋นจิ่นร้องไห้กับมารดา

“แม่ก็อยากจะช่วยเจ้า แต่พ่อของเจ้าต้องไม่เห็นด้วยแน่นอน”

“ท่านโหวเฒ่าแห่งจวนจงหย่งโหวกับนายท่านตระกูลเราคือเพื่อนตาย ตอนนั้นนายท่านเห็นถึงพรสวรรค์ของลู่เยี่ยนซู อาศัยความสัมพันธ์กับตระกูลเรา ถึงได้หมั้นหมายกันไว้”

“ซ้ำลู่เยี่ยนซูยังเสี่ยงตายช่วยเจ้า ถึงได้กลายเป็นพิการ หากเจ้าถอนหมั้น แล้วตระกูลเราจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?”

“การแต่งงานของเจ้าในภายหน้า ยิ่งไม่ต้องพูดถึง”

เจียงอวิ๋นจิ่นร้องไห้จนตาแดง

“หน้าตา หน้าตา หรือว่าข้าต้องอยู่กับคนพิการไปตลอดชีวิตเพื่อหน้าตาของตระกูลหรืออย่างไร?”

“ท่านแม่ ท่านเห็นเขาหรือไม่? เขาไม่มีความสง่างามเหมือนแต่ก่อนสักนิด ไม่มีท่าทางของอัจฉริยะเมื่อวันวานแม้แต่น้อย ทุกคนกำลังหัวเราะเยาะข้าอยู่!”

“ท่าทางของเขา แค่ลูกเห็นก็รู้สึกรังเกียจมาก”

หลังจากคำนี้หลุดออกมา ทุกอย่างเงียบสงัด

ลู่เยี่ยนซูรู้สึกแค่ว่าเลือดทั่งร่างกายแข็งค้างและหนาวเย็นเข้าไปถึงกระดูก

เขาสั่นเทิ้มไปทั้งตัว เจ็บปวดจนแทบจะเฉยชา

แต่ยังไม่ทันได้เสียใจ

ไม่รู้ว่ามียัยพริกขี้หนูจอมโหดโผล่มาจากไหน นางสวมชุดกระโปรงสีแดงเพลิง แต่ไม่เป็นอุปสรรคในการถีบคนของนางแม้แต่น้อย

“ข้าจะตีเจ้าให้ตาย นางคนชั่วที่ไม่มีหัวจิตหัวใจ!”

“เจ้าทำให้ข้ารู้สึกรังเกียจยิ่งนัก!”

ยัยพริกขี้หนูพุ่งเข้าไปแล้วตบหน้าเจียงอวิ๋นจิ่นหนึ่งฉาด ซ้ำยังถือโอกาสถีบมารดาของนางตกลงไปในพงหญ้า

จากนั้นคว้าดินมาหนึ่งกำมือ แล้วยัดใส่ปากของมารดาเจียงอวิ๋นจิ่น

“คานบนไม่ตรงคานล่างเอียง ถุย ชั่วช้าเหมือนกันทั้งคู่ ! ข้ายังนึกว่าเจ้าแค่ชอบวางท่า จอมปลอมรักสบาย แต่นึกไม่ถึงว่าเจ้าจะเป็นเดรัจฉานที่ใจไม้ไส้ระกำ ช่างงามหน้ายิ่งนัก!”

“ใครจะน่าเกลียดชังเท่าเจ้าอีก!”

“แน่จริงก็คืนชีวิตกลับไปสิ เอาแต่พูดปาวๆว่าจะคืนชีวิตกลับไป พูดว่าสำนึกผิด แต่ไม่เห็นเจ้าจะผูกคอตาย หรือกินยาพิษฆ่าตัวตายสักที เอาแต่พูดไปวันๆเพื่ออะไร? เสแสร้งไปทำไม?”