หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 539

เจียงอวิ๋นเหมี่ยนอยากจะเข้าไปแขนเสื้อของเขาเหมือนกับตอนยังเป็นเด็ก

ลู่เยี่ยนซูถอยหลังหลบไปปหนึ่งก้าว

“ฮูหยิน โปรดสำรวมด้วย”

เพียงคำว่าฮูหยินสำรวมด้วยเท่านั้น ก็แทงหัวใจของเจียงอวิ๋นเหมี่ยนแล้ว

เสียงของเจียงอวิ๋นเหมี่ยนสั่นเทา ดวงตาของแดงก่ำ น้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตาคู่นั้นขณะที่กำลังพยายามพูดแต่ก็หยุดไป

“พี่เยี่ยนซู พี่จะไม่สนใจข้าจริงๆ หรือ?” น้ำตาไหลออกมาพอดี ทำให้มีความงามเพิ่มขึ้นมาเล็กน้อยอย่างน่าประหลาดใจ

“เหมี่ยนเอ๋อร์โง่เขลา เหมี่ยนเอ๋อร์สำนึกผิดแล้ว” เจียวอวิ๋นเหมี่ยนสะอื้นเบาๆ

“ลู่จิ่งไหวเป็นคนโกหก เขาขโมยบทความของพี่เยี่ยนซูแล้วหลอกเหมี่ยนเอ๋อร์ เขามั่วกับบุรุษ เขา...”

“เหมี่ยนเอ๋อร์ถูกหลอกด้วยคำพูดอันแสนหวานของเขา เหมี่ยนเอ๋อร์สมควรตาย เหมี่ยนเอ๋อร์ไม่ควรทิ้งเยี่ยนซูไป”

“ในโลกนี้ มีเพียงพี่เยี่ยนซูเท่านั้นที่ปฏิบัติต่อข้าอย่างจริงใจ เหมี่ยนเอ๋อร์มันโง่เขลาหลงผิดไป ได้สูญเสียไข่มุกอันล้ำค่า เพราะคิดว่าตาปลาเป็นสมบัติ…”

“เหมี่ยนเอ๋อร์เสียใจ เหมี่ยนเอ๋อร์เสียใจมาก…” เสียงของเจียงอวิ๋นเหมี่ยนสั่นเครือ มีความงดงามที่แตกสลายแฝงมาด้วย

“พี่เยี่ยนซู พาข้าไปด้วยได้หรือไม่?”

นางมองลู่เยี่ยนซูอย่างคาดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า

นางเคยเห็นความอ่อนเยาว์ของลู่เยี่ยนซูเเมื่อตอนที่ยังเด็ก และเคยเห็นความสุขุมของลู่เลี่ยนซูด้วย

แต่นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้เห็นจิตใจเบิกบานของเขา

เขามีความโดดเด่นและสะดุดตาในหมู่ฝูงชน

“พี่เยี่ยนซู หากข้าอยากย้อนเวลากลับไปได้...พวกเรากลับดีกันเหมือนเมื่อก่อนได้ไหม?” นางรีบหยิบหินหยกที่แตกและมีรอยด่างออกจากอ้อมแขนของนาง

หยกนั้นยังมีความโปร่งใส นี่คือจี้หยกที่เป็นของหมั้นในปีนั้น

ลู่เยี่ยนซูมีสีหน้านิ่งสงบ ไม่มีระลอกคลื่นปรากฏในดวงตาของเขาเลยแม้แต่น้อย

“ตอนนั้นที่ถอนหมั้น ข้าเลอะเลือนจนทำหยกนี้แตก ข้าก็เอามันกลับมาติดกันใหม่อีกครั้ง พี่เยี่ยนซู พี่ไม่เคยจากข้าไปไหน พี่จะยังบืนอยู่ข้างหลังข้าใช่ไหม?” เจียงอวิ๋นเหมี่ยนร้องไห้เอ่ยถาม

“ตอนที่ข้ายังเด็ก ไม่ว่าข้าจะทำให้พี่โกรธแค่ไหน พี่ก็จะยังให้อภัยข้าเสมอ” ครั้งหนึ่งนางเองก็เคยถูกลู่เยี่ยนซูเอาอกเอาใจประคบประหงม