หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 600

เพราะนายหญิงใหญ่นอนเป็นอัมพาต ไม่สามารถเคลื่อนไหวร่างกายได้ ทำให้เกิดแผลกดทับและเนื้อบางส่วนเริ่มเน่าเปื่อย

มีแผลเน่าอยู่บนแขน ขาและลำตัวของนางหลายจุด

และเห็นหนอนตัวเล็กๆ กระดุกกระดิกตัวอยู่ในนั้นด้วยซ้ำ

“โอ้ก!”

ลู่หย่วนเจ๋อยกผ้าห่มขึ้นและอาเจียนออกมาทันทีหลังจากมองเพียงแวบเดียว

เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้!

ลู่หย่วนเจ๋อมองทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าด้วยความหวาดกลัว ร่างกายเริ่มสั่นเทา ก่อนจะเบนสายตาไปหานายหญิงใหญ่อีกครั้ง

“ท่านแม่ เหตุใดเนื้อตัวของท่านจึงเน่าเปื่อยเช่นนี้ ท่านแม่ ลูกเองที่เนรคุณ ลูกเองที่ทำให้ท่านแม่ต้องทนทุกข์ทรมาน” ลู่หย่วนเจ๋อหวาดกลัวเกินกว่าจะขยับเข้าไปใกล้

บนแขนของนายหญิงใหญ่มีรอยสีน้ำตาลเข้มเป็นกระจุก หนอนขาวรุมกัดกินอยู่ในเนื้อเน่าเปื่อยนั้น ในขณะที่ที่นอนทั้งดำและสกปรกส่งกลิ่นเหม็น พร้อมทั้งมีน้ำสีเหลืองข้นไหลย้อยออกมา

เพราะหลังของนางเต็มไปด้วยแผลและน้ำหนอง

นายหญิงใหญ่ได้แต่น้ำตาไหลออกมา ลูกเอ๋ย ลูกแม่ เหตุใดจึงไม่มาเยี่ยมแม่บ้างเลย!

ทำไมไม่มา..

หากเป็นอวิ๋นเหนียง หากนางยังอยู่คงจะไม่ปล่อยให้ข้าต้องทนทุกข์เช่นนี้

เมื่อก่อนหากเป็นหวัดขึ้นมาเล็กน้อย สวี่สืออวิ๋นจะเฝ้านางทั้งคืน เพื่อดูแลอาการป่วย บุตรสาวตระกุลสูงศักดิ์เช่นนั้นยอมล้างเท้าให้กับนางโดยไม่อิดออด

ในตอนกลางคืน เพียงแค่ส่งเสียงครางในลำคอเบาๆ สวี่สืออวิ๋นก็จะลุกขึ้นมาดู

เมื่อใดที่บอกว่าหิว สวี่สืออวิ๋นก็จะออกไปทำอาหารร้อนๆ ให้กิน

มันเป็นความผิดของข้าเองที่ไม่รู้จักดีชั่ว ข้าผิดเองที่ไม่รู้จักคนให้ดีพอ สุดท้ายข้าจึงทำร้ายทั้งคนอื่นและตัวเอง จนกลายเป็นสภาพเช่นนี้

“นังสารเลวเผยเจียวเจียว กินนอนบ้านเรา แต่กลับแว้งกัดแม่สามีเช่นนี้!” ดวงตาของลู่หย่วนเจ๋อแดงก่ำด้วยความโกรธ

ลู่หย่วนเจ๋อแทบไม่กล้ามองไปที่แม่ของตนเอง เพราะนางแทบไม่เหลือผิวหนังดีๆ บนร่างกายแล้ว

ไม่แปลกเลยที่พวกเขาบอกว่านายหญิงใหญ่อารมณ์ไม่ดีและเอาแต่ร้องไห้ทั้งคืนทั้งวัน