หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 603

“ท่านพ่อ อย่าทำร้ายท่านแม่เลย...”

“ท่านพ่อ จิ่งเหยาไม่รู้จักเขา มีเพียงท่านเท่านั้นที่เป็นพ่อของจิ่งเหยา ท่านพ่อ ปล่อยท่านแม่เถิด...” ลู่จิ่งเหยาร้องไห้พลางวิ่งเข้าไปกอดขาของลู่หย่วนเจ๋อ

“เพราะนางถูกโจรหลอก เป็นความผิดของโจรชั่ว”

“ไปให้พ้น! นังเด็กบ้า กล้าดีอย่างไรไปว่าเจาเจาของข้าเช่นนั้น!” ลู่หย่วนเจ๋อเตะนางออกไปจนกระแทกเข้ากับกำแพง นางจึงร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด

“จิ่งเหยา เหยาเหยาลูกแม่! ลู่หย่วนเจ๋อ เจ้ายังเป็นคนอยู่หรือเปล่า นางยังเด็ก อายุไม่ถึง3ขวบด้วยซ้ำ!” เผยเจียวเจียวอยากคลานเข้าไปหาเด็กน้อย ทว่ากลับถูกลู่หย่วนเจ๋อเหยียบเอาไว้

“แม้ว่านางจะไม่ใช่สายเลือดของเจ้า แต่นางเรียกเจ้าว่าพ่อมากี่ปีแล้ว! เหตุใดจึงจิตใจโหดร้ายเช่นนี้”

ลู่หย่วนเจ๋อไม่ใส่ใจสักนิด “โหดร้ายงั้นหรือ เจ้าบีบให้เมียกับลูกของข้าออกไปจากทีนี่ แล้วปล่อยให้มารหัวขนแบบนี้เข้าร่วมลำดับวงศ์ตระกูล ใครกันแน่ที่โหดร้อย”

“นางไม่ใช่สายเลือดของเขาแล้วจะนับว่าเป็นลูกได้อย่างไร”

“รู้จักต่อสู้แย่งชิงความโปรดปรานตั้งแต่อายุยังน้อย รู้วิธีช่วยให้ลู่จิ่งไหวคดโกง ข้าว่านางน่ะเป็นปีศาจร้ายเสียมากกว่า!” ลู่หย่วนเจ๋อยิ้มเยาะ

“ทหาร จับตัวชายชู้กับหญิงสารเลวออกไป พรุ่งนี้จับถ่วงน้ำ!”

“ไม่นะ ลู่หย่วนเจ๋อ เจ้าจับข้าถ่วงน้ำไม่ได้ เจ้าจับข้าถ่วงน้ำไม่ได้!” สีหน้าของเผยเจียวเจียวเปลี่ยนไปอย่างมาก แต่ลู่หย่วนเจ๋อกลับเอาผ้าอุดปากแลจัดให้คนเฝ้านางอย่างเข้มงวด

ในขณะที่ลู่หย่วนซีกลับมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าตลอด แม้ว่าลู่หย่วนเจ๋อจะด่าทอผู้ใดก็ตาม

ทั้งสองถูกขังอย่างอนาถในห้องเก็บฟืน

ลู่จิ่งเหยานอนอยู่บนพื้น ไม่มีสาวรับใช้หรือทาสคนใดกล้าช่วยนางเลยสักคน

เขามองนางอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะเดินโซซัดโซเซกลับไปที่ห้องนอนของเผยเจียวเจียว

หลังจากค่ำคืนอันยาวนาน ท้องฟ้าด้านนอกก็เริ่มสว่างขึ้น

ลู่หย่วนเจ๋อนอนไม่หลับทั้งคืน เขาเอาแต่มองลานบ้านอันรกร้างด้วยสีหน้าซับซ้อน

สองปีก่อน เขามีภรรยาที่ดีมีคุณธรรม มีบุตรชายและบุตรสาว ในบ้านมีแต่ความสุข

ทุกครั้งที่กลับบ้าน ทุกคนในจวนมีแต่รอยยิ้มและความสุข