หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 605

สวี่สืออวิ๋นยิ้มออกมาเบาๆ “เจ้าได้ยินด้วยหรือ”

“ท่านแม่ ต่อให้ข้าต้องไปเป็นขอทาน ข้าก็ไม่ไป”

“ตระกูลสิ้นสุดก็สิ้นสุดไป สายเลือดขาดสะบั้นก็ช่างปะไร บ้านชำรุดทรุดโทรมเช่นนั้นใครอยากสืบทอดกัน” เขาพูดพร้อมกับขดริมฝีปาก

ลู่หย่วนเจ๋อโกรธมากจนแทบจะล้มลงกับพื้น

“เด็กย่อมพูดความจริงเสมอ ท่านอย่าได้โกรธไปเลย” เติงจือก้าวไปข้างหน้า พร้อมกับปกป้องคุณชายน้อยที่อยู่ข้างหลัง ก่อนจะพาขึ้นรถม้าด้วยตนเอง

ลู่หย่วนเจ๋อพบเจอเรื่องวุ่นวายจนนอนไม่หลับมาทั้งคืน ตอนนี้ดวงตาของเขามืดมนอย่างยิ่ง

“อย่ามาตายหน้าบ้านพวกเรานะ ซวยเหลือเกิน” เติงจือถ่มน้ำลาย

ก่อนจะพาสวี่สืออวิ๋นกลับเข้าไปในบ้าน

ลู่หย่วนเจ๋อสูดลมหายใจเข้า เขาดื่มยาบำรุงมาสองปีแล้ว อย่างมากก็แค่ให้กำเนิดบุตรอีกครั้งเท่านั้นเอง!

“สวี่สืออวิ๋น อย่าคิดว่าตัวเองให้กำเนิดบุตรได้คนเดียว! ข้ายังไม่แก่ ข้าเองก็ให้กำเนิดบุตรได้เช่นกัน!”

ฝีเท้าของสวี่สืออวิ๋นหยุดชะงักชั่วคราว

ก่อนจะขมวดคิ้วถาม “ทำไมท่านไม่ลองหาหมอหลวงเก่งๆ เรื่องการล้างพิษสักคนเล่า ข้าว่าอาจมีเรื่องทำให้ประหลาดใจก็เป็นได้” สวี่สืออวิ๋นไม่รังเกียจที่จะมอบความประหลาดใจให้กับเขา

ปัญหาของลู่หย่วนเจ๋อไม่ได้อยู่ที่โรคกำหนัดแต่อย่างใด

“บอกมาให้ชัดเจนว่าเจ้าหมายความว่าอย่างไร” ลู่หย่วนเจ๋อตื่นตระหนกขึ้นมาทันที

“ถามเผยเจียวเจียวสิ แล้วท่านจะรู้เอง”

ประตูบ้านปิดลง พร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงของลู่หย่วนเจ๋อ

เขาไม่กล้าบอกเรื่องนี้กับหมอหลวง เพราะไม่มีบุรุษคนใดยินดีเปิดเผยข้อบกพร่องของตนเอง

เขาแอบไปหาหมออยู่หลายคน แต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย

ลู่หย่วนเจ๋อรีบกลับบ้าน ในขณะที่เผยเจียวเจียวและลู่หย่วนซีถูกมัดมือเอาไว้

ตัวของนายหญิงใหญ่บนรถเข็นเต็มไปด้วยยา นางนั่งอยู่บนนั้นพร้อมกับร้องไห้เสียงใด

“ฮืออ...”

ทันใดนั้นมีคนขวางนางเอาไว้ “ใครถูกจับถ่วงน้ำหรือ”

ลู่เจาเจาตอบอย่างชัดเจน “ลู่หย่วนเจ๋อ อดีตจงหย่งโหว บุตรชายบุตรสาวไม่ใช่บุตรทางสายเลือดของเขา”

“โอ้…”

ทุกคนจึงตกอยู่ในความโกลาหลทันที

“เจ้าหมายถึงจงหย่งโหวที่หย่าร้างกับแม่นางสวี่ และขับไล่บุตรชายสามบุตรสาวหนึ่งออกจากบ้านน่ะหรือ เขาบอกว่าเจอความรักที่แท้จริงแล้วนี่นา!”

ลู่เจาเจาพยักหน้าระรัว “รักจริงของเขาคนนั้นสวมเขาให้น่ะ”

“รีบไปดูสิ”

“อ๊ะ อ้าว เถ้าแก่ ไม่ขายของต่อแล้วหรือ?” มีคนถามขึ้นเมื่อเห็นเถ้าแก่ร้านแผงลอยริมถนนรีบเก็บข้าวของ

ทว่าพ่อค้าไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมอง

“ไม่ขายแล้ว รีบไปที่คูเมืองกันเถิด ยิ่งมีคนดูเยอะก็จะได้ทั้งเงินและเรื่องซุบซิบนินทาด้วย”