หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 605

สวี่สืออวิ๋นยิ้มออกมาเบาๆ “เจ้าได้ยินด้วยหรือ”

“ท่านแม่ ต่อให้ข้าต้องไปเป็นขอทาน ข้าก็ไม่ไป”

“ตระกูลสิ้นสุดก็สิ้นสุดไป สายเลือดขาดสะบั้นก็ช่างปะไร บ้านชำรุดทรุดโทรมเช่นนั้นใครอยากสืบทอดกัน” เขาพูดพร้อมกับขดริมฝีปาก

ลู่หย่วนเจ๋อโกรธมากจนแทบจะล้มลงกับพื้น

“เด็กย่อมพูดความจริงเสมอ ท่านอย่าได้โกรธไปเลย” เติงจือก้าวไปข้างหน้า พร้อมกับปกป้องคุณชายน้อยที่อยู่ข้างหลัง ก่อนจะพาขึ้นรถม้าด้วยตนเอง

ลู่หย่วนเจ๋อพบเจอเรื่องวุ่นวายจนนอนไม่หลับมาทั้งคืน ตอนนี้ดวงตาของเขามืดมนอย่างยิ่ง

“อย่ามาตายหน้าบ้านพวกเรานะ ซวยเหลือเกิน” เติงจือถ่มน้ำลาย

ก่อนจะพาสวี่สืออวิ๋นกลับเข้าไปในบ้าน

ลู่หย่วนเจ๋อสูดลมหายใจเข้า เขาดื่มยาบำรุงมาสองปีแล้ว อย่างมากก็แค่ให้กำเนิดบุตรอีกครั้งเท่านั้นเอง!

“สวี่สืออวิ๋น อย่าคิดว่าตัวเองให้กำเนิดบุตรได้คนเดียว! ข้ายังไม่แก่ ข้าเองก็ให้กำเนิดบุตรได้เช่นกัน!”

ฝีเท้าของสวี่สืออวิ๋นหยุดชะงักชั่วคราว

ก่อนจะขมวดคิ้วถาม “ทำไมท่านไม่ลองหาหมอหลวงเก่งๆ เรื่องการล้างพิษสักคนเล่า ข้าว่าอาจมีเรื่องทำให้ประหลาดใจก็เป็นได้” สวี่สืออวิ๋นไม่รังเกียจที่จะมอบความประหลาดใจให้กับเขา

ปัญหาของลู่หย่วนเจ๋อไม่ได้อยู่ที่โรคกำหนัดแต่อย่างใด

“บอกมาให้ชัดเจนว่าเจ้าหมายความว่าอย่างไร” ลู่หย่วนเจ๋อตื่นตระหนกขึ้นมาทันที

“ถามเผยเจียวเจียวสิ แล้วท่านจะรู้เอง”

ประตูบ้านปิดลง พร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงของลู่หย่วนเจ๋อ

เขาไม่กล้าบอกเรื่องนี้กับหมอหลวง เพราะไม่มีบุรุษคนใดยินดีเปิดเผยข้อบกพร่องของตนเอง

เขาแอบไปหาหมออยู่หลายคน แต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย

ลู่หย่วนเจ๋อรีบกลับบ้าน ในขณะที่เผยเจียวเจียวและลู่หย่วนซีถูกมัดมือเอาไว้

ตัวของนายหญิงใหญ่บนรถเข็นเต็มไปด้วยยา นางนั่งอยู่บนนั้นพร้อมกับร้องไห้เสียงใด

“ฮืออ...”