หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 664

องค์ชายหกวางมือลงบนศิลาตรวจสอบวิญญาณ

ทันใดนั้น ศิลาตรวจวิญญาณก็เปล่งแสงระยิบระยับหลากสีสัน แสงระยิบระยับนั้นเหมืองดั่งแสงดาว

“นี่…นี่มันเทพเจ้าองค์ไหนกัน? ไม่เคยเห็นเทพเจ้าองค์ไหนที่มีพลังปะปนยุ่งเหยิงขนาดนี้มาก่อนเลย” ในนั้นยังมีประกายสีทองของเทพเจ้าจงไป๋ปะปนอยู่ด้วย หนานมู่ไป๋ขมวดคิ้วแสดงแววไม่พอใจ

สีทองเป็นสิ่งที่สูงส่งที่สุด แต่มันก็เป็นเพียงส่วนหนึ่งเท่านั้น

“แน่นอนว่านี่คือเทพธิดาของเรา! นี่คือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ของเป่ยเจาเอง!” องค์ชายหกสีหน้าเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

“ก็แค่แมวตาบอดที่จับหนูตายได้เท่านั้น ถ้านางเก่งกาจถึงเพียงนี้ ทำไมนางถึงไม่มีชื่อเสียง แล้วทำไมในบันทึกดวงจิตเทพจึงไม่มีชื่อของนางอยู่เลย?” หนานมู่ไป๋พูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย

ในขณะนั้น ทางวังส่งคนมารับพอดี

“องค์ชายหก ฝ่าบาทเชิญท่านเข้าวังเพคะ”

องค์ชายหกยังอยากต่อสู้กับเขาอีกสามร้อยยก แต่กลัวว่าจะทำให้ท่านพ่อฮ่องเต้ต้องรอนาน จำใจต้องเดินจากไปอย่างไม่พอใจ

หนานมู่ไป๋สีหน้าดูไม่สู้ดีนัก แม้แต่การอัญเชิญเทพที่เป็นความภาคภูมิใจที่สุดของแคว้นใต้ก็ยังพ่ายแพ้ เขาก็รู้สึกเสียใจอย่างยิ่ง

“ไม่รู้ว่าวิญญาณเร่ร่อนมาจากไหน ได้แค่เศษธูปเทียนก็กล้ามาแอบอ้างเป็นเทพเจ้า!” หนานมู่ไป๋สบถด้วยความโกรธกริ้ว

“อ้อ เช่นนั้นเจ้าก็เรียกหงส์ออกมาสิ” ลู่เจาเจากล่าวเรียบๆ

“เก่งกาจแล้วมีประโยชน์อะไร? ก็แค่เทพป่าที่ไร้ชื่อเสียงเท่านั้น” หนานมู่ไป๋จ้องเขม็งไปที่ลู่เจาเจาด้วยใบหน้าแดงก่ำ

“เช่นนั้นเจ้าก็เรียกหงส์ออกมาซะเลยสิ”

ไม่ว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไร ลู่เจาเจาก็จะตอบกลับด้วยประโยคว่า เช่นนั้นเจ้าก็เรียกหงส์ออกมาซะเลยสิ

ความสำเร็จทำให้หนานมู่ไป๋โกรธจนน้ำตาคลอเบ้า

“เฮ้เฮ้เฮ้ เจ้าร้องไห้ทำไมกัน?” ลู่เจาเจาเห็นเขาตาแดงก่ำวิ่งหนีไป กลั้นก็กลั้นไม่อยู่

“เจ้าด่าข้าว่าเป็นเทพป่าข้ายังไม่ร้องไห้เลย แล้วเจ้าจะร้องไห้ทำไมกัน!” ลู่เจาเจาพึมพำเบาๆ

“เทพป่า ทั้งครอบครัวเจ้าล้วนเป็นเทพป่า!”

“ข้าจะรู้ได้ยังไงว่าจะไม่มีชื่อข้าอยู่ในบันทึกดวงจิตเทพ อาจจะเป็นเพราะว่าข้าตายเร็วเกินไป?” ลูกศิษย์ของนางล้วนแต่บรรลุขึ้นสู่ความเป็นเทพหลังจากที่นางเสียชีวิตแล้ว

“ผู้ที่สามารถยืมพลังเทพได้ ผู้นั้นก็จะสามารถสื่อสารกับเทพได้ ไหนเจ้าบอกท่านพ่อหน่อยสิว่า เทพเจ้ากำลังคิดสิ่งใดอยู่?” ฮ่องเต้และบรรดาขุนนางเฒ่าที่อยู่ด้านหลัง จ้องมองเขาอย่างไม่ละสายตา

นี่คือความหวังของเป่ยเจา

องค์ชายหกอยู่ในภวังค์ ช่วงเวลาที่เขาเข้าถึงพลังพิเศษ เขาสัมผัสได้ถึงสำนึกเทพ แล้วเขาก็พึมพำว่า “นาง…”

“ไม่อยากทำการบ้าน”

ฮ่องเต้??

บรรดาขุนนางเฒ่า??

ฮ่องเต้ฟาดไปที่หน้าผากของเขา แล้วพูดด้วยความโกรธว่า “ได้ได้ได้ เจ้ากล้าโกหกสำนึกเทพเพียงเพราะอยากจะหนีการทำการบ้าน ข้าตามใจเจ้ามากเกินไปจนเสียคนแล้ว!!”

ตอนที่ลู่เจาเจากำลังเดินผ่านห้องทรงพระอักษร

ได้ยินเสียงร้องไห้สะเทือนเลื่อนลั่นขององค์ชายหก “ข้าไม่ได้โกหก ข้าไม่ได้พูดเท็จ เทพเจ้าไม่อยากทำการบ้านจริงๆ ฮือๆๆ…”