หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 666

ลู่เจาเจาเม้มริมฝีปากและวางมือเล็กๆ บนหนังสือ

“หากเทพธิดายังมีชีวิตอยู่ นางก็จะเป็นผู้ครอบครองทั้งสามดินแดน”

“ทำไมชื่อของพวกเขาจึงหม่นหมองเช่นนี้ล่ะ?” ลู่เจาเจาเอื้อมมือแตะชื่อของฉงเย่ว์เบาๆ

หม่นหมองไร้แสงสว่าง ไร้ซึ่งประกาย

เขาเป็นเทพ แต่กลับไม่มีแสงเทพ

เทพเจ้าแห่งสงครามซิงหุย กลายเป็นสีเทาไปแล้ว

คนที่เหลือ ชื่อของพวกเขากะพริบอย่างบ้าคลั่ง

เมื่อใดที่ชื่อของผู้ใดเลือนหายไปจากบันทึกดวงจิตเทพ ผู้นั้นก็จะสูญเสียความเป็นเทพ และวิญญาณเทพก็จะแตกสลายไป

ลู่เจาเจารู้สึกอึดอัดแน่นหน้าอก

องค์ชายหกหน้าเศร้า “ได้ยินมาว่า พวกเขาจะแตกดับแล้ว”

“เรื่องของเทพเจ้าใครจะรู้ได้ บางทีอาจจะเป็นการต่อสู้ระหว่างสองฝ่าย? หรืออาจจะมีเหตุผลอื่นก็ได้…”

“เป็นไปได้ว่าแคว้นใต้อาจจะรู้อะไรมากกว่า เพราะพวกเขาเป็นผู้รับใช้เทพเจ้า”

องค์ชายหกขึ้นไปบนเก้าอี้ แล้ววางบันทึกดวงจิตเทพกลับคืนที่เดิม

ลู่เจาเจาก้มหน้าก้มตา ใบหน้าน้อยๆ ซีดเซียว

เกิดอะไรขึ้นกับเหล่าลูกศิษย์ของนาง?

พวกเขาทำอะไรเพื่อฟื้นคืนชีพนางกันแน่?? จึงทำให้ความเป็นเทพของพวกเขาเกือบแตกสลาย และวิญญาณเทพกำลังจะแตกดับ

“เจาเจา ไม่สบายใจหรือ?” หลี่ซือฉีจับมือของนาง รู้สึกได้ว่าฝ่ามือของนางนั้นเย็นเฉียบจนเข้ากระดูก

ลู่เจาเจาพูดเสียงอู้อี้ว่า “พี่ซือฉี เจาเจาสมควรตาย”

“เจาเจาไม่ควรมีชีวิตอยู่”

ต้องเป็นเพราะการกลับชาติมาเกิดของนาง จึงนำหายนะมาสู่เหล่าลูกศิษย์

สีหน้าของหลี่ซือฉีเปลี่ยนไปอย่างมาก หัวใจของเขาเจ็บจนชา

เขาโน้มตัวลงกอดเจาเจาไว้แน่น “เจาเจา เจ้าไม่ควรพูดอย่างนั้น! เจ้าสำคัญกว่าใครๆ ทั้งหมด อย่าสงสัยในตัวเองเลย…”

“เจาเจา เจ้าต้องมีชีวิตที่ดี”

ลู่เจาเจาไม่พูดอะไร แต่ยังคงรู้สึกหดหู่ใจ

ในตอนกลางคืน สวี่สืออวิ๋นล้างเท้าให้ลู่เจาเจา และกล่อมนางหลับด้วยตัวเอง

ลู่เจาเจานอนอยู่บนเตียง หาววอดใหญ่ แล้วก็หลับไปอย่างสนิท

ยังไม่ทันที่จะได้หลับเต็มอิ่ม

ยังไม่ทันสว่างดี ก็มีข่าวเร่งด่วนส่งมายังจวน

เด็กรับใช้หน้าซีดเผือด เดินโซซัดโซเซเข้าทางด้านหลังของเรือนด้วยความตื่นตระหนก

“ฮูหยิน เกิดเรื่องแล้ว!! คุณชายรองเกิดเรื่องแล้วเจ้าค่ะ!” เด็กรับใช้ตัวสั่นเทาไปทั้งตัว แววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและกังวล

สวี่สืออวิ๋นตื่นขึ้นมาอย่างกะทันหัน หยิบเสื้อผ้ามาคลุมตัวเพียงตัวเดียว สวมรองเท้าถุงเท้าแล้วรีบวิ่งออกจากห้อง

“รีบพูดเร็วเข้า เกิดอะไรขึ้นกันแน่!” คืนนี้เติงจือเข้าเวร นางจึงถามเสียงดัง

“เมื่อครู่มีรายงานเร่งด่วนจากนอกด่านว่า ตงหลิงเกิดสงครามกับเป่ยเจาเมื่อครึ่งเดือนก่อน ทั้งสองฝ่ายสูญเสียทหารและประชาชนไปเป็นจำนวนมาก…” เด็กรับใช้หยุดชะงัก แววตาแฝงความลังเลใจ

ดูเหมือนว่าจะไม่กล้าพูดออกมา

“ยังจะปิดบังอะไรอยู่อีก? รีบพูดออกมาเร็วเข้า” เติงจือเห็นฮูหยินสีหน้าไม่ดี ทั้งยังตะคอกด้วยความโกรธ