หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 667

“หลังจากการต่อสู้ไม่นาน จู่ๆ ก็เกิดโรคระบาดขึ้น ในเมืองมีศพที่เผาไม่สิ้นทุกวัน คุณชายรองจึงสั่งปิดเมือง...ตอนนี้ โรคระบาดกำลังแพร่กระจาย ภายในเมืองอนุญาตให้เข้าเท่านั้น แต่ห้ามใครออกไป” เด็กรับใช้สีหน้าไม่ดี

“ฮูหยิน!”

เพียงประโยคเดียว สวี่สืออวิ๋นรู้สึกอ่อนแรงไปทั้งตัว และล้มลงกับพื้นทันที

“โรคระบาด!!” เสียงของสวี่สืออวิ๋นโศกเศร้า ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

“ฝ่าบาทเรียกเหล่าขุนนางเข้าวังเพื่อปรึกษาหารือตลอดทั้งคืน คุณชายใหญ่เองก็เข้าวังไปแล้ว ตอนนี้ยังไม่มีข่าวคราวอะไร”

“โรคระบาดครั้งนี้มีความรุนแรงและแพร่ระบาดได้ง่ายมาก แม้จะไม่ได้สัมผัสโดยตรง ผิวหนังก็สามารถเกิดผื่นแดงขึ้นได้อย่างไม่ทราบสาเหตุ และจะเกิดแผลเรื้อรังเป็นวงกว้างทั่วร่างกาย”

“ภายในเมืองรกร้าง มีศพที่เผาไหม้ไม่สิ้นสุดทุกวัน เสียงโหวกเหวกโวยวายของผู้คนดังสนั่นไปทั่วเมือง แม้แต่ชาวบ้านก็เคยรวมตัวกันเพื่อพังประตูเมืองมาแล้วหลายครั้ง”

ใบหน้าของสวี่สืออวิ๋นซีดเผือด เติงจือเองก็ประคองนางเอาไว้ไม่อยู่

“โรคระบาด?”

สวี่สืออวิ๋นรออยู่หน้าประตูวังตั้งแต่เช้า เมื่อลู่เจาเจาตื่นขึ้นมาก็พบว่าผู้คนในจวนต่างตกใจกลัว

อวี้ซูไม่สามารถซ่อนความกังวลในสายตาได้ “ที่ชายแดนมีเมืองหนึ่ง ชื่อว่าเมืองรกร้าง”

“ภายในเมืองรกร้าง ทรายจากทะเลทรายพัดกระจายไปทั่ว พื้นดินแห้งแล้งจนไม่มีหญ้าขึ้นสักต้น นี่เป็นเหตุผลหลักที่ตงหลิงมักจะโจมตีและปล้นสะดมเป่ยเจาอยู่เสมอ”

“อาชญากรผู้ร้ายแรงของเป่ยเจา ถูกเนรเทศไปยังเมืองรกร้าง”

“หลายปีมานี้ ล้วนอาศัยแม่ทัพหรงรักษาการณ์ไว้”

“ยามนี้ยังมีโรคระบาดเกิดขึ้นอีก เคราะห์ซ้ำกรรมซัดเสียจริง ขอเพียงให้คุุณชายรองกลับมาอย่างปลอดภัย” ใจของอวี้ซูรู้สึกหนักอึ้ง เมืองรกร้างนั้นยากจนข้นแค้น การรักษาพยาบาลยิ่งแย่ไปอีก โรคระบาดครั้งนี้รุนแรงมาก ควรจะทำอย่างไรดี?

“แม่นางยังจำวิญญาณร้ายที่ออกมาวันสารทจีนได้หรือไม่? ที่พูดซ้ำๆ ว่า วิญญาณจงหวนกลับมา เขาก็อยู่ที่ทะเลทรายเช่นกัน”

เปลือกตาของลู่เจาเจาหรี่เล็กน้อย

ลู่เยี่ยนซูสีหน้าเคร่งขรึม กลับถึงบ้านในตอนเที่ยง

“ข้าจะไปหาท่านพ่อฮ่องเต้ ในเมืองรกร้างนี้มีราษฎรหลายแสนคน และยังมีพี่รองของข้าด้วย จะสังหารล้างเมืองได้อย่างไร!!” ลู่เจาเจาหันหลังแล้วเดินจากไปด้วยความโกรธ

ลู่เยี่ยนซูหยุดนางไว้

“เรื่องนี้เป็นการตัดสินใจร่วมกันของขุนนางและขุนศึกทั้งแผ่นดิน แม้แต่ฝ่าบาทก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้!”

แม้แต่ในเรื่องของความถูกและความผิด ฝ่าบาทเองก็ไม่สามารถต้านทานเหล่าขุนนางได้

ลู่เยี่ยนซูกำหมัดไว้แน่น ดวงตาของเขาแดงก่ำ

“แต่ว่า…แต่ว่า…” ลู่เจาเจาพูดไปพูดมา น้ำเสียงก็เริ่มสั่นเครือ

“แต่ว่า พี่รองของข้ายังไม่ได้ออกมา เขาหมั้นหมายกับพี่เวินหนิงแล้ว พี่เวินหนิงกำลังรอเขาอยู่ พี่รองของข้ายังอยู่ข้างในยังไม่ได้ออกมาเลยนะ…” ลู่เจาเจาน้ำตารื้นขึ้นมา

“แม่ทัพหรงมาแล้ว” สาวใช้รายงานจากนอกประตู

ตั้งแต่หรงเช่อเข้ามา สายตาของเขาก็จับจ้องไปที่สวี่สืออวิ๋นเท่านั้น