หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 668

“อวิ๋นเหนียงอย่าร้อนใจไปเลย ข้าจะไปที่เมืองรกร้างด้วยตัวเอง มีข้าอยู่ เจ้าไม่ต้องกลัว”

“เพียงแต่ว่า…เรื่องงานแต่งงานของเรา คงต้องเลื่อนออกไปก่อน” หรงเช่อรู้สึกเสียดายอยู่บ้าง เขาเฝ้ารอที่จะได้แต่งงานกับสวี่สืออวิ๋น แต่ตอนนี้เขาจำเป็นต้องจากเมืองหลวงไป

“ข้าอยู่ในเมืองรกร้างแห่งนี้มาสิบกว่าปี ข้าคุ้นเคยกับที่นี่มากกว่าใคร เจ้าอย่าได้กังวลไปเลย” หรงเช่อเห็นนางเปิดปาก เขาก็รู้แล้วว่านางจะพูดอะไร

น้ำตาสวี่สืออวิ๋นไหลรินราวสายฝน

ลู่เยี่ยนซูจูงเจาเจาออกไปข้างนอก ปล่อยให้พวกเขามีเวลาส่วนตัว

เขาส่งเจาเจาให้สาวใช้ จากนั้นก็รีบออกไป

เขาต้องหาทางประวิงเวลากับบรรดาขุนนางเฒ่าเหล่านั้นให้ได้มากที่สุด

สังหารล้างเมือง ต้องไม่เกิดขึ้นอย่างเด็ดขาด!

ลู่เจาเจาเห็นจวนกำลังยุ่งวุ่นวาย ท่านแม่ไม่มีเวลาใส่ใจนาง เด็กน้อยจึงเรียบร้อยเป็นพิเศษ และไม่สร้างปัญหาเลย

ก่อนที่สวี่สืออวิ๋นจะเริ่มรู้สึกตัว

ลู่เจาเจาก็แอบปีนขึ้นไปบนรถม้าที่มุ่งหน้าสู่เมืองรกร้างแล้ว

พอขึ้นไปนั่งบนรถม้า นางก็พบเวินหนิงอยู่ในนั้น พวกนางต่างจ้องมองกันอย่างงงๆ

“นี่พวกเจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?” หรงเช่อออกเดินทางยามดึก กว่าจะรู้ตัวอีกที ก็เดินทางมาไกลเป็นร้อยลี้แล้ว

“ข้ากับเจิ้งเย่ว์หมั้นหมายกันมานานแล้ว ข้าจะไปดูเขา!” เวินหนิงหน้าแดงก่ำ แต่ดวงตามุ่งมั่นอย่างยิ่ง

นางเติบโตขึ้นมาอย่างมีกรอบระเบียบ เป็นที่รู้จักในฐานะหญิงสาวผู้สง่างามและมีศักดิ์ศรี

แต่ครั้งนี้ นางหนีออกจากเมืองหลวงเพื่อลู่เจิ้งเย่ว์

ลู่เจาเจาไม่แปลกใจเลย

แม้ภายนอกเวินหนิงจะดูบอบบางและอ่อนโยน แต่เมื่อชาติที่แล้ว ตอนที่ทุกคนในตระกูลสวี่ถูกโจมตี นางกลับเป็นผู้กล้าหาญที่ลุกขึ้นมาเรียกร้องความยุติธรรมให้กับตระกูลสวี่

“ข้าไม่วางใจ ข้าจะไปดูพี่รอง” ลู่เจาเจาเม้มริมฝีปากแน่น

“หากท่านส่งข้ากลับบ้าน ข้าจะแอบหนีออกมาอีกแน่นอน” ลู่เจาเจากล่าวด้วยท่าทางงอนงอน แก้มของนางป่องขึ้นด้วยความไม่พอใจ

หรงเช่อทำอะไรนางไม่ได้เลย