หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 669

หรงเช่อเตรียมผ้าคลุมหน้าหนาๆ ไว้นานแล้ว คืนนี้ทุกคนพักผ่อนเต็มที่ เตรียมพร้อมที่จะต่อกรกับปัญหากันอย่างดุเดือด

กลางดึก ณ วัดร้าง

“อากาศในเมืองรกร้างเย็นเร็วขนาดนี้เลยหรือ? เพิ่งเดือนแปดเดือนเก้า เย็นถึงกระดูกจริงๆ” ฟันของหมอหลวงกระทบกันส่งเสียงระริกระริก สั่งให้คนไปนำผ้าห่มจากรถม้าออกมา

หรงเช่อส่ายหน้าอันเคร่งขรึม “มิใช่ เมืองรกร้างเดิมทีอากาศทั้งแห้งทั้งร้อน ปีก่อนยังเป็นปีที่ร้อนที่สุดอีกด้วย”

แต่วันนี้ลมเย็นแทงทะลุเข้าถึงกระดูก

“องค์หญิงเจาหยาง พาท่านไปสถานที่อันตรายเช่นนี้ เมื่อกลับถึงบ้านข้ายังจะได้แต่งงานกับอวิ๋นเหนียงหรือไม่?”

“หรือไม่ก็ให้ข้าส่งคนสนิทพาท่านกลับเมืองหลวงเถอะนะ” หรงเช่อประเมินความรุนแรงของเมืองรกร้างต่ำเกินไป

เวลานี้ เพิ่งเริ่มรู้สึกเกรงกลัว

ลู่เจาเจาทอดสายตามองไปยังท้องฟ้ายามค่ำคืน ไอลมหยินเย็นจากทั่วทุกทิศทางพัดอย่างต่อเนื่องไปทางเมืองรกร้าง มิอาจมิกังวลได้

หากนางไม่มา เกรงว่าเมืองรกร้างจะไม่มีโอกาสรอดอีกแล้ว

“เจาเจาดูแลตัวเองได้ แม่ทัพหรงจัดการเรื่องของตนเองให้ดีเถอะ” เด็กน้อยไม่รู้สึกตัวว่าตนกำลังแสดงท่าทางของผู้อาวุโส

ไม่คาดว่ากลับทำให้หรงเช่อไม่มีความคิดต่อต้าน

เวินหนิงกอดสัมภาระและนอนหลับไปทั้งอาภรณ์

ฟ้าเพิ่งสว่าง ทุกคนก็พร้อมออกเดินทาง

เดินทางเพียงครึ่งชั่วยาม ทุกคนกลับพบว่าเวลานี้โรคระบาดร้ายแรง เลวร้ายกว่าที่คิดไว้มากโข ยิ่งทำให้ชาวบ้านแบกรับไม่ไหว

ยังห่างจากประตูเมืองอีกห้าลี้

นอกประตูเมืองมีร่างที่เน่าเปื่อยนับไม่ถ้วน เครื่องหน้าศพสยดสยอง

แม้ว่าจะกั้นด้วยผ้าคลุมสามชั้น ในอากาศยังคงได้กลิ่นแปลกประหลาดฟุ้งกระจายอยู่

เมืองอันโดดเดี่ยวที่ตั้งอยู่กลางทะเลทราย ประตูใหญ่ปิดสนิท ด้านบนประตูเมืองมีพลทหารง้างธนูยืนอยู่

พวกเขาทำสงครามเพื่อรักษาความสงบของบ้านเมือง ถึงวันนี้ต้องหันคมดาบเข้าหาคนจากเป่ยเจา

รองแม่ทัพจูไม่แม้แต่หันกลับไป “เปิดประตูเมือง ต้อนรับแม่ทัพ”

เสียงเคร้งคร้างดังขึ้น

ประตูเมืองเปิดกว้าง

“แม่ทัพหรง!” ใบหน้าของรองแม่ทัพโจวเต็มไปด้วยความยินดี เพียงเว้นระยะจากแม่ทัพหรงสามก้าว ไม่เข้าใกล้กว่านั้น

“ท่านแม่ทัพ เหตุใดท่านถึงมาเมืองรกร้างตอนนี้? เวลานี้เมืองรกร้างมิอาจมา ท่านส่งหมอหลวงถึงแล้วกลับเมืองหลวงเถอะ!” รองแม่ทัพโจวไม่ยินยอมให้แม่ทัพเหยียบย่างเข้าเมืองรกร้าง

หรงเช่อชำเลืองตามองเขาหนึ่งครั้ง

“เจ้าเด็กน้อย ข้ายังมีชีวิตที่รักตัวกลัวตายได้อีกหรือ?”

“รีบเปิดประตูเมืองเร็วเข้า”

รองแม่ทัพจูและหรงเช่อเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมานานปี รู้จักนิสัยของแม่ทัพดี รีบร้อนตะโกน “เปิดประตูเมือง ต้อนรับแม่ทัพ”