หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 669

หรงเช่อเตรียมผ้าคลุมหน้าหนาๆ ไว้นานแล้ว คืนนี้ทุกคนพักผ่อนเต็มที่ เตรียมพร้อมที่จะต่อกรกับปัญหากันอย่างดุเดือด

กลางดึก ณ วัดร้าง

“อากาศในเมืองรกร้างเย็นเร็วขนาดนี้เลยหรือ? เพิ่งเดือนแปดเดือนเก้า เย็นถึงกระดูกจริงๆ” ฟันของหมอหลวงกระทบกันส่งเสียงระริกระริก สั่งให้คนไปนำผ้าห่มจากรถม้าออกมา

หรงเช่อส่ายหน้าอันเคร่งขรึม “มิใช่ เมืองรกร้างเดิมทีอากาศทั้งแห้งทั้งร้อน ปีก่อนยังเป็นปีที่ร้อนที่สุดอีกด้วย”

แต่วันนี้ลมเย็นแทงทะลุเข้าถึงกระดูก

“องค์หญิงเจาหยาง พาท่านไปสถานที่อันตรายเช่นนี้ เมื่อกลับถึงบ้านข้ายังจะได้แต่งงานกับอวิ๋นเหนียงหรือไม่?”

“หรือไม่ก็ให้ข้าส่งคนสนิทพาท่านกลับเมืองหลวงเถอะนะ” หรงเช่อประเมินความรุนแรงของเมืองรกร้างต่ำเกินไป

เวลานี้ เพิ่งเริ่มรู้สึกเกรงกลัว

ลู่เจาเจาทอดสายตามองไปยังท้องฟ้ายามค่ำคืน ไอลมหยินเย็นจากทั่วทุกทิศทางพัดอย่างต่อเนื่องไปทางเมืองรกร้าง มิอาจมิกังวลได้

หากนางไม่มา เกรงว่าเมืองรกร้างจะไม่มีโอกาสรอดอีกแล้ว

“เจาเจาดูแลตัวเองได้ แม่ทัพหรงจัดการเรื่องของตนเองให้ดีเถอะ” เด็กน้อยไม่รู้สึกตัวว่าตนกำลังแสดงท่าทางของผู้อาวุโส

ไม่คาดว่ากลับทำให้หรงเช่อไม่มีความคิดต่อต้าน

เวินหนิงกอดสัมภาระและนอนหลับไปทั้งอาภรณ์

ฟ้าเพิ่งสว่าง ทุกคนก็พร้อมออกเดินทาง

เดินทางเพียงครึ่งชั่วยาม ทุกคนกลับพบว่าเวลานี้โรคระบาดร้ายแรง เลวร้ายกว่าที่คิดไว้มากโข ยิ่งทำให้ชาวบ้านแบกรับไม่ไหว

ยังห่างจากประตูเมืองอีกห้าลี้

นอกประตูเมืองมีร่างที่เน่าเปื่อยนับไม่ถ้วน เครื่องหน้าศพสยดสยอง

แม้ว่าจะกั้นด้วยผ้าคลุมสามชั้น ในอากาศยังคงได้กลิ่นแปลกประหลาดฟุ้งกระจายอยู่

เมืองอันโดดเดี่ยวที่ตั้งอยู่กลางทะเลทราย ประตูใหญ่ปิดสนิท ด้านบนประตูเมืองมีพลทหารง้างธนูยืนอยู่

พวกเขาทำสงครามเพื่อรักษาความสงบของบ้านเมือง ถึงวันนี้ต้องหันคมดาบเข้าหาคนจากเป่ยเจา