หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 670

ประตูเมืองเปิดกว้าง

หรงเช่อนำรถม้าและพลทหารกลับเมือง

ในประตูเมืองกลิ่นเหม็นเน่านั้นยิ่งชัดเจน

ลู่เจาเจาพิงอยู่ข้างหน้าต่าง เผยให้เห็นศีรษะน้อยๆ รองแม่ทัพจูตกตะลึง “เหตุใดท่านจึงพาเด็กมาที่เมืองรกร้างด้วย?”

“โรคระบาดในเมืองไม่อาจควบคุม ชาวบ้านนับไม่ถ้วนติดโรคกันทุกวัน ถึงขนาดมีคนหลบหนีกลางดึก......”

น้ำเสียงของหรงเช่อเจือด้วยความอับจนหนทาง

“ตามใจนางเถอะ เจ้าแค่ดูแลนางให้ดีก็พอแล้ว”

ใบหน้าของรองแม่ทัพจูเต็มไปด้วยความประหลาดใจ เป็นตายเรื่องใหญ่ นำมาล้อเล่นได้อย่างไร?

ลู่เจาเจาฉีกยิ้มไปที่เขาอย่างมีความสุข

รถม้าจำนวนหนึ่งเพิ่งผ่านประตูเมืองเข้ามา ก็พบกับชายประหนึ่งคลุ้มคลั่งบุกประตูเมือง

“ข้าจะออกไป ข้าจะออกไป!”

“อยู่ในเมืองรกร้างต่อไป ช้าเร็วต้องติดโรค ต้องตาย ต้องตายแน่ๆ! ครั้นติดโรคขึ้นมา ก็มีเพียงหยูกยาแต่ไร้หมอ ข้าจะออกไป!” ชายคนนั้นเหมือนจะคลุ้มคลั่งอยู่บ้าง

“จับตัวเขาไว้!” รองแม่ทัพจูสีหน้าเคร่งเครียด

ครั้นพลทหารรีบเข้าควบคุมเขา

ชายคนนั้นดิ้นรนอย่างเอาเป็นเอาตาย “ปล่อยข้าออกไป! อยู่ในเมืองรกร้างทำได้แค่รอความตาย พวกเจ้าปล่อยข้าออกไป!”

“ข้าไม่ติดโรค เหตุใดจึงปล่อยข้าออกไปไม่ได้!”

ชายคนนั้นร้องตะโกนดิ้นรน

“ช้าก่อน.....ดูลิ้นของเขาสิ” ลู่เจาเจานึกบางสิ่งขึ้นมาได้

พลทหารทั้งหลายเห็นรถม้าล้อมรอบให้ลู่เจาเจาอยู่ใจกลาง ก็พอเดาออกว่านางมีฐานะสูงส่ง จึงบีบแก้มชายคนนั้นให้ลิ้นโผล่ออกมา

เห็นเพียงลิ้นที่แดงเป็นแถบ เต็มไปด้วยจุดสีแดง

รองแม่ทัพจูหน้าเปลี่ยนสีในพริบตา