หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 671

“คุณชายรองลู่ คุณชายรองลู่....” รองแม่ทัพเรียกเพียงครั้งเดียว ลู่เจิ้งเย่ว์ก็ก้าวออกจากประตูห้องอย่างรวดเร็ว

ครั้งจากบ้านเมื่อปีที่แล้ว ยังมีท่าทางของบัณฑิตผิวขาวเนียนละเอียด

เวลานี้ เนื้อหนังเปลี่ยนเป็นดำคล้ำ แต่สายตาเคร่งขรึมเป็นพิเศษ ถึงขนาดแอบซ่อนไอสังหารที่ไม่ชัดเจนไว้

ก่อนหน้านี้เรียกว่าเป็นบัณฑิตท่องตำราผู้หล่อเหลา

ในวันนี้กลับกลายเป็นชายหนุ่มเลือดเหล็กกล้า

“ท่านอาหรง....” ลู่เจิ้งเย่ว์เพิ่งจะเรียกท่านอาหรงไปครั้งหนึ่ง ก็มองเห็นคนสองคนข้างหลังหรงเช่อ

ลู่เจาเจาหลบอยู่ข้างหลังเวินหนิง เผยศีรษะเล็กๆ ออกมา

รอยยิ้มบนใบหน้าของลู่เจิ้งเย่ว์ค่อยๆ ค้างแข็ง

“ลู่เจาเจา! ! แม่....แม่นางเวิน พวกเจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร? ไม่ได้ พวกเจ้าต้องรีบออกไป! !” สีหน้าของลู่เจิ้งเย่ว์เปลี่ยนไปอย่างยิ่ง

โรคระบาดครั้งนี้รุนแรงเท่าใด ไหนเลยจะกล้าให้คู่หมั้นและน้องสาวอยู่ในสถานที่อันตรายเช่นนี้

“ลู่เจาเจา! เจ้าอยากโดนตีนักใช่หรือไม่? รีบออกไปซะ!”

“เวินหนิง รีบไปซะ!” ลู่เจิ้งเย่ว์จะไม่หวั่นใจได้อย่างไรกัน

เขาอยู่ในที่อันตรายได้ แต่ผู้ที่เขารักลึกซึ้งไม่ได้!

“ข้าไม่ไป! ในเมื่อผ่านเข้าประตูเมืองแล้ว ก็ไม่มีเหตุผลที่จะจากไป ก่อนหน้านี้ท่านกับข้าก็หมั้นหมายกันไว้แล้ว ท่านอยู่ที่ไหน ข้าก็ควรอยู่ที่นั่น” เวินหนิงเคยฝัน ในความฝันลู่เจิ้งเย่ว์ตายศพไม่ครบส่วน

เมื่อตื่นจากฝันนางมีน้ำตานองหน้า คิดหาหนทางมาที่เมืองรกร้าง

“พี่เวินไม่ไป ข้าก็ไม่ไป”

“เจาเจากลับเมืองหลวงคนเดียว ท่านจะวางใจได้หรือ?”

ระหว่างทางกลับมีสัตว์ป่าดุร้าย มีขโมยขโจร หากเจาเจาถูกลักพาตัวไปจะทำเช่นไร?” ลู่เจาเจาทำท่าทางเหมือนเกรงกลัว

ลู่เจิ้งเย่ว์???

เจ้ายังจำตอนที่ตนเองระเบิดภูเขาโจรได้หรือไม่?

“ช่างเถอะ เวลานี้ไม่เหมาะที่จะเปิดประตูเมือง วันรุ่งขึ้นเจ้าต้องกลับไป!” ลู่เจิ้งเย่ว์ปรายตามองนาง