หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 671

“คุณชายรองลู่ คุณชายรองลู่....” รองแม่ทัพเรียกเพียงครั้งเดียว ลู่เจิ้งเย่ว์ก็ก้าวออกจากประตูห้องอย่างรวดเร็ว

ครั้งจากบ้านเมื่อปีที่แล้ว ยังมีท่าทางของบัณฑิตผิวขาวเนียนละเอียด

เวลานี้ เนื้อหนังเปลี่ยนเป็นดำคล้ำ แต่สายตาเคร่งขรึมเป็นพิเศษ ถึงขนาดแอบซ่อนไอสังหารที่ไม่ชัดเจนไว้

ก่อนหน้านี้เรียกว่าเป็นบัณฑิตท่องตำราผู้หล่อเหลา

ในวันนี้กลับกลายเป็นชายหนุ่มเลือดเหล็กกล้า

“ท่านอาหรง....” ลู่เจิ้งเย่ว์เพิ่งจะเรียกท่านอาหรงไปครั้งหนึ่ง ก็มองเห็นคนสองคนข้างหลังหรงเช่อ

ลู่เจาเจาหลบอยู่ข้างหลังเวินหนิง เผยศีรษะเล็กๆ ออกมา

รอยยิ้มบนใบหน้าของลู่เจิ้งเย่ว์ค่อยๆ ค้างแข็ง

“ลู่เจาเจา! ! แม่....แม่นางเวิน พวกเจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร? ไม่ได้ พวกเจ้าต้องรีบออกไป! !” สีหน้าของลู่เจิ้งเย่ว์เปลี่ยนไปอย่างยิ่ง

โรคระบาดครั้งนี้รุนแรงเท่าใด ไหนเลยจะกล้าให้คู่หมั้นและน้องสาวอยู่ในสถานที่อันตรายเช่นนี้

“ลู่เจาเจา! เจ้าอยากโดนตีนักใช่หรือไม่? รีบออกไปซะ!”

“เวินหนิง รีบไปซะ!” ลู่เจิ้งเย่ว์จะไม่หวั่นใจได้อย่างไรกัน

เขาอยู่ในที่อันตรายได้ แต่ผู้ที่เขารักลึกซึ้งไม่ได้!

“ข้าไม่ไป! ในเมื่อผ่านเข้าประตูเมืองแล้ว ก็ไม่มีเหตุผลที่จะจากไป ก่อนหน้านี้ท่านกับข้าก็หมั้นหมายกันไว้แล้ว ท่านอยู่ที่ไหน ข้าก็ควรอยู่ที่นั่น” เวินหนิงเคยฝัน ในความฝันลู่เจิ้งเย่ว์ตายศพไม่ครบส่วน

เมื่อตื่นจากฝันนางมีน้ำตานองหน้า คิดหาหนทางมาที่เมืองรกร้าง

“พี่เวินไม่ไป ข้าก็ไม่ไป”

“เจาเจากลับเมืองหลวงคนเดียว ท่านจะวางใจได้หรือ?”

ระหว่างทางกลับมีสัตว์ป่าดุร้าย มีขโมยขโจร หากเจาเจาถูกลักพาตัวไปจะทำเช่นไร?” ลู่เจาเจาทำท่าทางเหมือนเกรงกลัว

ลู่เจิ้งเย่ว์???

เจ้ายังจำตอนที่ตนเองระเบิดภูเขาโจรได้หรือไม่?

“ช่างเถอะ เวลานี้ไม่เหมาะที่จะเปิดประตูเมือง วันรุ่งขึ้นเจ้าต้องกลับไป!” ลู่เจิ้งเย่ว์ปรายตามองนาง

เหลือเพียงส่วนหนึ่งให้ลู่เจาเจากินเป็นอาหารว่าง อุ่นกระเพาะน้อยๆ

ให้คนเตรียมโต๊ะเลี้ยงอาหารใหม่อีกครั้ง

แม้จะกล่าวไม่ได้ว่าหรูหรา แต่ก็ถือว่าน่ากินมากที่สุดแล้ว ลู่เจิ้งเย่ว์ดื่มน้ำแกงอย่างพึงพอใจ ท่าทางกระสับกระส่ายเล็กน้อย

“ในเมืองมีอะไรผิดแผกไปหรือไม่?”

“เป็นไปได้หรือไม่ที่ตงหลิงวางยา?” เวินหนิงถาม

ลู่เจิ้งเย่ว์ส่ายหน้าอย่างมั่นใจ “ตงหลิงแม้จะเรียกได้ว่าไร้อารยธรรม แต่ก็ไม่ถึงกับต้องทำร้ายศัตรูหนึ่งพัน ตนสูญเสียแปดร้อย สถานการณ์ของพวกเขาแย่กว่าเมืองรกร้างมากนัก”

“และก็เป็นเพราะแม่ทัพระดับสูงดูแลกวดขันไม่เข้มงวด โรคระบาดจึงค่อยๆ มีสัญญาณของการแพร่กระจายเป็นวงกว้าง”

“ไม่เกินสามวัน ก็จะถึงเมืองรกร้างตงหลิง”

“ครั้งนี้ตงหลิงไม่ตายก็เกือบตาย”

ทุกคนรับประทานอาหารกลางวันอย่างง่ายๆ และไม่มีความคิดจะพักผ่อน จึงติดตามลู่เจิ้งเย่ว์ออกลาดตระเวน