หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 672

ลู่เจิ้งเย่ว์ตรวจสอบผ้าคลุมใบหน้าของลู่เจาเจาและเวินหนิงถึงสามครั้ง

บนหน้าผากเต็มไปด้วยความกังวล

แต่เวลานี้เข้าเมืองมาแล้ว พูดอะไรไปก็ไม่ทันกาล

“ไปสถานที่เผาศพดูหน่อยเถิด” หรงเช่อกล่าวขึ้นมาก่อน

ลู่เจิ้งเย่ว์เดินนำหน้า ในเมืองทั้งสี่ทิศมีทหารคอยคุ้มกัน ระหว่างทางล้วนมีคนทักทาย

รอบสถานที่เผาศพมีทหารเฝ้ายาม ทุกคนทำได้เพียงมองดูซากศพที่กองรวมกันเป็นภูเขาจากที่ไกลๆ ในใจก็หวาดหวั่น

ร่างของศพกองทับกันจนสูง ต้องแหงนหน้าขึ้นจึงจะมองเห็นยอด

ผิวหนังของทุกคนที่เผยออกมาด้านนอก เต็มไปด้วยจุดสีแดงผืนใหญ่ บริเวณจุดแดงเปื่อยเน่าทั้งหมด ดูแล้วสยดสยองอย่างยิ่ง

“อย่างมองนะ!” ลู่เจิ้งเย่ว์ปิดดวงตาของนาง

ลู่เจาเจากลับลังเลที่จะดึงมือของเขาออก

แปลกจริง เหตุใดบนร่างกายของพวกเขามีกลิ่นไอพิลึกพิลั่น

“เร็วๆ นี้ภายในเมืองมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นหรือไม่?” ลู่เจาเจาสอบถามด้วยความสงสัย

ลู่เจิ้งเย่ว์กำลังจะส่ายหน้า แต่กลับกล่าว “ไม่อาจเรียกได้ว่าเป็นเรื่องใหญ่อันใดหรอก เจ้าก็ทราบดีว่ารอบเมืองรกร้างเป็นทะเลทราย เพียงแต่ภายนอกเมืองรกร้างค้นพบตำหนักใต้ดินแห่งหนึ่ง”

“ในตำหนักใต้ดินมีของร่วมฝังอยู่มากมาย เวลานั้นข้ากำลังนำทหารยกทัพสู้รบกับตงหลิง ตอนที่ทราบเรื่อง ตำหนักใต้ดินก็โดนขุดค้นจนว่างเปล่า แต่ว่านี่เป็นเรื่องของเมื่อครึ่งเดือนก่อนแล้ว”

“หลังจากนั้นเคยออกไปตามทวงเงินทอง แต่ก็ทวงกลับมามิได้” ลู่เจิ้งเย่ว์ส่ายหน้า

“ตำหนักใต้ดินนั้นเดิมทีต้องการรายงานแก่ฝ่าบาท แต่หลังจากเกิดโรคระบาด ทำให้เรื่องนี้ต้องหยุดชะงักไป”

ลู่เจิ้งเย่ว์พบว่าลู่เจาเจาสงสัยเรื่องตำหนักใต้ดิน จึงกล่าวออกมา

“แท้จริงแล้วพวกข้าเคยพาท่านหมอไปตรวจสอบตำหนักใต้ดินแล้ว แต่ก็ไม่พบร่องรอยใดใดของพิษเลย”