หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 672

ลู่เจิ้งเย่ว์ตรวจสอบผ้าคลุมใบหน้าของลู่เจาเจาและเวินหนิงถึงสามครั้ง

บนหน้าผากเต็มไปด้วยความกังวล

แต่เวลานี้เข้าเมืองมาแล้ว พูดอะไรไปก็ไม่ทันกาล

“ไปสถานที่เผาศพดูหน่อยเถิด” หรงเช่อกล่าวขึ้นมาก่อน

ลู่เจิ้งเย่ว์เดินนำหน้า ในเมืองทั้งสี่ทิศมีทหารคอยคุ้มกัน ระหว่างทางล้วนมีคนทักทาย

รอบสถานที่เผาศพมีทหารเฝ้ายาม ทุกคนทำได้เพียงมองดูซากศพที่กองรวมกันเป็นภูเขาจากที่ไกลๆ ในใจก็หวาดหวั่น

ร่างของศพกองทับกันจนสูง ต้องแหงนหน้าขึ้นจึงจะมองเห็นยอด

ผิวหนังของทุกคนที่เผยออกมาด้านนอก เต็มไปด้วยจุดสีแดงผืนใหญ่ บริเวณจุดแดงเปื่อยเน่าทั้งหมด ดูแล้วสยดสยองอย่างยิ่ง

“อย่างมองนะ!” ลู่เจิ้งเย่ว์ปิดดวงตาของนาง

ลู่เจาเจากลับลังเลที่จะดึงมือของเขาออก

แปลกจริง เหตุใดบนร่างกายของพวกเขามีกลิ่นไอพิลึกพิลั่น

“เร็วๆ นี้ภายในเมืองมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นหรือไม่?” ลู่เจาเจาสอบถามด้วยความสงสัย

ลู่เจิ้งเย่ว์กำลังจะส่ายหน้า แต่กลับกล่าว “ไม่อาจเรียกได้ว่าเป็นเรื่องใหญ่อันใดหรอก เจ้าก็ทราบดีว่ารอบเมืองรกร้างเป็นทะเลทราย เพียงแต่ภายนอกเมืองรกร้างค้นพบตำหนักใต้ดินแห่งหนึ่ง”

“ในตำหนักใต้ดินมีของร่วมฝังอยู่มากมาย เวลานั้นข้ากำลังนำทหารยกทัพสู้รบกับตงหลิง ตอนที่ทราบเรื่อง ตำหนักใต้ดินก็โดนขุดค้นจนว่างเปล่า แต่ว่านี่เป็นเรื่องของเมื่อครึ่งเดือนก่อนแล้ว”

“หลังจากนั้นเคยออกไปตามทวงเงินทอง แต่ก็ทวงกลับมามิได้” ลู่เจิ้งเย่ว์ส่ายหน้า

“ตำหนักใต้ดินนั้นเดิมทีต้องการรายงานแก่ฝ่าบาท แต่หลังจากเกิดโรคระบาด ทำให้เรื่องนี้ต้องหยุดชะงักไป”

ลู่เจิ้งเย่ว์พบว่าลู่เจาเจาสงสัยเรื่องตำหนักใต้ดิน จึงกล่าวออกมา

“แท้จริงแล้วพวกข้าเคยพาท่านหมอไปตรวจสอบตำหนักใต้ดินแล้ว แต่ก็ไม่พบร่องรอยใดใดของพิษเลย”

“เช่นนี้ก็แล้วไปเถอะ เห็นชัดเจนแล้วว่าใช้ยาถูกกับโรค แต่กลับกระตุ้นให้ผู้ป่วยอาเจียนเลือดข้นออกมา” หมอหลวงหลายท่านนั่งล้อมกันเป็นวง อับจนหนทาง

นับแต่เป่ยเจาก่อตั้งแคว้นขึ้นมา ก็เพิ่งเคยมีโรคระบาดเป็นหนแรก

ไม่กล่าวว่าจะต้องต้มยาถอนพิษออกมา อย่างน้อยต้องค้นหาทางแก้ ถึงจะประคองการระบาดของโรคได้

ทุกคนถกเถียงกันถึงกลางดึก จนกระทั่งขอบฟ้าเผยสีของท้องปลา จึงเข้าพักผ่อนและเผยสีหน้าของความเหนื่อยล้าออกมา

เหล่าหมอหลวงอาวุโสผมเผ้าหนวดเคราสีขาว กระดูกทั้งร่างใกล้จะแตกออกเป็นส่วนๆ แต่ก็ยังไม่กล้าหยุดพักนานนัก

หลับแม้เพียงซักพัก ก็มีชาวบ้านนับไม่ถ้วนต้องตาย

ลู่เจาเจารับประทานอาหารเช้าเสร็จ เหล่าหมอหลวงก็ลุกขึ้นอย่างเหนื่อยล้า

ขอบตาสีดำเข้ม ประคับประคองกระดูกและร่างกายไปยังตำหนักใต้ดิน

“ครึ่งหนึ่งไปที่ตำหนักใต้ดิน อีกครึ่งหนึ่งไปที่โรงหมอ” หมอหลวงโบกมือ สวมใส่ผ้าปิดหน้าหนาๆ ไม่กล้าให้ผิวหนังเปิดเผยสู่ภายนอก