หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 673

ทางเข้าตำหนักใต้ดินอยู่ไม่ไกลจากนอกเมืองนัก

นอกเมืองรกร้างลมพัดทรายเต็มอากาศ ลู่เจาเจาแค่อ้าปากก็กินทรายเข้าไปหนึ่งคำ

“ถุย ถุย ถุย...” ลู่เจาเจาถุยน้ำลายออกมา

“บอกให้เจ้าสวมผ้าคลุมหน้า ไม่ยอมฟังดีนัก” ลู่เจิ้งเย่ว์แอบยิ้ม

“สภาพอากาศของเมืองรกร้างย่ำแย่ถึงขีดสุด ดังนั้นจึงเป็นพื้นที่ที่คนถูกเนรเทศมา มาถึงเมืองรกร้างได้ไม่ตายก็ทิ้งไปแล้วครึ่งชีวิต ไม่ง่ายเลยที่จะมาถึงจุดหมาย และก็ไม่แน่ว่าจะทนอากาศที่เลวร้ายได้”

“ก่อนหน้านี้ก็เกิดพายุทรายขนาดใหญ่ ชาวบ้านที่อาศัยนอกประตูทั้งหมดโดนทรายกั้นไปแล้วครึ่งประตู เก็บกวาดทรายพวกนั้นก็เสียเวลาไปแล้วครึ่งวัน”

“ตำหนักใต้ดินนอกเมืองจึงได้เผยร่องรอยออกมา”

ชาวบ้านที่นำทางอยู่ข้างหน้ากล่าวด้วยสายตาที่เป็นประกาย “บรรพบุรุษของพวกข้าล้วนใช้ชีวิตอยู่ที่เมืองรกร้างนี่ ไม่เคยได้ยินเรื่องตำหนักใต้ดินกลางทะเลทรายมาก่อนเลย วันนั้นพบตำหนักใต้ดินในที่แห่งนี้ พวกท่านอาจจะไม่เคยเห็น...จุ๊ จุ๊...”

“เกิดลำแสงห้าสีแห่งรุ่งอรุณท่ามกลางทะเลยทราย ล่อให้ชาวบ้านในเมืองเข้าไปมุงดูจำนวนมาก”

“ลำแสงนั้นสะท้อนไปที่ตำหนักใต้ดิน จึงเห็นประตูใหญ่...”

ชายคนนั้นทำปากอ้ำอ้ำอึ้งอึ้ง “ชาวบ้านก่อเรื่องโหวกเหวกโวยวาย ฉวยโอกาสที่ทหารของเมืองยังมาไม่ถึง ทุบทำลายประตูใหญ่ของตำหนักใต้ดิน”

“ไอ้หยา นาทีที่ตำหนักใต้ดินเปิดออก ด้านในมีแสงสีทองเป็นประกาย ดวงตาเกือบจะโดนประกายนั้นส่องจนบอดอยู่แล้ว”

“บนพื้นเต็มไปด้วยเหรียญทองแดง ผสมกับทองคำรูปเมล็ดแตงระยิบระยับ ดวงตาของทุกคนแดงขึ้นในพริบตา พุ่งเข้าไปในตำหนักใต้ดินประหนึ่งบ้าคลั่ง ฉกฉวยเงินทองบนพื้น”

“ทุกคนยื้อแย่งจนตาแดงก่ำ เพื่อเรื่องนี้ถึงขนาดลงไม้ลงมือกันรุนแรง”

“มีคนวิ่งเข้าไปด้านในอย่างบ้าระห่ำ แม้กระทั่งโคมฉังหมิงที่ยังสว่างอยู่ก็ถูกทุบแตกแล้วนำกลับไป”

“แม้แต่ไข่มุกราตรีที่ฝังบนกำแพง พวกเขายังทุบเอาแผ่นผนังลงมาด้วยเลย แม้แต่ก้อนหินเพียงก้อนเดียวก็ยังถูกนำไปด้วย เหมือนตั๊กแตนบุกข้ามเขตแดน ครึ่งเดียวก็ไม่เหลือ กระทั่งน้ำมันในโคมฉังหมิงยังถูกตักออกไปจนหมด”

สีหน้าของลู่เจิ้งเย่ว์ดำมืด “ไร้สาระจริง”

เวลานี้ ยืนอยู่ที่ทางเข้าตำหนักใต้ดิน