หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 674

“ในเมื่อนำของร่วมฝังไป เหตุใดจึงทุบทำลายตำหนักใต้ดินเช่นนี้” ลู่เจิ้งเย่ว์ยิ่งรู้สึกโกรธเกรี้ยว

“เมืองรกร้างของพวกข้า เดิมเป็นพื้นที่ที่ถูกเนรเทศ ส่วนใหญ่แล้วเป็นชนรุ่นหลังของผู้ที่ถูกเนรเทศ ล้วนเป็นผู้มีความผิด ส่วนใหญ่มีความคิดแบบลำบากหนึ่งวันใช้ชีวิตหนึ่งวัน เนื้อหรือผักก็ไม่เลือกกิน” ชายนำทางพูดอย่างละอาย

“ละโมบได้ แต่ไม่อาจไม่มีจิตสำนึก ในเมื่อนำเงินทองจากบ้านผู้อื่นไปแล้ว ก็ควรล่าถอยออกไปแต่โดยดี ไม่ควรทำลายตำหนักใต้ดินจนเป็นเช่นนี้”

ลู่เจิ้งเย่ว์ถูกสงครามและโรคระบาดรุมล้อมจนหัวหมุน ยังคงเป็นครั้งแรกที่เข้าตำหนักใต้ดิน

ชายนำทางไม่ได้กล่าวอะไร เพียงพาทุกคนมุ่งไปข้างหน้าเรื่อยๆ

ในมือของเวินหนิงถือคบเพลิง จูงมือเจาเจาเดินไปด้านหน้าอย่างระมัดระวัง พบเห็นตำหนักใต้ดินโดนทุบทำลายจนแหลกละเอียด ไม่อาจไม่ทอดถอนใจ

นางคิดแล้วคิดอีก คิ้วขมวดน้อยๆ จึงก้มคำนับบนพื้นครั้งหนึ่ง

“ทำไมหรืออาหนิง?” ลู่เจิ้งเย่ว์ถาม

สองมือของเวินหนิงพนมเข้าหากัน ตั้งใจคำนับแล้วกล่าว “รบกวนวิญญาณผู้ตายของตำหนักใต้ดิน เดิมเป็นสิ่งมิควร” นอกจากนี้ เจ้าของตำหนักจิตใจงดงาม หลังประตูหินยังอนุญาตให้ผู้ยากลำบากนำสิ่งของกลับไป แต่คนพวกนั้นกลับใช้กำลังแย่งชิง ประหนึ่งโจรผู้ร้ายทำลายตำหนักใต้ดิน มีความผิด

นางเองก็เกิดเป็นมนุษย์ ท้ายที่สุดก็มีเลือดเนื้อของมนุษย์เช่นเดียวกัน คำนับศีรษะถือซะว่ายอมรับผิดแล้วกัน

ลู่เจิ้งเย่ว์คิดซักครู่หนึ่ง ก็คุกเข่าข้างเวินหนิง ตั้งใจคำนับ

หมอหลวงและทหารนำทาง เห็นผู้เป็นนายคุกเข่าลงแล้ว แน่นอนก็ต้องคำนับ กลับกัน พวกชาวบ้านท้องถิ่นคร้านจะสนใจ มองไปทางอื่นเสียอย่างนั้น

ในย่ามของพวกเขายังซุกซ่อนแผ่นทองแดงที่เก็บมาเลย

ใจยังนึกเสียดายเก็บเศษทองมาไม่ได้

“ในตอนที่พวกเจ้าเข้ามา โคมฉังหมิงในตำหนักใต้ดินสว่างตลอดเลยหรือ?” ลู่เจิ้งเย่ว์ถาม

ชายนำทางพยักหน้า “ถูกต้อง น้ำมันตะเกียงนี้ล้ำค่า ส่องสว่างอย่างน้อยร้อยพันปีไม่ดับมอด ชิชะ ตอนนั้นข้ามาช้าไป!” ชายคนนั้นถอนหายใจยาวๆอย่างเสียอกเสียดาย

ลู่เจิ้งเย่ว์แนบลำตัวกับกำแพง ยื่นมือไปยังตำแหน่งของโคมฉังหมิงแล้วถูเบาๆ