หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 675

“มีกลิ่นไอคล้ายกับวัดวาอารามจริงๆ กลิ่นที่ทำให้จิตใจของผู้คนสงบ” เหล่าหมอหลวงพยักหน้า

ลู่เจาเจากลับค่อยๆ ขมวดคิ้วอย่างกังวล

ดวงจิตเทพรับเอาการสัการะบูชาจากชาวบ้าน เลือดย่อมมีกลิ่นของควันธูป น้ำมันตะเกียงนี่...

ลู่เจาเจาใจสั่น

คือเลือดจากหัวใจของดวงจิตเทพ

“ก่อนหน้านี้ตำหนักใต้ดินแห่งนี้งดงามมาก บนพื้นมีแผ่นทองนับไม่ถ้วน สว่างไสวระยิบระยับ จริงสิ สองข้างทางยังปลูกดอกไม้ใบหญ้าด้วยนะ...”

“เช่นนั้นก็แปลกแล้ว ที่แห่งนี้ไร้น้ำไร้อากาศ ก็ไม่ทราบว่าเติบโตขึ้นมาได้อย่างไร”

“แต่ว่าดอกไม้พวกนี้ดูแลยาก ดึงออกมาเล้วก็ตาย” ชายคนนั้นเหยียบใบไม้แห้งบนพื้น

หมอหลวงเก็บใบไม้แห้งขึ้นมา ตรวจสอบดูอย่างละเอียด

“มีอะไรผิดปกติไหม?” ลู่เจิ้งเย่ว์ถาม

หมอหลวงส่ายหน้า “ไม่มีพิษเช่นกัน ดูแล้วไม่มีความเกี่ยวพันกับตำหนักใต้ดิน”

“ภายในยังมีชุดกระโปรงหรูหราหลากสี ไอ้หยา ชีวิตนี้ยังไม่เคยเห็นกระโปรงที่สวยงามเช่นนี้มาก่อน แต่น่าเสียดายนัก...เพียงแตะเบาๆ ก็สลายเป็นผุยผง” ชายกล่าวพึมพำพิมพำ

“หึหึ โรคระบาดครั้งนี้คือตำหนักที่โดนทำลายหรือไร พระเจ้ามอบบทลงโทษลงมาให้? ฮ่า ฮ่า ฮ่า...” ชายนำทางพลันใช้มือพลิกเศษหินบนพื้น กลัวว่าหากมีของล้ำค่าแล้วจะปล่อยให้หลุดมือไปอีก พลิกไปพลางเยาะเย้ยไปพลาง

“หยุดพูดเถอะ” เวินหนิงเอ่ยด้วยความเย็นชา

ชายคนนั้นถึงค่อยๆ หยุดพูด

ลู่เจาเจาหยิบใบไม้แห้งจากพื้นขึ้นมา ยิ่งรู้สึกว่าใบไม้แห้งคุ้นเคยอย่างมาก

คล้ายกับดอกไม้ประหลาดชนิดหนึ่งในโลกแห่งการบำเพ็ญฌาณ ชื่อเรียกว่าดอกอิ่นตู้

มีอานุภาพในการนำทางรวมวิญญาน ปกติแล้วปลูกบนเส้นทางไปเกิดของแม่น้ำเหลือง เพื่อนำทางให้กับดวงวิญาณคนตาย ดอกไม้นี้ไม่อาจสัมผัสแสงแดด ปลูกได้ในพื้นดินของโลกแห่งความตายเท่านั้น ออกจากที่แห่งนั้นแล้วจะตายทันที

นางใช้นิ้วมือบีบขยี้ดินดำบนพื้นที่ไม่อยู่ในสายตานั้น

มิน่าหล่ะ

เป็นดินจากโลกแห่งความตาย