หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 676

ลู่เจิ้งเย่ว์จู่ๆ ก็ยกมือขึ้นปิดหู สีหน้าทั้งหวาดกลัวทั้งเจ็บปวด

“ทำไมหรือเจิ้งเย่ว์?” เวินหนิงรีบร้อนถาม

ลู่เจิ้งเย่ว์นวดใบหูอย่างทรมาน แอบมองไปยังน้องสาว “ไม่มีอะไร” ด้านหนึ่งสูดหายใจ อีกด้านหนึ่งปลอบเวินหนิง

[ อ่าอ่าอ่า โกรธแล้ว โกรธแล้วจริงๆ !! ]

[ ผู้โง่งมนี้ แท้จริงแล้วคือตัวข้าเอง!! ]

พวกเขาขุดตำหนักใต้ดินของข้า!! ]

ลู่เจาเจากอดร่างกายอันอวบอ้วนของตนเองอย่างเจ็บใจ

ใบหน้าที่ถูกผ้าพันไว้เอ่ยเสียงต่ำ “เงินทองล้วนเป็นของนอกกาย...”

“เกิดไม่นำติดตัวมา ตายไม่เอาไปด้วย เรื่องเดิมๆ...”

“เงินทองล้วนเป็นขี้หมาเหม็นๆ ข้าไม่เสียใจ ข้าไม่เสียใจ ข้าไม่เสียใจเลยแม้แต่นิดเดียว...นี่มีอะไรให้เสียใจกัน? กะอีแค่เงินเอง...”

“กะอีแค่เงินทองกองเท่าเมือง กะอีแค่โคมฉังหมิงที่พันปีไม่มอดดับเอง กะอีแค่ไข่มุกราตรีขนาดใหญ่เท่ากำปั้น ข้าไม่ชอบ ไม่ชอบแม้แต่นิด...” เอ่ยออกมาไม่หยุด เด็กน้อยเม้มปากแน่น

มองไปยังลู่เจิ้งเย่ว์ทั้งน้ำตาที่ไหลนอง

[ พระเจ้าช่วย!! ข้าถูกคนขโมยสิ่งล้ำค่าไปหมดทั้งตำหนักแล้ว! ข้าถูกคนขโมยบ้านซะแล้ว!!]

[หัวเราะดังๆ กรรมตามสนองแล้ว]

“ฮือ ฮือ ฮือ พี่รอง อุ้มหน่อย...” ลู่เจาเจาร้องไห้จนน้ำมูกน้ำตาเต็มหน้า ซบอยู่ที่ไหล่ของพี่รอง แม้แต่ปกเสื้อก็โดนน้ำตาเปื้อนจนเปียกชื้น

ลู่เจิ้งเย่ว์???

เหตุใด เจ้ายิ้มดีใจขนาดนั้น แล้วเจ้าเป็นอะไรไป??

ลู่เจิ้งเย่ว์จ้องจนดวงตากลมดิ๊ก

“องค์หญิงเจาหยางนี่คือ?” หมอหลวงอาวุโสมองไปที่นางอย่างสั่นๆ

ลู่เจิ้งเย่ว์มือหนึ่งอุ้มน้องสาว ปัดจมูกเบาๆ แสดงสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก

“ก่อนหน้าที่ท่านจะมาคุ้มกันที่แห่งนี้ ผู้ใดก็มิกล้าเข้าใกล้ ช่วงไม่กี่ปีมานี้มันเหมือนว่าปรากฏตัวน้อยลง ทุกคนเลยค่อยๆ เข้ามาอยู่ในที่แห่งนี้”

ลู่เจาเจาอึ่งงัน

“มารร้าย...”

คือตัวที่ร่อนเร่ไปทั่วแดน มารร้ายที่ปากตะโกนว่าวิญญาณจงกลับมาใช่หรือไม่?

ลู่เจาเจารู้สึกคุ้นเคยกับเขาอยู่บ้าง

ลู่เจิ้งเย่ว์พานางขึ้นไปบนรถม้า เตรียมตัวกลับเมือง

เด็กน้อยมองซ้ายขวา นั่งยองที่มุมมุมหนึ่งของรถม้า แอบลูบเอาบันทึกดวงจิตเทพออกมาจากอก

ในวังหลวง ผู้ใดก็ไม่กล้าค้นตัวนาง

นางแอบนำบันทึกดวงจิตเทพออกจากประตูวัง

แน่นอน องครักษ์เงาของฮ่องเต้นำเรื่องนี้ทูลแก่ฝ่าบาทแล้ว แต่ฮ่องเต้ก็มิได้ห้าม เพียงแค่บันทึกดวงจิตเทพก็แล้วไป ตราลัญจกรหยก ฝ่าบาทก็ยังกัดฟันให้นางยืมไปเล่นได้หลายวัน