หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 676

ลู่เจิ้งเย่ว์จู่ๆ ก็ยกมือขึ้นปิดหู สีหน้าทั้งหวาดกลัวทั้งเจ็บปวด

“ทำไมหรือเจิ้งเย่ว์?” เวินหนิงรีบร้อนถาม

ลู่เจิ้งเย่ว์นวดใบหูอย่างทรมาน แอบมองไปยังน้องสาว “ไม่มีอะไร” ด้านหนึ่งสูดหายใจ อีกด้านหนึ่งปลอบเวินหนิง

[ อ่าอ่าอ่า โกรธแล้ว โกรธแล้วจริงๆ !! ]

[ ผู้โง่งมนี้ แท้จริงแล้วคือตัวข้าเอง!! ]

พวกเขาขุดตำหนักใต้ดินของข้า!! ]

ลู่เจาเจากอดร่างกายอันอวบอ้วนของตนเองอย่างเจ็บใจ

ใบหน้าที่ถูกผ้าพันไว้เอ่ยเสียงต่ำ “เงินทองล้วนเป็นของนอกกาย...”

“เกิดไม่นำติดตัวมา ตายไม่เอาไปด้วย เรื่องเดิมๆ...”

“เงินทองล้วนเป็นขี้หมาเหม็นๆ ข้าไม่เสียใจ ข้าไม่เสียใจ ข้าไม่เสียใจเลยแม้แต่นิดเดียว...นี่มีอะไรให้เสียใจกัน? กะอีแค่เงินเอง...”

“กะอีแค่เงินทองกองเท่าเมือง กะอีแค่โคมฉังหมิงที่พันปีไม่มอดดับเอง กะอีแค่ไข่มุกราตรีขนาดใหญ่เท่ากำปั้น ข้าไม่ชอบ ไม่ชอบแม้แต่นิด...” เอ่ยออกมาไม่หยุด เด็กน้อยเม้มปากแน่น

มองไปยังลู่เจิ้งเย่ว์ทั้งน้ำตาที่ไหลนอง

[ พระเจ้าช่วย!! ข้าถูกคนขโมยสิ่งล้ำค่าไปหมดทั้งตำหนักแล้ว! ข้าถูกคนขโมยบ้านซะแล้ว!!]

[หัวเราะดังๆ กรรมตามสนองแล้ว]

“ฮือ ฮือ ฮือ พี่รอง อุ้มหน่อย...” ลู่เจาเจาร้องไห้จนน้ำมูกน้ำตาเต็มหน้า ซบอยู่ที่ไหล่ของพี่รอง แม้แต่ปกเสื้อก็โดนน้ำตาเปื้อนจนเปียกชื้น

ลู่เจิ้งเย่ว์???

เหตุใด เจ้ายิ้มดีใจขนาดนั้น แล้วเจ้าเป็นอะไรไป??

ลู่เจิ้งเย่ว์จ้องจนดวงตากลมดิ๊ก

“องค์หญิงเจาหยางนี่คือ?” หมอหลวงอาวุโสมองไปที่นางอย่างสั่นๆ

ลู่เจิ้งเย่ว์มือหนึ่งอุ้มน้องสาว ปัดจมูกเบาๆ แสดงสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก