หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 677

เซียงหลิ่วยังต้องโอนอ่อนเมื่ออยู่เบื้องหน้านาง เซวียนผิงตี้ก็มิกล้าต่อกรกับนาง

ครั้งที่แล้วในการประชุมที่ขุนนางบุ่นบู๊แอบฟังเสียงในใจ เซวียนผิงตี้รับรู้ เขาอาจประจบสอพลอขนานใหญ่เลยก็ได้

“อ้าว มารร้ายนั่นคงไม่ใช่ศิษย์ทึ่มผู้นั้นกระมัง”

ลู่เจาเจาพลิกบันทึกดวงจิตเทพไปอีกหน้า

ในใจหนักอึ้งอีกครั้ง

หน้ากระดาษจงไป๋กระพริบไฟสลัวๆ แสงสายฟ้าสีอ่อนวนเวียนบนแผ่นกระดาษ เมื่อสองมือของลู่เจาเจาสัมผัสโดนยังมีความรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าวิ่งผ่าน

ในบรรดานั้น ฉงเย่ว์มืดสนิทแล้ว สีเทาผสมปนเปเป็นผืนเดียว

เทพเจ้าแห่งสงครามซิงหุย ยิ่งกลายเป็นสีดำหมอกเข้มเหมือนมังกรบดบังไว้ ทำให้นางจิตใจไม่สงบ

“ซิงหุยหนอ ซิงหุย เจ้าตั้งใจจะทำอะไรกันแน่? เจ้าเป็นเทพเจ้าแห่งสงครามของแดนเทพเชียวนะ ดำรงอยู่อย่างมีเกียตริที่สุดแล้ว!” ลู่เจาเจากังวลใจอย่างมากจนวางบันทึกดวงจิตเทพไว้ในอากาศ

“ไปที่โรงหมอดูก่อนเถิด”

ตอนที่ทุกคนกลับถึงโรงหมอ กลับพบโรงหมอวุ่นวายส่งเสียงดังเจี้ยวจ้าว

ถึงขนาดมีคนลงไม้ลงมือกัน

ลู่เจิ้งเย่ว์เห็นบาดแผลเต็มร่างของพวกเขาก็ยังจะทะเลาะวิวาท จึงโกรธเกรี้ยวอย่างมาก

“รนหาที่ตายหรือ! ครึ่งเท้าเหยียบอยู่บนโลงแล้วยังวิวาทกันอีก จะทะเลาะกันก็ไสหัวไปซะ!” ลู่เจิ้งเย่ว์สีหน้าเคร่งขรึม ยืนอยู่ที่สวนหน้าประตู ผู้ป่วยพากันถอยหลังแยกออกเป็นสองฝั่ง

ทั้งยังมีคนหลบอยู่ที่มุมห้องนำแผ่นทองแดงซุกซ่อนไว้ในอกของตน

“เป็นของของข้า ข้าทำหล่นไว้!” สตรีออกเรือนแล้วมีจุดสีแดงเต็มใบหน้าร้องตะโกน

“ฮึ ทีเจ้ายังขโมยจากตำหนักใต้ดิน!” ชายปากแหลมแก้มตอบยิ้มเยาะอย่างเหยียดหยาม

ลู่เจิ้งเย่ว์โกรธจนขอบตาแดงก่ำ

“พวกเจ้าจะรนหาที่ตายก็รีบไปซะ! อย่ามาอยู่ที่โรงหมอให้เปลืองเตียงผู้ป่วย!”