หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 677

เซียงหลิ่วยังต้องโอนอ่อนเมื่ออยู่เบื้องหน้านาง เซวียนผิงตี้ก็มิกล้าต่อกรกับนาง

ครั้งที่แล้วในการประชุมที่ขุนนางบุ่นบู๊แอบฟังเสียงในใจ เซวียนผิงตี้รับรู้ เขาอาจประจบสอพลอขนานใหญ่เลยก็ได้

“อ้าว มารร้ายนั่นคงไม่ใช่ศิษย์ทึ่มผู้นั้นกระมัง”

ลู่เจาเจาพลิกบันทึกดวงจิตเทพไปอีกหน้า

ในใจหนักอึ้งอีกครั้ง

หน้ากระดาษจงไป๋กระพริบไฟสลัวๆ แสงสายฟ้าสีอ่อนวนเวียนบนแผ่นกระดาษ เมื่อสองมือของลู่เจาเจาสัมผัสโดนยังมีความรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าวิ่งผ่าน

ในบรรดานั้น ฉงเย่ว์มืดสนิทแล้ว สีเทาผสมปนเปเป็นผืนเดียว

เทพเจ้าแห่งสงครามซิงหุย ยิ่งกลายเป็นสีดำหมอกเข้มเหมือนมังกรบดบังไว้ ทำให้นางจิตใจไม่สงบ

“ซิงหุยหนอ ซิงหุย เจ้าตั้งใจจะทำอะไรกันแน่? เจ้าเป็นเทพเจ้าแห่งสงครามของแดนเทพเชียวนะ ดำรงอยู่อย่างมีเกียตริที่สุดแล้ว!” ลู่เจาเจากังวลใจอย่างมากจนวางบันทึกดวงจิตเทพไว้ในอากาศ

“ไปที่โรงหมอดูก่อนเถิด”

ตอนที่ทุกคนกลับถึงโรงหมอ กลับพบโรงหมอวุ่นวายส่งเสียงดังเจี้ยวจ้าว

ถึงขนาดมีคนลงไม้ลงมือกัน

ลู่เจิ้งเย่ว์เห็นบาดแผลเต็มร่างของพวกเขาก็ยังจะทะเลาะวิวาท จึงโกรธเกรี้ยวอย่างมาก

“รนหาที่ตายหรือ! ครึ่งเท้าเหยียบอยู่บนโลงแล้วยังวิวาทกันอีก จะทะเลาะกันก็ไสหัวไปซะ!” ลู่เจิ้งเย่ว์สีหน้าเคร่งขรึม ยืนอยู่ที่สวนหน้าประตู ผู้ป่วยพากันถอยหลังแยกออกเป็นสองฝั่ง

ทั้งยังมีคนหลบอยู่ที่มุมห้องนำแผ่นทองแดงซุกซ่อนไว้ในอกของตน

“เป็นของของข้า ข้าทำหล่นไว้!” สตรีออกเรือนแล้วมีจุดสีแดงเต็มใบหน้าร้องตะโกน

“ฮึ ทีเจ้ายังขโมยจากตำหนักใต้ดิน!” ชายปากแหลมแก้มตอบยิ้มเยาะอย่างเหยียดหยาม

ลู่เจิ้งเย่ว์โกรธจนขอบตาแดงก่ำ

“พวกเจ้าจะรนหาที่ตายก็รีบไปซะ! อย่ามาอยู่ที่โรงหมอให้เปลืองเตียงผู้ป่วย!”

ได้ฟังคำพูดนี้ ผู้คนถอยกรูเสียงดังสนั่น

ชายที่แย่งชิงเงินของสตรีเมื่อครู่นี้ รีบร้อนทิ้งเงินทองแดงออกไป “เฮงซวย เฮงซวย...”

เหล่าหมอหลวงสบตากันครั้งหนึ่ง เผยให้เห็นอารมณ์หนักอึ้งในดวงตา

“เปิดเสื้อออก ถอดรองเท้า...”หมอหลวงหลายท่านแต่งกายเต็มยศตรวจสอบอย่างละเอียด

“เมื่อวานนี้ร่างกายของนางยังไม่เกิดปานแดง?” หมอหลวงเรียกคนนำบันทึกออกมา

หมอปรุงโอสถพลิกหน้าบันทึก “ถูกต้อง เมื่อวานทั่วทั้งร่างของนางเจ็บปวดอยู่ตลอด ช่วงบ่ายใบหน้าเกิดปานแดง ว่ากันตามหลักการเจ็ดวันหลังจากนี้จึงจะเริ่มเป็นหนอง....”

ครั้นเริ่มเน่า จะต้องตายภายในสามวัน

“ยาที่พวกข้าต้มดื่มแล้วยัง?” หมอหลวงรู้สึกแปลกประหลาด เหตุใดอาการจึงทรุดตัวเร็วเพียงนี้?

“ดื่มแล้ว ข้าดื่มไปหมดแล้ว ข้าไม่ได้ออกจากโรงหมอแม้เพียงก้าวเดียวด้วยซ้ำ อะไรก็ไม่ได้ทำ!” สตรีนางนั้นทรุดตัวลงบนพื้นดินร้องโอดโอยก้องฟ้า ผู้ใดจะทราบว่า ชีวิตนี้จะต้องนับวันตายเร็วเช่นนี้?