หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 678

นางยื้อแย่งเงินทองจากตำหนักใต้ดินออกมาไม่น้อย เมื่อคืนวานยังนับแล้วนับอีก รอหลังรักษาหายแล้ว จะได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข

“ความสุขของข้าแม้วันเดียวก็ยังไม่ได้มาเลย”

“หมอหลวง หมอหลวง ขอร้องท่านหมอหลวงช่วยชีวิตด้วย!” น้ำตาน้ำมูกของสตรีไหลทะลัก

“พวกเจ้าหาหนทางแก้ได้แล้วหรือยัง? พวกเจ้าหาพบแล้วหรือยัง?”

“ข้ารอไม่ได้แล้ว!” สตรีนางนี้ทั้งหวาดกลัวทั้งร้อนใจ ไหนเลยจะมีความเย่อหยิ่งเหมือนเมื่อครู่

ลู่เจิ้งเย่ว์โบกมือ เรียกองครักษ์จับตัวนางไว้

“รอให้นางสงบลงก่อน”

ผู้ป่วยนับไม่ถ้วนในโรงหมอ บนพื้นล้วนเป็นผู้คน บรรยากาศเศร้าสลดไร้ความหวัง

“หมอหลวง ท่านบอกพวกข้ามาตามตรง ยังช่วยพวกข้าได้หรือไม่?”

ทุกคนส่งเสียงร้องไห้ด้วยใจที่แหลกสลาย

ลู่เจิ้งเย่ว์ไม่ต้องการให้น้องสาวเผชิญกับฉากอันโหดร้ายของโลกมนุษย์ จึงอุ้มลู่เจาเจาขึ้นเดินออกจากประตูไป

เหล่าหมอหลวงอาวุโส ยังไม่กลับไปพักผ่อนเช่นเดิม

ยืนหยัดต่อหน้าที่ เสาะหายาถอนพิษ

โลกอันเละเทะนี้ มักจะมีผู้ที่คอยหาหนทางแก้อยู่เสมอ

ลู่เจิ้งเย่ว์ส่งน้องสาวกลับจวนแม่ทัพ

แล้วกลับไปที่โรงหมออีกครั้ง เวลานี้เขาต้องรักษาการ มิเช่นนั้นหากชาวบ้านที่ไร้ซึ่งความหวังก่อเรื่องขึ้นมาจะร้ายแรงกว่าโรคระบาดซะอีก

ลู่เจาเจานอนแผ่บนเตียง เพลิงจากการเผาศพสว่างครึ่งท้องฟ้า

แต่ก็ยังคงเผาไม่หมด ไม่มีทางเผาหมดได้

“เจาเจาอย่ากลัวเลย พี่อาหนิงจะอยู่กับเจ้า” เวินหนิงล้างหน้าให้เจาเจาเสร็จ ก็ลูบท้องของเจาเจา ร้องเพลงกล่อมเด็กเบาๆ

ลู่เจาเจาวันนี้เหน็ดเหนื่อยอยู่บ้าง เปลือกตาปิดเข้าหากันอย่างรวดเร็ว จมสู่ห้วงนิทรา

กลางดึก รอบล้อมด้วยความเงียบสงัด

ลู่เจาเจาลืมตาอย่างงุนงง มีกลิ่นไอของมาร้าย แล้วยัง...

มีกลิ่นไอเบาบางของดวงจิตเทพปะปนมาด้วย