หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 678

นางยื้อแย่งเงินทองจากตำหนักใต้ดินออกมาไม่น้อย เมื่อคืนวานยังนับแล้วนับอีก รอหลังรักษาหายแล้ว จะได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข

“ความสุขของข้าแม้วันเดียวก็ยังไม่ได้มาเลย”

“หมอหลวง หมอหลวง ขอร้องท่านหมอหลวงช่วยชีวิตด้วย!” น้ำตาน้ำมูกของสตรีไหลทะลัก

“พวกเจ้าหาหนทางแก้ได้แล้วหรือยัง? พวกเจ้าหาพบแล้วหรือยัง?”

“ข้ารอไม่ได้แล้ว!” สตรีนางนี้ทั้งหวาดกลัวทั้งร้อนใจ ไหนเลยจะมีความเย่อหยิ่งเหมือนเมื่อครู่

ลู่เจิ้งเย่ว์โบกมือ เรียกองครักษ์จับตัวนางไว้

“รอให้นางสงบลงก่อน”

ผู้ป่วยนับไม่ถ้วนในโรงหมอ บนพื้นล้วนเป็นผู้คน บรรยากาศเศร้าสลดไร้ความหวัง

“หมอหลวง ท่านบอกพวกข้ามาตามตรง ยังช่วยพวกข้าได้หรือไม่?”

ทุกคนส่งเสียงร้องไห้ด้วยใจที่แหลกสลาย

ลู่เจิ้งเย่ว์ไม่ต้องการให้น้องสาวเผชิญกับฉากอันโหดร้ายของโลกมนุษย์ จึงอุ้มลู่เจาเจาขึ้นเดินออกจากประตูไป

เหล่าหมอหลวงอาวุโส ยังไม่กลับไปพักผ่อนเช่นเดิม

ยืนหยัดต่อหน้าที่ เสาะหายาถอนพิษ

โลกอันเละเทะนี้ มักจะมีผู้ที่คอยหาหนทางแก้อยู่เสมอ

ลู่เจิ้งเย่ว์ส่งน้องสาวกลับจวนแม่ทัพ

แล้วกลับไปที่โรงหมออีกครั้ง เวลานี้เขาต้องรักษาการ มิเช่นนั้นหากชาวบ้านที่ไร้ซึ่งความหวังก่อเรื่องขึ้นมาจะร้ายแรงกว่าโรคระบาดซะอีก

ลู่เจาเจานอนแผ่บนเตียง เพลิงจากการเผาศพสว่างครึ่งท้องฟ้า

แต่ก็ยังคงเผาไม่หมด ไม่มีทางเผาหมดได้

“เจาเจาอย่ากลัวเลย พี่อาหนิงจะอยู่กับเจ้า” เวินหนิงล้างหน้าให้เจาเจาเสร็จ ก็ลูบท้องของเจาเจา ร้องเพลงกล่อมเด็กเบาๆ

ลู่เจาเจาวันนี้เหน็ดเหนื่อยอยู่บ้าง เปลือกตาปิดเข้าหากันอย่างรวดเร็ว จมสู่ห้วงนิทรา

กลางดึก รอบล้อมด้วยความเงียบสงัด

ลู่เจาเจาลืมตาอย่างงุนงง มีกลิ่นไอของมาร้าย แล้วยัง...

มีกลิ่นไอเบาบางของดวงจิตเทพปะปนมาด้วย

“ไม่ใช่ว่าเจ้ากำลังหาคนอยู่หรือ สิ่งที่ครอบงำจิตใจสลายไปแล้ว เหตุใดจึงไม่กลับบ้าน?” ลู่เจาเจาตามอยู่ด้านหลังเขา

“โรคระบาดใช่เจ้าชักนำมาหรือไม่? บนร่างพวกเขามีกลิ่นไอควันธูปของดวงจิตเทพ พวกเขาทำให้ดวงจิตเทพโกรธ” ลู่เจาเจากล่าวอย่างมั่นใจ

ลู่เจาเจาเดินตามอยู่ด้านหลังทีละก้าวทีละก้าว เห็นเขาก้าวสามคำนับหนึ่ง แสดงความจริงใจต่อสรวงสวรรค์อย่างที่สุด

มองเขาอย่างไร้ทางช่วยเหลือ เดินไปถึงนอกตำหนักใต้ดิน

ลู่เจาเจาเปลือกตากระตุก

ไม่รู้เวลาใด พายุทรายม้วนตัวขึ้นอย่างบ้าคลั่งเต็มท้องฟ้า ลู่เจาเจาแทบจะมองไม่เห็นทางข้างหน้า

นางโดนลมคลั่งพัดจนถอยหลัง ยากที่จะยืนอย่างมั่นคง

“เจ้าจะทำอะไร?” ลู่เจาเจาส่งเสียงต่ำพึมพำ

มองสองเท้าของมารร้ายย่ำออกจากที่อย่างไร้ทางช่วย กึ่งหนึ่งอยู่ลอยอยู่บนอากาศ อีกกึ่งหนึ่งยืนอยู่ใจกลางพายุ

“ละอายต่อนางผู้เป็นนายของตำหนักใต้ดิน ตาย”

“นี่คือโลกที่นางลำบากลำบนช่วยไว้ กระดูกและศพของนางมิได้รักษาไว้ที่ขุนเขาสายน้ำกว้างใหญ่ เหตุใดพวกเจ้าจึงทำกับนางเช่นนี้”