หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 680

เมื่อมีเทพทรยศแดนเทพ เทพผู้นั้นจะกลายเป็นเทพตกสวรรค์ และถูกแดนเทพไล่ตามสังหาร

“ไม่ต้องกลัว ข้ากลับมาแล้ว ไม่มีวันจากไปไหนอีก” ลู่เจาเจาสัมผัสวิญญาณของเขาอย่างอ่อนโยน

วิญญาณของเขาในตอนนี้อ่อนแอมาก จิตเทพไม่มั่นคง เพียงครึ่งก้าวก็อาจกลายเป็นมารร้ายได้

บัดนี้ท้องฟ้ากลับมาสดใสดังเดิม

ลู่เจาเจานำขวดหยกจากมิติเก็บของออกมา ก่อนจะใส่วิญญาณของซิงหุยลงไป

จากนั้นจึงเงยหน้ามองเมืองรกร้าง

เพลานี้แสงไฟในเมืองรกร้างสว่างไสว ได้ยินเสียงบางอย่างจากระยะไกล

ลู่เจาเจากลับไปยังเมืองรกร้างด้วยความเร่งรีบ

มีผู้คนนับไม่ถ้วนรวมตัวกันด้านนอกประตูจวนแม่ทัพ ใบหน้าของผู้คนมากมายเต็มไปด้วยจุดแดงอันน่ากลัว พวกเขาดูบ้าคลั่งและสิ้นหวังอย่างถึงขีดสุด

“แม่ทัพลู่ ท่านโกหกพวกเรา!”

“พวกเราหมดหวังแล้ว พวกเราออกไปไม่ได้!!” ทุกคนตะโกนด้วยความเจ็บปวด

ลู่เจิ้งเย่ว์ยืนอยู่หน้าประตูด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ฝ่าบาททรงส่งคณะหมอหลวงมายังเมืองรกร้างแล้ว พระองค์ไม่มีวันละทิ้งราษฎรแม้เพียงคนเดียว! ทุกคนโปรดเชื่อในราชสำนัก และเชื่อในฝ่าบาทด้วยเถิด!”

“โกหก ทั้งหมดคือเรื่องโกหก จนถึงตอนนี้แล้วท่านยังโกหกพวกเราอีกหรือ”

“หมอหลวงเองก็หมดทางรักษาแล้ว พวกเขาไม่มียาแก้พิษ! ในเมืองมีคนบาดเจ็บล้มตายมากมาย พวกเขาควบคุมอะไรไม่ได้แล้ว! ท่านโกหกพวกเรา ฝ่าบาททรงทอดทิ้งเมืองรกร้างไปแล้ว! ฝ่าบาททรงรับสั่งให้สังหารหมู่ทั้งเมือง!!”

ความหวังในสายตาของทุกคนพังทลาย เหลือเพียงความสิ้นหวัง

“หากควบคุมโรคระบาดไม่ได้ เมืองจะถูกสังหารหมู่”

“พวกเราต้องออกไปข้างนอก! พวกเราจะนั่งนิ่งๆ รอความตายไม่ได้ พวกเรามีคนมากมายขนาดนี้จะฝ่าออกไปจากเมืองรกร้างไม่ได้เชียวหรือ”

“ใช่ พวกเราจะต้องออกไป!”

ส่วนทหารด้านล่างยืนถือมีดพร้อมสังหารคนเช่นกัน

“ข้าราชการอย่างพวกเจ้า ซ่อนตัวอยู่หลังฉากไม่ปรากฏตัว พอพวกเราตาย พวกเจ้าถึงออกไปได้สินะ”

“มีสิทธิ์อะไรถึงทำเช่นนั้น!” ทุกคนชี้ไปยังจวนเจ้าเมืองแห่งเมืองรกร้าง

“อย่างมากที่สุดก็แค่สู้จนตัวตาย ไปกันเถิด! ออกไปข้างนอกกัน!”

“ต่อให้พวกเราต้องตาย แต่ลูกหลานออกไปจากที่นี่ได้ก็คือว่าคุ้ม!”

ผู้คนเริ่มตะโกนโห่ร้องด้วยความโกรธเคือง สถานการณ์ทั้งสองฝ่ายเริ่มตึงเครียดมากยิ่งขึ้น

มีผู้คนนับไม่ถ้วนในเมืองรกร้าง หากพวกเขาบุกผ่านประตูเมืองโดยไม่กลัวความตาย พวกเขาจะนำความวุ่นวายไปสู่เป่ยเจาอย่างแน่นอน

“ข้าราชการอย่างพวกเจ้าน่ะ ไม่สนใจอยู่แล้วว่าพวกเราจะอยู่หรือตาย! ข้าจะสู้กับเจ้า!” บุรุษที่ยืนอยู่ในเงามืดมีสีหน้ามืดมน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอาฆาต

ก่อนจะใช้มีดกรีดแขน ทำให้เลือดสาดกระเซ็นไปทั่ว