หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 681

สองมือของเขาเต็มไปด้วยเลือดแดงฉาน พร้อมกับวิ่งตรงเข้าไปหาลู่เจิ้งเย่ว์อย่างบ้าคลั่ง

ถึงแม้ยังไม่รู้ถึงสาเหตุของโรคระบาดในเพลานี้ แต่ก็มีข่าวลือในหมู่ประชาชนว่าอาจแพร่กระจายผ่านการสัมผัสกับเลือด น้ำลายและอากาศ

เขาพยายามจะสาดเลือดนั้นใส่ลู่เจิ้งเย่ว์

ด้วยเจตนาร้าย!

“ลงนรกไปเสีย จงลงนรกไปพร้อมกับพวกเรา!”

โครม!

เสียงดังครึกโครมพลันดังขึ้น

หรงเช่อที่รีบกลับมาเตะชายเสียสติจนล้มลงไปกองกับพื้น

เขาล้มลงพร้อมกับกรีดร้องเสียงหลง

“เจ้าสารเลว ใครมอบความกล้านี้ให้กับเจ้า!” หรงเช่อเตะชายคนนั้นอย่างแรง

ลู่เจิ้งเย่ว์ไม่ได้ห้ามแต่อย่างใด

จนกระทั่งชายคนนั้นกำลังจะตาย

ลู่เจิ้งเย่ว์จึงกล่าวขึ้น “ในช่วงเวลาเกิดโรคระบาด เจิ้งเย่ว์ไม่เคยซ่อนตัวอยู่หลังผู้ใด ไม่เคยกลัวความตาย และอยู่แนวหน้ามาโดยตลอด ทุกคนมีข้อโต้แย้งหรือไม่”

ทุกคนเม้มริมฝีปากแน่นโดยไม่พูดอะไร

“ข้ารู้ว่าพวกท่านกังวลว่าราชสำนักจะทอดทิ้ง แต่เจิ้งเย่ว์ขอสาบาน ณ ที่นี่เลยว่าจะไม่สังหารหมู่ในเมืองหรือทอดทิ้งใครเป็นอันขาด!”

“จะยืดหยัดให้ถึงท้ายที่สุด!”

“ปากพูดอาจไร้หลักฐาน! ทว่าในฐานะคนของราชสำนัก ข้าขอให้ทุกคนมั่นใจ!” ลู่เจิ้งเย่ว์คุกเข่าลง พลางเอามือเช็ดเลือดที่พื้น

“อ๊า...” ทุกคนอุทานขึ้นเสียงดัง

ก่อนที่เขาจะฉีกผ้าคลุมและเผชิญหน้ากับคนป่วยทุกคนโดยไม่ลังเล

ทุกคนมองเห็นเลือดที่ไหลหยดลงจากมือของเขาอย่างชัดเจนเต็มสองตา

“บิดาของข้าคือจงหย่งโหว บิดาบุญธรรมคือแม่ทัพเจิ้นกั๋ว มารดาของข้าคือฮูหยินตราตั้งขั้นหนึ่ง น้องสาวของคือองค์หญิงเจาหยาง! ข้าขอสาบานว่าข้าจะอยู่และตายไปพร้อมกับคนในเมืองรกร้าง!” ดวงตาของลู่เจิ้งเย่ว์ฉายแววมุ่งมั่นจนทุกคนบริเวณนั้นประทับใจ

คนที่เคยร้องโวยวายจึงสงบลงในทันที

ทันใดนั้นเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น

ไม่ว่าเป็นหรือตาย ข้าเพียงอยากจะสวมชุดแต่งงานสีแดงให้ท่านในสักวันหนึ่ง

อาวุธนับไม่ถ้วนถูกโยนลงพื้น

หัวหน้าทหารเหลือบมองหรงเช่อ ด้วยสายตาตั้งคำถามว่าควรปราบราษฎรที่มีจิตใจหวั่นไหวหรือไม่ ทว่าหรงเช่อกลับส่ายหน้าเบาๆ

“ตะ...ใต้เท้าลู่ พวกเราไม่มีขอโต้แย้งใด ช่วงเวลานี้ท่านอยู่เฝ้าโรงหมอทั้งคืนทั้งวัน ไม่กลัวติดโรคระบาด พวกเราทุกคนต่างรู้ดีในใจ”

“ใช่ ท่านเป็นคนดี”

ทุกคนยกมือปาดน้ำตา

หญิงชราคนหนึ่งเดินโซเซและคุกเข่าลงกับพื้นเสียงดังกึกก้อง

“ท่านเจ้าคะ ข้าไม่กลัวความตาย แต่หลานสาวของข้าอายุเพียงสามขวบ ยังไม่รู้ความนัก ช่วยปล่อยนางออกไปทีเถิด”

“ข้าเป็นเพียงหญิงชรา ใช้ชีวิตมามากพอแล้ว ข้ายอมตาย แต่เด็กคนนั้นยังไร้เดียงสา...”

กึก กึก กึก…

คนในฝูงชนทยอยคุกเข่าตามกัน

ก่อนจะผลักเด็กๆ ไปหาลู่เจิ้งเย่ว์ “ใต้เท้าลู่ เด็กๆ ยังไร้เดียงสา พวกเขาอายุเพียงไม่กี่ขวบ แต่ต้องรอความตายในเมืองรกร้างเช่นนี้ โปรดช่วยเด็กๆ ด้วยเถิด...”