หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 682

“พวกเราไม่อยากทำให้ท่านลำบากใจ แต่ใครจะทนเห็นลูกหลานของตนเองตายไปต่อหน้าต่อตาได้” คนแก่ชราเริ่มร้องไห้ออกมา

“พวกเราไม่อยากทำร้ายเป่ยเจา ไม่อยากลากคนบริสุทธิ์มาเกี่ยวข้อง ไม่มีใครอยากเป็นลูกหลานคนบาป...”

“พวกเราเป็นลูกหลานของคนบาป แต่ก็อยากทิ้งความประทับใจดีๆ ให้กับเพื่อนมนุษย์ แต่คนเรามักมีความเห็นแก่ตัว อยากหาทางรอดให้ลูกหลานของตนเองทั้งสิ้น…” หญิงชราร้องไห้อย่างเงียบๆ พร้อมอุ้มหลานสาวตัวผอมแห้งไว้ในอ้อมแขน

เด็กคนนี้เกิดในเมืองรกร้างและกลายเป็นทายาทของคนบาป ชีวิตนี้ช่างน่าสังเวชอย่างยิ่ง

ตอนนี้ไม่มีโอกาสรอดแล้ว

ลู่เจิ้งเย่ว์พลันพูดขึ้นด้วยเสียงแหบห้าว “พาเด็กๆ ไปที่จวนแม่ทัพก่อน”

“ขอบพระคุณ ใต้เท้าลู่ ขอบพระคุณ ใต้เท้าลู่” ทุกคนพากันคุกเข่าลงกับพื้นและคำนับไม่หยุด

“เจาเจา พวกเจ้าไปอาศัยที่เรือนปีกตะวันตกชั่วคราว ให้เด็กๆ เหล่านี้อยู่ที่เรือนปีกตะวันออกดีหรือไม่” ลู่เจิ้งเย่ว์พูดด้วยความหวาดกลัวว่าน้องสาวจะติดโรคระบาดเช่นกัน

ลู่เจาเจาพยักหน้ารับ

[อันที่จริงข้าไม่ติดโรคระบาดหรอกนะ...]

[ข้ามีภูมิคุ้มกันต่อพิษทุกชนิด...]

จากนั้นหรงเช่อจึงพาผู้คนกลับไปตั้งที่อยู่ใหม่ในโรงหมอ เด็กๆ ที่น่าสงสารยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาด้วยดวงตากลมโต และใบหน้าผอมแห้งที่มีแต่ความหวาดกลัว

ลู่เจิ้งเย่ว์มองพวกเขาอย่างใจดี “ไม่ต้องกลัว ลุงลู่พาพวกเจ้าไปอาบน้ำล้างตัวดีหรือไม่”

แม้ว่าเด็กน้อยจะหวาดกลัว แต่ก็เดินติดตามเขาไปอย่างเชื่อฟัง

“เด็กเหล่านี้คือจุดอ่อนของพวกเขา” เวินหนิงถอนหายใจเบาๆ

“อาซ้อรอง…” ลู่เจาเจาตะโกนทันที

เวินหนิงที่ดูมั่นคงเมื่อครู่กลับหน้าแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย

“ขะ... ข้ายังไม่ได้แต่งงานเสียหน่อย” ดวงตาของเวินหนิงสั่นไหวเล็กน้อย พลางกัดริมฝีปากอย่างเขินอาย

ลู่เจาเจายิ้มและพูดว่า “แม้ว่าท่านยังไม่ได้กราบไหว้ฟ้าดิน แต่เจาเจายอมรับอาซ้อรองคนนี้แล้ว! นอกจากท่าน เจาเจาไม่ยอมรับใครอีก!”

ทั้งชาติที่แล้วและชาตินี้ พี่เวินหนิงทำเพื่อพี่รองมามาก… มากมายจริงๆ

เมื่อรอเวลาที่ทุกคนกลับออกไป

สูงไม่เกินขาของเขาเลยด้วยซ้ำ

ลู่เจาเจาลากเก้าอี้ออกมาอย่างงุ่มง่าม ก่อนจะเหยียบขึ้นไปบนเก้าอี้และกัดฟันต่อหน้าซิงหุย “ข้าคืออาจารย์!”

ทว่าซิงฮุยกลับมองนางอย่างว่างเปล่า ไม่ตอบสนองใดๆ

ลู่เจาเจาเริ่มรู้สึกโกรธขึ้นมาเล็กน้อย

ก่อนจะเปิดหนังสือดวงจิตเทพ พบว่าเทพเจ้าแห่งสงครามซิงหุยเป็นมารไปแล้วกึ่งหนึ่ง ทำให้นางรู้สึกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

นางเจาะลึกเข้าไปในจิตวิญญาณของซิงหุยด้วยพลังวิญญาณ

“ข้าซ่อนร่างของเจ้าไว้แล้ว ข้าจะพาเจ้าออกไปเดินเล่น…” ลู่เจาเจายิ้ม

แม้ว่าซิงหุยจะไม่มีความทรงจำ แต่เขาก็ยังเดินตามรอยเท้าของนางอยู่เสมอ ไม่พลาดแม้เพียงก้าวเดียว

ลู่เจาเจาเดินไปตามถนนกับซิงหุย

ถนนหนทางวุ่นวาย แต่กลับเปล่าเปลี่ยวยิ่งนัก