หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 683

บางครั้งก็มีเสียงดังลอยมาราวกับมีคนปล้นทรัพย์สินตำหนักใต้ดิน

“สมควรตาย สมควรตาย…” ไอชั่วร้ายบนร่างของซิงหุยรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ

โชคดีที่ลู่เจาเจาสามารถควบคุม และระงับความโกรธที่ต้องการทำลายทุกสิ่งของเขาเอาไว้ได้

ในที่สุดลู่เจาเจาก็เข้าใจ

โรคระบาดในครั้งนี้ไม่ใช่ทัณฑ์จากสวรรค์หรือภัยพิบัติที่มนุษย์สร้างขึ้น

แต่เป็นซิงหุยเอง

ซิงหุยเฝ้าตำหนักใต้ดินมานับพันปี ของร่วมฝังในตำหนักใต้ดินทำให้ไอชั่วร้ายแปดเปื้อนร่างของเขา ทุกคนหยิบของและถึงขั้นทำให้ตำหนักใต้ดินเสียหาย ฟางเส้นสุดท้ายที่ของซิงหุยจึงขาดสะบั้นลง

ทั้งร่างเต็มไปด้วยไอชั่วร้าย แก่นพลังเทพถึงจุดต่ำสุดจึงเป็นภัยต่อมนุษย์ทั่วไป

บัดนี้ลู่เจาเจาเดินมาจนถึงโรงหมอแล้ว

ทุกคนในโรงหมอต่างยุ่งกันมาก บรรดาหมอหลวงยุ่งมากจนเท้าไม่ยกออกจากพื้นได้เลย

ลู่เจิ้งเย่ว์อยู่ตรงกลางและถูกรายล้อมด้วยหมอหลวง

“แปลกเหลือเกิน...”

หมอหลวงเฒ่าผมขาวซึ่งมีใบหน้าเหนื่อยล้า แต่ดวงตากลับสดใส “แปลกจริงๆ คนนอกต่างพูดกันว่ามันแพร่ระบาดผ่านทางเลือด น้ำลายและลมหายใจ คุณชายรองลู่กลับไม่มีอาการป่วยใดๆ”

หมอหลวงตรวจแขนของเขาอย่างระมัดระวัง “รู้สึกเจ็บปวดบ้างหรือไม่”

ลู่เจิ้งเย่ว์ส่ายหน้า “ไม่เลย ไม่เลยแม้แต่น้อย”

“แม่นางเวิน ล่วงเกินแล้ว ท่านเจ็บปวดบนร่างกายที่ใดบ้างหรือไม่” หมอหลวงวางค้อนเล็กๆ บนเข่าพร้อมกับเคาะเบาๆ

เวินหนิงจึงส่ายหน้าเช่นกัน “ไม่เลย”

“แปลกเหลือเกิน...” หมอหลวงลูบเคราพลางขมวดคิ้วแน่น

เด็กน้อยฉีกยิ้มโดยไม่พูดอะไร แต่เดินไพล่หลังเข้าไปในบริเวณที่มีโรคระบาดอย่างเงียบๆ

ทุกคนต่างสวมหน้ากากอนามัยถึงสามชั้น