หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 684

บุรุษคนหนึ่งตบต้นขาตนเองฉาดใหญ่ “โอ๊ะ จริงด้วย ครอบครัวของหลานข้าก็เข้าไปปล้นชิงของในตำหนักใต้ดิน และตายแล้วเช่นกัน!”

คนป่วยที่นอนอยู่ค่อยๆ ลุกขึ้น ทุกคนจึงพากันหวนนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น

“ลุงรองของข้าก็เข้าไปปล้นชิงของในตำหนักใต้ดิน ตอนนี้เขาล้มป่วยตายไปแล้ว”

“เพื่อนบ้านของข้าก็เช่นกัน ล้มป่วยตายไปนานแล้ว!”

ยิ่งมีคนพูดมากเท่าใด พวกเขาก็ยิ่งหวาดกลัวมากขึ้นเท่านั้น ความรู้สึกหวาดกลัวฉายขึ้นในดวงตาของพวกเขา

“คงไม่ใช่...ทัณฑ์จากการปล้นชิงของในตำหนักใต้ดินหรอกนะ?”

ทุกคนเริ่มตัวสั่นเทาด้วยความตระหนก

“จะว่าไปแล้วดูเหมือนว่ากลุ่มคนที่เข้าไปในตำหนักใต้ดิน... ตายกันไปหมดแล้ว!” พวกเขาพยายามคิดหาเหตุผลอื่นในหัว แต่ก็ไม่พบ!

ตายกันไปหมดแล้ว

“ขะ...ข้าคือพ่อค้าขายซาลาเปา ช่วงนี้มีคนใช้เงินจากตำหนักใต้ดินมาซื้อของมากมาย”

“ข้าเปิดร้านขายผ้าไหมผ้าแพร ได้เงินจากตำหนักใต้ดินด้วยเช่นกัน”

“ข้าเปิดร้านขายขนมน้ำตาล ได้เงินจากตำหนักใต้ดินด้วยเช่นกัน”

หลังจากถามกันและกัน พวกเขาจึงรู้ว่าทุกคนต่างก็เคยสัมผัสเงินจากตำหนักใต้ดิน

สตรีที่มอบแป้งทอดให้ลู่เจาเจาตกตะลึง “ข้าไม่เคยสัมผัสเงินนั่น และข้าก็ไม่ติดโรคระบาดเช่นกัน…”

ทุกคนเงียบไปครู่หนึ่ง

ปาฏิหาริย์อันเหลือเชื่อแพร่กระจายอยู่ในใจของทุกคน

ทันใดนั้นโรงหมอจึงเกิดความวุ่นวายโกลาหล ลู่เจาเจารีบพาซิงหุยไปซ่อนอยู่ที่มุมหนึ่ง

“ซิงหุย โลกนี้ช่างเลวร้ายเหลือเกิน แต่ก็ยังมีคนพยายามแก้ไขมัน คนดีไม่ควรชดใช้การกระทำของพวกเขา!” ลู่เจาเจาตบข้าวของในอ้อมแขน

“ผู้บริสุทธิ์ไม่ควรตายอย่างเปล่า”

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือซิงหุยไม่ควรก่อกรรมทำเข็ญด้วยการสังหารผู้บริสุทธิ์หลายแสนคนได้

เขาเป็นเทพไม่ใช่มาร