หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 685

“เดิมทีตำหนักใต้ดินมีโคมฉังหมิงและไข่มุกราตรี ทำให้ตำหนักใต้ดินสว่างไสวราวกับตอนกลางวัน” เมื่อโคมฉังหมิงและไข่มุกราตรีที่คอยให้ความสว่างถูกช่วงชิงออกไป ตำหนักใต้ดินจึงมืดสนิท

ลู่เจิ้งเย่ว์ชูคบเพลิงให้สูงมากกว่าเดิม

“บันทึกบนกำแพงหินคงเป็นของเจ้าของตำหนักใต้ดินใช่หรือไม่” หรงเช่อเงยหน้าขึ้นมอง

บนกำแพงหินมีภาพเด็กวัยรุ่นเจ็ดคนยืนล้อมรอบเทพเซียนสตรีอยู่

ในฉากสุดท้ายของกำแพงหิน เด็กสาวยืนอยู่กลางอากาศราวกับกำลังบินขึ้นไปบนท้องฟ้า ในขณะที่ผู้คนล้มลงแทบเท้าของนางพลางหลั่งน้ำตา

“สตรีผู้นี้จะต้องเป็นเจ้าของตำหนักใต้ดินแน่” หรงเช่อกระซิบ

ลู่เจิ้งเย่ว์หันมองไปที่น้องสาวของเขา นี่เป็นชาติก่อนของเจาเจาหรือไม่

เจ็ดคนนี้เป็นลูกศิษย์เทพในวัยเยาว์ของนางด้วยหรือไม่

“ท่านแม่ทัพ มาดูนี่เร็วเข้า มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังร้องไห้อยู่!” ทุกคนมองตามนิ้วไป เห็นลูกศิษย์คนหนึ่งมีน้ำตาสีดำไหลหยดลงมาตามกำแพงหิน

ทุกคนตกใจและตื่นตระหนกมากขึ้นเรื่อยๆ

ดวงตาของเขาดูเหมือนจะจับจ้องทุกคนอยู่ตลอด

“ข้ารู้สึกราวกับว่าเขามองเห็นข้าจริงๆ ...”

“น่ากลัวเหลือเกิน ข้ารู้สึกเหมือนว่าเขากำลังจ้องมองพวกเราอยู่ตลอดเวลา…”

[สัญชาตญาณข้าแม่นยำจริงๆ เขาติดอยู่ในกำแพงหินมาโดยตลอด ไม่ได้เฝ้าดูพวกเจ้าแค่ในตอนนี้...]

[แต่เข้าเฝ้าดูพวกเจ้าทุบ ทำลาย ปล้นชิงข้าวของ]

[วันนั้นตรงกับช่วงเวลาอ่อนแอของเขาพอดี ไม่เช่นนั้นเมืองรกร้างคงจะถูกสังหารหมู่ไปแล้ว] ลู่เจาเจาลอบถอนหายใจ

[ซิงหุย ซิงหุย ข้าควรทำอย่างไรกับเจ้าดี...]

มือของลู่เจิ้งเย่ว์สั่นระริก ทำเอาคบเพลิงเกือบร่วงหล่นลงพื้น

“อ๊ะ รูปปั้นของเทพเจ้าแห่งสงครามที่แกะสลักไว้ที่ประตูตำหนักใต้ดินดูเหมือนเด็กหนุ่มคนนี้เลย…”

หลังจากคำนับเสร็จ เขาจึงวางไข่มุกราตรีกลับเข้าตำแหน่งเดิม

ฝูงชนจำนวนมากเดินถือไข่มุกราตรีกลับมาวางทีละคน

ก่อนจะคำนับและยอมรับความผิดที่กระทำลงไป

บางคนนำไม้กวาดมาทำความสะอาดความสกปรกในตำหนักใต้ดิน

“ไปเอาน้ำมาทำความสะอาดตำหนักใต้ดินกันเถิด” เมืองรกร้างตั้งอยู่กลางทะเลทราย และแหล่งน้ำอยู่ไกลมาก แต่ในตอนนี้ไม่มีใครกล้าทำให้เสียเวลาอีกต่อไป พวกเขาพากันไปเอาน้ำมาทำความสะอาดในทันที

“คนเหล่านี้ฆ่าคนไปนับพัน อยากจะขโมยของก็ขโมยไป ทำไมต้องทุบทำลายตำหนักใต้ดินจนอยู่ในสภาพแบบนี้ด้วย ตายไปต้องตกนรกชดใช้กรรม…” ทุกคนตะโกนอย่างโกรธเคือง

“การซ่อมแซมตำหนักใต้ดินต่างหากคือปัญหาใหญ่...”

“ไหนจะเตียงหยกที่พังอีก”

ลู่เจิ้งเย่ว์สูดลมหายใจเข้า “ส่งคนไปเชิญช่างฝีมือเมืองอื่นมา และนำม้าเร็วส่งจดหมายกลับไปที่พระราชวัง”