หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 699

รองแม่ทัพจูมีรูปร่างสูงโปร่ง น่าเกรงขาม นิสัยติดดินตรงไปตรงมาและสร้างผลงานทางการทหารไว้มากมาย

คนในเมืองรกร้างเคยทาบทามเรื่องงานแต่งกับเขาอยู่หลายครั้ง แต่เขามักจะปฏิเสธและยื้อเรื่องนี้มานานหลายปี

“หรือว่า...ทำไมเจ้าไม่ลองพิจารณาหรงเอ๋อร์ดูเล่า” นายหญิงใหญ่ถอนหายใจ

“หรงเอ๋อร์น่ะมักมาอยู่เป็นเพื่อนข้าเพื่อคลายความหน่ายอยู่บ่อยๆ ครั้งก่อนที่ข้าล้มป่วย ก็ได้นางนี่แหละมาดูแลจนหายดี”

รองแม่ทัพจูเริ่มทำสีหน้าเคร่งเครียดเล็กน้อย

“ท่านแม่ นี่ท่านพูดเรื่องอะไรกัน! ปีนี้ข้าจะอายุสามสิบเจ็ดแล้วนะ หรงเอ๋อร์อายุเพียงยี่สิบสาม!”

หรงเอ๋อร์คือบุตรสาวของสหายร่วมรบของเขาเอง

ตงหลิงลอบโจมตีเมืองรกร้างกลางดึกครั้งก่อน พ่อแม่ของหรงเอ๋อร์สิ้นใจในยามปกป้องเมือง ก่อนจากไปได้ฝากฝังบุตรสาวไว้กับเขา

เพลานั้นนางอายุเพียงสิบเจ็ดปี และยืดเยื้อมาจนถึงตอนนี้เพราะไว้ทุกข์

นายหญิงใหญ่เหลือบมองเขา “ตอนที่หรงเอ๋อร์มาอยู่บ้านเรา ตอนนั้นนางอายุสิบเจ็ด ไว้ทุกข์มาสามปีจนอายุยี่สิบ จนกระทั่งตอนนี้อายุยี่สิบสามแล้วยังไม่แต่งงาน เจ้าคิดว่านางกำลังรอผู้ใดอยู่”

รองแม่ทัพจูยังคงนิ่งเงียบ

“ท่านแม่ ได้โปรดอย่าจับคู่สุ่มสี่สุ่มห้าเช่นนี้เลย! หากท่านแม่ทำลายชื่อเสียงของหรงเอ๋อร์ มันอาจเป็นอุปสรรคในการแต่งงานในอนาคตของนาง!” รองแม่ทัพจูโบกมือ

“จับคู่สุ่มสี่สุ่มห้าหรือ เจ้าน่ะต้องเฝ้าเมืองจนกลับบ้านดึกดื่นเป็นประจำ แต่ไม่ว่าจะกลับดึกแค่ไหน ไฟที่บ้านก็จะสว่างไสว มีอาหารร้อนๆ บนโต๊ะ น้ำอุ่นสำหรับอาบและเสื้อผ้าที่เตรียมไว้ข้างเตียงอย่างดีไม่ใช่หรือ”

นายหญิงใหญ่กลอกตาและมองเขาอย่างเหยียดหยาม

ก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปเขกหัวเขาอย่างแรง

“ครั้งก่อนเจ้าไม่ยอมรับถุงหอมยวนยางที่ข้ามอบให้ บอกว่ามันกลิ่นแรงและไม่ปลอดภัยในสนามรบ นั่นเป็นของที่หรงเอ๋อร์ทำให้เจ้า…”

“ตอนที่เจ้าไม่ยอมรับไปน่ะ หรงเอ๋อร์ร้องห่มร้องไห้ทั้งคืนเลย”

“พี่เซวียน ท่านกลับมาได้อย่างไร” หญิงสาวแต่งตัวเรียบร้อยก้าวไปข้างหน้าเพื่อเก็บเสื้อผ้าในตู้

เมื่อรองแม่ทัพจูเห็นว่านางกำลังถือชุดชั้นในของเขาไว้ในมือ ใบหน้าจึงเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อทันที

เขาพยายามคว้ากลับมา แต่หญิงสาวกลับพูดขึ้นว่า “เป็นข้าเองที่ซักมาโดยตลอด”

นายหญิงใหญ่แห่งตระกูลจูเป็นคนไม่รู้หนังสือ ทำงานหนักและประหยัดอดออม นางมีคนรับใช้ในครอบครัวเพียงไม่กี่คน และใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายสงบสุข

รองแม่ทัพจูอ้าปากค้างเมื่อได้ยินคำตอบนั้น

“พ่อของเจ้าไม่ได้ส่งเจ้ามาเป็นทาส!” รองแม่ทัพจูพูดด้วยสีหน้าแดงก่ำ

“ในเมื่อข้าสัญญาว่าจะเลี้ยงดูเจ้า ข้าก็...จะเลี้ยงดูเจ้าให้ดี! เหตุใดจึงไม่ไปดูตัวบัณฑิตหนุ่มแนะนำครั้งก่อนเล่า”

“ข้าไต่ถามแทนเจ้ามาแล้ว พ่อแม่ของเขายังมีชีวิตอยู่ ตัวเขาเปิดร้านค้าสองร้าน มีทั้งที่นาและร้านค้าเป็นของตนเอง เขาเป็นบัณฑิตและสอบผ่านซิ่วไฉ ข้าวานให้คนไปสืบและอ่านบทความของเขามาแล้ว”