หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 700

“มีโอกาสสอบผ่านจวี่เหรินมากทีเดียว ต่อไปเจ้าจะได้เป็นภรรยาของจวี่เหริน!” รองแม่ทัพจูไม่เข้าใจบัณฑิตมากนัก จึงต้องเสาะแสวงหาข้อมูลให้มากเสียหน่อย

“อย่าแต่งงานสุ่มสี่สุ่มห้าเด็ดขาด ต้องดูให้ดี พ่อแม่ของเจ้าฝากฝังเจ้าไว้กับข้า ข้าจะดูแลเจ้าอย่างดี!”

เขาถึงขั้นแบ่งเงินเดือนเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งมอบให้นางเป็นสินเดิม

อีกครึ่งหนึ่งสงวนไว้สำหรับค่าใช้จ่ายในบ้าน

“ข้าไม่อยากแต่งงานกับเขา…” เสียงของนางแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน

“แค่เพียงเพราะพ่อแม่ของข้าฝากฝังเอาไว้อย่างนั้นหรือ” หญิงสาวกัดริมฝีปากแน่นจนมีเลือดซึมไหลออกมา

และน้ำตาที่เอ่อล้นอย่างดื้อรั้น

รองแม่ทัพจูก้าวถอยหลังอย่างกะทันหัน

“ขะ...ข้า ปีนี้ข้าอายุสามสิบกว่าแล้ว เป็นชายหยาบคายไม่รู้หนังสือ เจ้าอ่านออกเขียนได้ก็ควรแต่งงานกับบัณฑิตหนุ่ม!”

“ข้าได้เตรียมสินเดิมไว้ให้เจ้าแล้ว และจะหาบัณฑิตดีๆ สักคนให้เจ้า เจ้าจะได้มีชีวิตที่ดี” รองแม่ทัพจูไม่กล้ามองนางด้วยซ้ำ

“มองข้า!” หญิงสาวรวบรวมความกล้าแล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

รองแม่ทัพจูพลันตกใจทันที

หญิงสาวสูดลมหายใจเข้า ก่อนจะเขย่งขาและจับใบหน้าของเขาเอาไว้

กลิ่นลมหายใจหอมจางๆ และฝ่ามืออันอบอุ่น ทำให้ใบหน้ารองแม่ทัพจูเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ

“มองมาในตาของข้า ท่านสัมผัสไม่ได้ถึงความชื่นชมของข้าเลยหรือ ท่านทำดีกับข้าเพียงเพราะพ่อแม่ฝากฝังไว้เท่านั้นหรือ”

“วันนั้น…วันที่เมืองรกร้างเกือบถูกยึดครอง พ่อแม่ของข้าสิ้นใจในสนามรบ ตงหลิงสังหารหมู่ในเมือง ท่านรีบขี่ม้ากวัดแกว่งดาบปกป้องข้า วันนั้นข้ามีความสุขมากที่ได้อยู่กับท่าน” นางมองเขาพร้อมกับพูดออกมาทีละคำ

รองแม่ทัพจูละสายตาไปอย่างยากลำบาก หัวใจของเขาเต้นระรัวราวกับเสียงฟ้าร้อง

เขารู้สึกเหมือนหัวใจแทบจะกระโดดออกจากอก

“ที่เจ้าทำกับข้าเพราะความกตัญญู เจ้ายังเด็ก ยังแยกแยะไม่เป็น...”

“ลุงจูกำลังเช็ดน้ำตาของนาง”

“อ๊ะ... ป้าหรงกระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของลุงจู! เอ๊ะ ป้าหรงขยิบตาให้ข้าแล้ว”

เมื่อหรงเช่อได้ยินดังนั้น เขาก็รีบวางนางลง

“ดูเหมือนว่าจะสำเร็จแล้วสินะ เจ้าเด็กคนนี้รู้จักแม่นางหรงด้วยหรือนี่”

พ่อแม่ของนางเป็นทหารปกป้องเมือง ไม่ได้อยู่ในกองทัพตระกูลหรง

แต่ก็สละชีวิตเพื่อปกป้องเมืองเช่นกัน

ต่อมาเมื่อถูกเลี้ยงดูในตระกูลจู เหล่าจูมักจะซื้อเครื่องประดับหรือขนมไปฝากทุกครั้งที่เงินเดือนออก...

หรงเช่อเอาแต่คิดถึงอวิ๋นเหนียงที่อยู่ในเมืองหลวงตลอด จนไม่สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติใดๆ

“เจาเจาฉลาด เจาเจารู้ทุกอย่าง…” ลู่เจาเจาตบหน้าอกราวกับบอกว่าตนเองเป็นคนเก่ง