หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 701

อันที่จริงในหนังสือต้นฉบับมีการกล่าวถึงรองแม่ทัพจูจริงๆ

เขาสนิทสนมกับหรงเช่ออย่างมาก หลังจากหรงเช่อกบฏต่อเป่ยเจา เขาจึงบุกโจมตีลู่จิ่งเหยาและคนอื่นๆ

รองแม่ทัพจูไล่ตามเขาไปอย่างไม่ลังเล

เขามีใจชื่นชอบแม่นางหรง แต่กลัวว่าการที่เขาอายุมากกว่า และผลงานทางทหารอาจไม่ดีเท่าบัณฑิต

จึงปฏิเสธแม่นางหรงไปหลายครั้ง

ต่อมานายหญิงใหญ่และแม่นางหรงถูกลู่จิ่งเหยาจับตัวไป จนกระทั่งพบกับจุดจบที่น่าเศร้า

สุดท้ายคนทั้งสองที่รักกันจึงไม่มีโอกาสได้บอกรักต่อกันอีกเลย

หรงเช่อพลันอุ้มเจาเจาเดินกลับบ้าน “อีกสามวันจะต้องเดินทางกลับเมืองหลวงแล้ว เจ้าทำการบ้านเสร็จหรือยัง”

มือซ้ายถือปิ้งย่างไม้เสียบ ส่วนมือขวาถือน้ำผลไม้ ริมฝีปากเต็มไปด้วยน้ำมัน

สีหน้าของลู่เจาเจาแข็งทื่อจนแทบร้องไห้ออกมา “ทำไมไม่รอข้ากินเสร็จแล้วค่อยพูด!”

หรงเช่อ ไม่ชอบเวลาข้ามีความสุขสินะ

“เมื่อก่อนท่านเคยบอกว่าหากได้เป็นพ่อของข้า แล้วจะช่วยข้าทำการบ้านไม่ใช่หรือ” ลู่เจาเจาเลียริมฝีปาก พลางมองหรงเช่อด้วยความประหลาดใจ

หรงเช่อ :?

“แบ่งไปครึ่งหนึ่งก็แล้วกัน! ท่านเป็นพ่อแท้ๆ ของข้า!”

“ท่านพ่อ ท่านพ่อ ท่านพ่อ…” ลู่เจาเจาตะโกนด้วยเสียงอ่อนหวาน

นางรีบลากหรงเช่อกลับไปที่จวนแม่ทัพ และหยิบการบ้านออกมาจากห่อ พร้อมแบ่งออกเป็นสองกอง

“ของข้าครึ่งหนึ่ง ส่วนอีกครึ่งหนึ่งเป็นของท่าน”

หรงเช่อจ้องมองกระดาษข้อสอบในมืออย่างว่างเปล่า ด้วยใบหน้ากระตุกเบาๆ

สามวันก่อนเดินทางกลับเมืองหลวง

ทั้งสองคนอดหลับอดนอนเพื่อทำการบ้านให้เสร็จทันเวลา หรงเช่อไม่เคยมีช่วงเวลายากลำบากเช่นนี้แม้ยามต่อสู้ ดวงตาเต็มไปด้วยรอยคล้ำ

“เสร็จแล้ว! ต่อไปอย่าให้ข้าช่วยทำอีกนะ หากแม่ของเจ้ารู้ ข้าต้องถูกตีตายแน่ๆ!” หรงเช่อพูดด้วยสีหน้าหวาดกลัว

รองแม่ทัพจูเหลือบมองเขาพลางคิดในใจ จริงหรือ

“เจิ้งเย่ว์ เกรงว่ากลับเมืองหลวงครั้งนี้เจ้าคงจะได้เลื่อนตำแหน่งแล้ว มีเจ้าอยู่ที่เมืองรกร้าง ข้าก็สบายใจ”

“แม่ของเจ้าคิดมาตลอดว่ากลับไปครั้งนี้ฝ่าบาทจะให้เจ้าอยู่ต่ออีกสักพัก ดังนั้นจงใช้เวลากับนางให้มาก” หรงเช่อชอบลู่เจิ้งเย่ว์มากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว

“ขอรับ ขอบคุณลุงหรงที่ชี้แนะ” ลู่เจิ้งเย่ว์พูดอย่างใจเย็น

ในเวลาเพียงสองปี ลู่เจิ้งเย่ว์เติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว

เขาเดินทางออกมายังชายแดนด้วยความกล้าหาญ ไม่กลัวตาย ทำภารกิจทางทหารมากมายในช่วงสองปีที่ผ่านมา

ขามาใช้เวลาเดินทางทั้งคืนทั้งวันไม่ได้พัก จึงใช้เวลาเพียงสามวันเท่านั้น

แต่ขากลับใช้เวลาครึ่งเดือน ทำเพื่อให้บรรดาหมอหลวงได้หยุดพักกันมากขึ้น

ระหว่างทางกลับ เขาบังเอิญพบกับพวกตงหลิงที่พาเซวียนจี้ชวนสายเลือดเดียวที่เหลืออยู่กลับแคว้น

ว่ากันว่าพวกตงหลิงจ่ายเงินชดเชยจำนวนมหาศาลเพราะแลกกับองค์ชายตัวประกัน

“ดูนั่น รถม้าของตัวประกันตงหลิง”