หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 702

“ได้ยินว่ากลับไปยังแคว้นครั้งนี้ เขาจะสืบทอดบัลลังก์ต่อ และกลายเป็นราชาแห่งตงหลิง”

“เด็กคนนี้ฉลาดเฉลียวฮ่องเต้น้อยตงหลิง หากจะแพ้ก็แพ้ที่มารดาผู้ให้กำเนิดมีฐานะต้อยต่ำ จึงต้องส่งเขาไปเป็นตัวประกัน ปล่อยเขากลับแคว้นเท่ากับปล่อยเสือกลับภูเขา!” ทหารคนหนึ่งขมวดคิ้ว พลางมองตงหลิงที่คุ้มกันรถม้า

“เด็กคนนี้มีความทะเยอทะยานไม่น้อย”

“จะว่าไปแล้วเซวียนจี้ชวนเคยเป็นองครักษ์ขององค์หญิงเป่ยเจา เขาจะไม่ตอบแทนที่เป่ยเจาดูหมิ่นเป็นร้อยเท่าเลยหรือ”

ทุกคนหยุดยืนทั้งสองข้างทาง เพื่อรอให้ขบวนตัวประกันตงหลิงผ่านพ้นไป

ขบวนรถม้าตงหลิงอันยิ่งใหญ่หยุดอยู่ตรงหน้ากองทัพ

เซวียนจี้ชวนเปิดม่านแล้วเดินไปหาลู่เจาเจา องครักษ์ด้านหลังกำลังจะเดินตามไป แต่เขากลับยกมือขึ้นห้ามเอาไว้

หรงเช่อและลู่เจาเจาถือมีดไว้ในมือ พร้อมมองอีกฝ่ายด้วยใบหน้าเศร้าหมอง

เพราะอย่างไรเสียราชาแห่งแคว้นในอนาคตเคยเป็นองครักษ์ของเจาเจามาก่อน

นี่ไม่ใช่อดีตที่สวยงามมากนัก

เขาเดินเข้าไปหาลู่เจาเจาต่อหน้าทหารตงหลิง ก่อนจะทำความเคารพครั้งใหญ่ “จี้ชวนขอบพระคุณองค์หญิงเจาหยางที่เคยปกป้องคุ้มครอง จากลากันครั้งนี้หวังว่าองค์หญิงจะดูแลตนเองให้ดี จี้ชวน...คือองครักษ์ขององค์หญิงตลอดไป”

หลังจากทำความเคารพครั้งใหญ่เสร็จ เขาจึงหันหลังเดินจากไป

“ข้าจะดูแลพี่เซวียนอินเป็นอย่างดี” เมื่อรถม้าสวนกัน ลู่เจาเจาจึงกระซิบข้างหน้าต่างเบาๆ

เด็กหนุ่มหันกลับมายิ้มให้กับนาง

รองแม่ทัพจูพลันดึงแขนเสื้อของหรงเช่อเบาๆ “ท่านนี่มีชีวิตที่ดีเหลือเกิน! แค่เหล่าลูกเลี้ยงกระทืบเท้า เป่ยเจาก็สั่นสะเทือนแล้ว”

หรงเช่อรู้สึกเป็นเกียรติอย่างถึงที่สุด

“นี่เป็นพรของชีวิตข้า”

เมื่อเข้าประตูเมือง

ผู้คนมากมายนับไม่ถ้วนยืนต้อนรับอยู่ริมสองข้างทาง

หรงเช่อยืนมองลู่เจิ้งเย่ว์ที่ยืดอก ในที่สุดเขาก็กลายเป็นความภาคภูมิใจและที่พึ่งพาของแม่ได้

“ท่านพ่อ พ่อแท้ๆ ... ข้าแอบหนีจากเมืองหลวง ท่านแม่คงโกรธมาก ข้าก็เลยให้คนส่งข่าวบอกว่าท่านพ่อเป็นคนพาข้าออกมา! ท่านต้องอดทนไว้นะ ท่านพ่อ!” ลู่เจาเจาตะโกนขึ้นในรถม้า

“ใช่ ข้ายืน...”

“แต่นางนอนเลยแหละ”

นี่มันเรียกว่ามีอำนาจในครอบครัวอย่างไรกัน

หรงเช่อเพิ่งตระหนักความจริงข้อหนึ่ง

คือการเป็นมนุษย์นั้นไม่ต้องมีศักดิ์ศรีมากนักหรอก

ย้อนกลับไปเมื่อก่อน เขาเป็นคนหน้าบาง ไม่กล้าเปิดเผยความรู้สึก ดังนั้นเขาจึงต้องทนทุกข์เห็นสวี่สืออวิ๋นแต่งงานกับคนอื่นมาสิบแปดปี

ในช่วงหลายปีนั้นมักจะนอนไม่หลับอยู่เสมอ

ทำให้เขาเข้าใจความจริงอย่างลึกซึ้ง ไม่มีศักดิ์ศรีก็ไม่เป็นไร

ไร้ยางอายเท่านั้นที่จะได้กอดสาวงาม

ตอนนี้สวี่สืออวิ๋นกำลังถือไม้ปัดขนไก่ ในขณะที่เขาคุกเข่าพร้อมกับกอดขานาง อ้อนวอนยอมรับความผิด