หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 703

ใบหน้าของสวี่สืออวิ๋นเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ เพราะถนนเรียงรายไปด้วยผู้คนและทหารมากมาย

ข้างหลังยังมีผู้อาวุโสสองคนของเจิ้นกั๋วกงอีก

ก่อนที่นางจะพูดอย่างตะกุกตะกัก “ข้าจะตีเจาเจา! ไม่สิ...ตีท่าน!” คุกเข่าลงแบบนั้นทำไมกัน

สวี่สืออวิ๋นรู้สึกหวาดหวั่น นางไม่เคยเป็นคนปากร้ายขนาดนั้นมาก่อน!

ตอนนี้นางแทบอยากยกมือขึ้นปิดบังใบหน้าเหลือเกิน

หรงเช่อค่อยๆ เงยหน้ามองอย่างตกตะลึง “แสดงว่าเจ้าไม่ตีข้า...”

ขุนนางบู๊และบุ๋นทั้งราชวงศ์ต่างมาต้อนรับตามคำสั่งของฮ่องเต้ เมื่อเห็นหรงเช่อทรุดตัวลง ฝ่ายตรงข้ามของเจิ้นกั๋วกงจึงอดเย้ยหยันไม่ได้

“เจิ้นกั๋วกง บุตรชายคนเดียวของท่านช่างกล้าหาญจริงๆ …”

“บุรุษกระดูกเหล็กที่คุกเข่าให้เพียงสวรรค์กับราชา คุกเข่าให้สตรีเช่นนี้ได้อย่างไร มันใช้ได้ที่ไหนกัน”

“ขายขี้หน้าบุรุษเป่ยเจาแท้ๆ” ขุนนางคนหนึ่งอดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ย

“พี่สาวแท้ๆ ของแม่ทัพหรงเป็นถึงฮองเฮา ตนเองเป็นถึงแม้ทัพปกป้องแคว้น เป็นหน้าเป็นตาของเป่ยเจา เหตุใดจึงทำตัวน่าสังเวชเช่นนี้ หญิงตระกูลสวี่ที่เคยหย่าร้างมีลูกติดจะคู่ควรได้อย่างไร”

“อีกอย่างแม่ทัพหรงกับหญิงหม้าย มันคู่ควรกันตรงไหน”

เจิ้นกั๋วกงพลันเหลือบมองทันที “บ้านมิใช่สถานที่จะใช้เหตุผล!”

“อีกอย่าง...” เขาหัวเราะเบาๆ

“การคุกเข่าให้กับภรรยาเป็นประเพณีของตระกูลหรงเก่าแก่ของข้าเอง ไม่ใช่เรื่องของท่านข้าเองก็ทำเช่นนั้น มีปัญหาหรือ!”

“อวิ๋นเหนียงเคยหย่าร้างแล้วอย่างไร นางจิตใจดีมีคุณธรรม ลูกๆ ที่นางให้กำเนิดล้วนแต่เป็นคนดี ลู่หย่วนเจ๋อไม่มีโชคดีเช่นนี้ ยังขวางไม่ให้ลูกชายของข้าได้รับโชคดีเช่นนี้ด้วยหรือ ข้าว่าท่านน่ะริษยาเสียมากกว่า!”

“หรงเช่อ เจ้าเด็กคนนี้น่ะเกิดมาพร้อมกับจิตใจหยาบกระด้าง รู้หนังสือเพียงไม่กี่คำ อวิ๋นเหนียงมาจากครอบครัวดีมีการศึกษา เช่อเอ๋อร์ต่างหากที่อาจเอื้อมไปหาอวิ๋นเหนียง!”

“ได้โปรด! ขอร้อง! มันเป็นความผิดของข้าน้อยเอง! แม่ทัพพูดถูก มันเป็นความผิดข้าน้อยทั้งหมด! องค์หญิงเจาหยางโปรดหยุดพูด โปรดไว้ชีวิตข้าน้อยด้วย...” เขากล่าวอย่างตื่นตระหนกมาก มือและเท้าสั่นระรัว ได้ยินเพียงเสียงร้องอุทานประหลาดใจของคนโดยรอบ

“มีอะไรที่พูดไม่ได้หรือ รีบเล่าให้พวกเราฟังเถิด!” สายตาของผู้คนสองข้างทางแทบลุกเป็นไฟ

“โอ้ มีลูกเล่นเยอะแยะเลยสินะ”

“บอกพวกเราเร็วเข้า”

ทั้งขุนนางบู๊และบุ๋นต่างก็เงี่ยหูฟัง ใครจะไปคิด! คนที่หัวโบราณล้าสมัยที่สุดจะทำเช่นนี้!

พวกเขาไม่พูดอะไร แต่เงียบลงราวกับตั้งใจฟัง

“ฟังอะไร! ไม่มีอะไรทั้งนั้น! ฟังผิดแล้ว!” ขุนนางคนนั้นสวนกลับด้วยใบหน้าแดงก่ำ แต่กลับร่ำร้องอยู่ในใจ

ข้าบ้าไปแล้วหรือที่ยั่วยุนางเช่นนั้น!