หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 704

เสียงในใจขององค์หญิงเจาหยางครั้งก่อนมันน่าหวาดผวามากพอแล้ว

“องค์หญิงเจาหยาง ข้าน้อยได้รับสมบัติชิ้นใหม่มา ประเดี๋ยวจะขอมอบให้กับท่าน โปรดเมตตาข้าน้อยด้วยเถิด” ขุนนางคนนั้นพยายามเกลี้ยกล่อม เพราะเกรงว่านางจะพูดจาเหลวไหลออกมาอีก

ลู่เจาเจาพยักหน้าหงึกๆ

ทำไมพูดไม่ได้ ช่างเถิด ไม่สำคัญ

นางรีบวิ่งเข้าไปในอ้อมแขนของสวี่สืออวิ๋นราวกับกระสุนปืนใหญ่ “ท่านแม่ ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน คิดถึงท่านจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ น้ำหนักลดไปเยอะเลย...”

ลู่เจาเจากอดต้นขาของสวี่สืออวิ๋นด้วยความรัก

“โอ้…” สวี่สืออวิ๋นพลันอ้าปากค้างด้วยความตกใจ

“สามเณรน้อยจากไหนกัน”

ลู่เจาเจาเงยหน้าขึ้นพลางทำแก้มป่อง “ท่านแม่ นี่ข้าเอง เจาเจาไง! ลูกสาวคนโปรดของท่าน...”

สวี่สืออวิ๋นแทบเป็นลมล้มพับไปตรงนั้น

“โอ้พระเจ้า ใครหน้าไหนกล้าโกนหัวเจ้าจนโล้นแบบนี้!” ลู่เจาเจาหัวโล้นราวกับพระจันทร์เต็มดวง นางใช้เวลาเลี้ยงเด็กน้อยมาสามปี เพิ่งจะได้ผมแกละเล็กๆ สองข้าง

ตอนนี้แม้แต่ผมแกละนั้นก็หายไป!

ฝันร้ายแท้ๆ !

บุตรสาวแสนน่ารักอ่อนโยนของข้ากลายเป็นสามเณรน้อยได้อย่างไร

สวี่สืออวิ๋นที่เตรียมดอกไม้ประดับศีรษะไว้มากมาย ตอนนี้กลับ...

ไม่นานเวินหนิงจึงฉีกยิ้มและพูดว่า “องค์หญิงเจาหยางทะเลาะกับคนอื่นจนเส้นผมไหม้ไปหมด ดังนั้นจึงต้องโกนศีรษะเพื่อไว้ผมยาวอีกครั้งเจ้าค่ะ”

“มีคนเอาชนะเจาเจาได้ด้วยหรือ” สวี่สืออวิ๋นรู้ดีว่านางแข็งแกร่งมากเพียงใด

“ไม่มีแพ้หรือชนะ แต่เขาร้องไห้มาสามวันแล้ว!” ลู่เจาเจาชูสามนิ้วทันที

สวี่สืออวิ๋นทำอะไรไม่ถูก แต่เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่เป็นมิตรราวกับสนิทสนมกันเป็นอย่างดี

“คราวหน้าชวนเด็กคนนั้นมาเล่นที่บ้านบ้างสิ แม่ยังไม่เคยเจอเพื่อนของลูกเลยนะ...”

ลู่เจาเจาหยุดชะงักชั่วคราว เอ่อ บางทีอาจไม่ได้เชิญกันได้ง่ายๆ หรอกกระมัง

กลับอุ้มไม่ไหว

เสียงสะอื้นของอวี้ซูหยุดลงครู่หนึ่ง เหมือนกับว่า...นางอ้วนขึ้น?

สวี่สืออวิ๋นหัวเราะหนักจนยืนตัวตรงไม่ได้ “ที่จวนจัดงานเลี้ยงต้อนรับไว้แล้ว กลับไปกินข้าวกันก่อนเถิด วันนี้ข้าจะให้เจ้ากินจนหนำใจไปเลย”

“ดีจัง...เจาเจารักท่านแม่ที่สุด” ลู่เจาเจาที่หัวโล้นแวววับ ทำให้สวี่สืออวิ๋นทนมองนางไม่ได้นาน

บุตรสาวที่น่ารักอ่อนโยนของนางกลายเป็นสามเณรน้อยไปแล้ว!

ทำไมกัน…

เมื่อเดินผ่านสถานทูต รอยยิ้มของสวี่สืออวิ๋นจึงจางหายไปเล็กน้อยด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง

ช่วงหลายวันมานี้ แคว้นใต้พบร่องรอยบางอย่างแล้ว

อีกไม่นานก็จะสืบจนถึงตัวของนาง

“ท่านแม่ ดูสิ มีขอทานขี้เมาอยู่ตรงนั้นด้วย ตลกมาก ดูเหมือนพ่อของข้าเลย...” ลู่เจาเจาชี้ไปยังชายที่เต็มไปด้วยหนวดเครากำลังกอดขวดสุราอยู่ตรงหัวมุมถนน