หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 704

เสียงในใจขององค์หญิงเจาหยางครั้งก่อนมันน่าหวาดผวามากพอแล้ว

“องค์หญิงเจาหยาง ข้าน้อยได้รับสมบัติชิ้นใหม่มา ประเดี๋ยวจะขอมอบให้กับท่าน โปรดเมตตาข้าน้อยด้วยเถิด” ขุนนางคนนั้นพยายามเกลี้ยกล่อม เพราะเกรงว่านางจะพูดจาเหลวไหลออกมาอีก

ลู่เจาเจาพยักหน้าหงึกๆ

ทำไมพูดไม่ได้ ช่างเถิด ไม่สำคัญ

นางรีบวิ่งเข้าไปในอ้อมแขนของสวี่สืออวิ๋นราวกับกระสุนปืนใหญ่ “ท่านแม่ ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน คิดถึงท่านจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ น้ำหนักลดไปเยอะเลย...”

ลู่เจาเจากอดต้นขาของสวี่สืออวิ๋นด้วยความรัก

“โอ้…” สวี่สืออวิ๋นพลันอ้าปากค้างด้วยความตกใจ

“สามเณรน้อยจากไหนกัน”

ลู่เจาเจาเงยหน้าขึ้นพลางทำแก้มป่อง “ท่านแม่ นี่ข้าเอง เจาเจาไง! ลูกสาวคนโปรดของท่าน...”

สวี่สืออวิ๋นแทบเป็นลมล้มพับไปตรงนั้น

“โอ้พระเจ้า ใครหน้าไหนกล้าโกนหัวเจ้าจนโล้นแบบนี้!” ลู่เจาเจาหัวโล้นราวกับพระจันทร์เต็มดวง นางใช้เวลาเลี้ยงเด็กน้อยมาสามปี เพิ่งจะได้ผมแกละเล็กๆ สองข้าง

ตอนนี้แม้แต่ผมแกละนั้นก็หายไป!

ฝันร้ายแท้ๆ !

บุตรสาวแสนน่ารักอ่อนโยนของข้ากลายเป็นสามเณรน้อยได้อย่างไร

สวี่สืออวิ๋นที่เตรียมดอกไม้ประดับศีรษะไว้มากมาย ตอนนี้กลับ...

ไม่นานเวินหนิงจึงฉีกยิ้มและพูดว่า “องค์หญิงเจาหยางทะเลาะกับคนอื่นจนเส้นผมไหม้ไปหมด ดังนั้นจึงต้องโกนศีรษะเพื่อไว้ผมยาวอีกครั้งเจ้าค่ะ”

“มีคนเอาชนะเจาเจาได้ด้วยหรือ” สวี่สืออวิ๋นรู้ดีว่านางแข็งแกร่งมากเพียงใด

“ไม่มีแพ้หรือชนะ แต่เขาร้องไห้มาสามวันแล้ว!” ลู่เจาเจาชูสามนิ้วทันที

สวี่สืออวิ๋นทำอะไรไม่ถูก แต่เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่เป็นมิตรราวกับสนิทสนมกันเป็นอย่างดี

“คราวหน้าชวนเด็กคนนั้นมาเล่นที่บ้านบ้างสิ แม่ยังไม่เคยเจอเพื่อนของลูกเลยนะ...”

ลู่เจาเจาหยุดชะงักชั่วคราว เอ่อ บางทีอาจไม่ได้เชิญกันได้ง่ายๆ หรอกกระมัง