หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 705

เปลือกตาของสวี่สืออวิ๋นกระตุกรัวทันที

“นั่นคือพ่อของเจ้า”

ลู่เจาเจา : ...

“ใครนะ” ลู่เจาเจาเบิกตากว้าง

พ่อชั่วของนางคนนั้นยามปกติมักจะแต่งตัวดูดี ตามยุคตามสมัยอยู่ตลอด

ดูไม่คล้ายคลึงกับชายหนวดเครารุงรังข้างถนนเช่นนี้เลย

“นายหญิงใหญ่สิ้นใจจากไป เขาอาลัยอาวรณ์อยู่นานถึงสามปี บัดนี้ยังต้องยืมสุราคลายความโศกเศร้าอยู่เช่นนี้ตลอด...”

“ในจวนมีลู่หย่วนซีกับลู่จิ่งไหวคอยดูแลอยู่ เขาจะอยู่อย่างมีความสุขได้หรือ”

“ไร้บุตรชายบุตรสาว ยากจนข้นแค้น ข้าเกรงว่าหากช่วงไว้ทุกข์จบลง เขาคงรักษาตำแหน่งขุนนางไว้ไม่ได้ จวนโหวอันยิ่งใหญ่ทำให้เขาพ่ายแพ้อย่างราบคาบ” สวี่สืออวิ๋นกล่าวด้วยสายตาเย้ยหยัน

แม้แต่เด็กรับใช้ในจวนยังไม่ใส่ใจเขามากเท่าที่ควร

หากปราศจากการอุทิศตนของเขา จวนโหวจะตกต่ำลงอย่างรวดเร็ว

หลังจากกลับบ้าน ทุกคนพาลู่เจาเจาอาบน้ำผลัดผ้าอย่างเรียบง่าย ก่อนที่นางจะล้มตัวลงนอน

“อยู่บ้านสบายที่สุดแล้ว...” เด็กน้อยที่เลียนแบบคำพูดของผู้ใหญ่ ทำให้ทุกคนพากันหัวเราะชอบใจ

หลังอาหารเย็น ลู่เจาเจานอนอยู่บนเตียงใหญ่จนถึงรุ่งสาง

“เดือนหน้าจะเป็นวันมงคลของฮูหยินแล้ว เพลานี้ทุกคนในจวนกำลังช่วยกันตระเตรียมของใช้ในงานมงคลอยู่”

“ประเดี๋ยวบ่าวจะไปนำขนมมงคลมาให้เจ้าค่ะ” อวี้ซูอยากถักผมเปียให้เด็กน้อย แต่ก็ต้องทอดถอนใจเมื่อเห็นหัวโล้นๆ นั่น

เมื่อลู่เจาเจารับประทานอาหารเช้าเสร็จ

ก็มีแขกไม่ได้รับเชิญมาที่บ้าน

“หัวหน้าราชบัณฑิตหยวน เชิญนั่งก่อน เหตุใดจู่ๆ ถึงมาที่นี่ได้เล่า” เมื่อใกล้ถึงปีใหม่และประจวบเหมาะกับงานแต่ง สวี่สืออวิ๋นจึงยุ่งมากจนเท้าไม่ยกออกจากพื้นเลย

หัวหน้าราชบัณฑิตหยวนจึงมาที่นี่เป็นการส่วนตัว

เขาถือไม้เท้าพลางมองลู่เจาเจาที่ซ่อนอยู่ข้างหลังสวี่สืออวิ๋นด้วยสายตาเคร่งขรึม