หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 705

เปลือกตาของสวี่สืออวิ๋นกระตุกรัวทันที

“นั่นคือพ่อของเจ้า”

ลู่เจาเจา : ...

“ใครนะ” ลู่เจาเจาเบิกตากว้าง

พ่อชั่วของนางคนนั้นยามปกติมักจะแต่งตัวดูดี ตามยุคตามสมัยอยู่ตลอด

ดูไม่คล้ายคลึงกับชายหนวดเครารุงรังข้างถนนเช่นนี้เลย

“นายหญิงใหญ่สิ้นใจจากไป เขาอาลัยอาวรณ์อยู่นานถึงสามปี บัดนี้ยังต้องยืมสุราคลายความโศกเศร้าอยู่เช่นนี้ตลอด...”

“ในจวนมีลู่หย่วนซีกับลู่จิ่งไหวคอยดูแลอยู่ เขาจะอยู่อย่างมีความสุขได้หรือ”

“ไร้บุตรชายบุตรสาว ยากจนข้นแค้น ข้าเกรงว่าหากช่วงไว้ทุกข์จบลง เขาคงรักษาตำแหน่งขุนนางไว้ไม่ได้ จวนโหวอันยิ่งใหญ่ทำให้เขาพ่ายแพ้อย่างราบคาบ” สวี่สืออวิ๋นกล่าวด้วยสายตาเย้ยหยัน

แม้แต่เด็กรับใช้ในจวนยังไม่ใส่ใจเขามากเท่าที่ควร

หากปราศจากการอุทิศตนของเขา จวนโหวจะตกต่ำลงอย่างรวดเร็ว

หลังจากกลับบ้าน ทุกคนพาลู่เจาเจาอาบน้ำผลัดผ้าอย่างเรียบง่าย ก่อนที่นางจะล้มตัวลงนอน

“อยู่บ้านสบายที่สุดแล้ว...” เด็กน้อยที่เลียนแบบคำพูดของผู้ใหญ่ ทำให้ทุกคนพากันหัวเราะชอบใจ

หลังอาหารเย็น ลู่เจาเจานอนอยู่บนเตียงใหญ่จนถึงรุ่งสาง

“เดือนหน้าจะเป็นวันมงคลของฮูหยินแล้ว เพลานี้ทุกคนในจวนกำลังช่วยกันตระเตรียมของใช้ในงานมงคลอยู่”

“ประเดี๋ยวบ่าวจะไปนำขนมมงคลมาให้เจ้าค่ะ” อวี้ซูอยากถักผมเปียให้เด็กน้อย แต่ก็ต้องทอดถอนใจเมื่อเห็นหัวโล้นๆ นั่น

เมื่อลู่เจาเจารับประทานอาหารเช้าเสร็จ

ก็มีแขกไม่ได้รับเชิญมาที่บ้าน

“หัวหน้าราชบัณฑิตหยวน เชิญนั่งก่อน เหตุใดจู่ๆ ถึงมาที่นี่ได้เล่า” เมื่อใกล้ถึงปีใหม่และประจวบเหมาะกับงานแต่ง สวี่สืออวิ๋นจึงยุ่งมากจนเท้าไม่ยกออกจากพื้นเลย

หัวหน้าราชบัณฑิตหยวนจึงมาที่นี่เป็นการส่วนตัว

เขาถือไม้เท้าพลางมองลู่เจาเจาที่ซ่อนอยู่ข้างหลังสวี่สืออวิ๋นด้วยสายตาเคร่งขรึม

หรงเช่อและลู่เจาเจาคุกเข่าพร้อมกันในห้องโถงเพื่อยอมรับความผิด

ไม่นานลู่เจาเจาจึงพูดด้วยความร้อนรน “ทำไมท่านจึงโง่เขลาขนาดนี้ คำถามของเด็กสามขวบยังตอบผิดอีก!”

“นั่นเป็นคำถามสำหรับเด็กสามขวบหรือ” หรงเช่อไม่คาดคิดมาก่อนว่าสมองของเขาจะสู้ลู่เจาเจาวัยสามขวบไม่ได้

“ข้ารู้วิธีนำทัพในสงคราม แต่ข้าทำการบ้านไม่ได้จริงๆ ...”

“หากข้าทำได้ ข้าคงเดินตามวิถีบัณฑิตไปแล้ว บรรพบุรุษตระกูลหรงคงภาคภูมิใจไม่น้อย”

“หึ ท่านช่างเขลาจริงๆ ครั้งหน้าข้าไม่ให้ท่านช่วยแล้ว!” ทั้งสองคุกเข่าต่อหน้าหอพระพร้อมกับพูดคุยกัน

หลังจากคุกเข่าอยู่ครึ่งชั่วยาม คนใหญ่และคนตัวเล็กก็เดินกะโผลกกะเผลกออกไปนอกประตู

ทั้งสองพ่นลมใส่กันอย่างเย็นชา ก่อนจะเดินแยกไปคนละฝั่ง

มิตรภาพระหว่างพ่อกับลูกคิดจะตัดก็ตัดได้ทันที

ขณะที่องค์ชายหกนั่งอยู่บนรถม้าและโบกมือให้นาง “น้องสาว น้องสาว มานี่เร็ว...”