หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 706

“เสด็จพ่อตรัสว่าคืนนี้จะจัดงานเลี้ยงต้อนรับให้เจ้า แต่ตอนนี้พวกเราต้องไปหาอวี้โจวกันก่อน”

“อวี้โจวบอกว่าเขาเจอเห็ดเรืองแสง พวกเราไปดูกันเถิด...”

เมื่อรถม้าแล่นผ่านจวนฮู่กั๋วกง ลู่เจาเจาจึงถามด้วยความสงสัย

“เหตุใดจึงมีรถม้ามากมายที่หน้าจวนฮู่กั๋วกงเช่นนี้เล่า”

องค์ชายหกพลันถอนหายใจ “เฮ้อ ก็พี่ซือฉีล้มป่วยน่ะสิ เขาเกิดมาพร้อมกับโรคทางตา ยามกลางวันไม่มีผลกระทบใด แต่จะตาบอดในยามกลางคืน” เรื่องนี้เพิ่งถูกเปิดเผยเมื่อไม่นาน

“เดิมทีเขามีปัญหาเรื่องสายตามาโดยตลอด แต่ไม่นานมานี้เมื่ออยู่ในสำนักกั๋วจื่อเจี้ยน กลับมีอาการรุนแรงมากขึ้น”

“ตอนนั้นลมหายใจรวยริน ร่างกายไม่ตอบสนอง”

“หลังจากหมดสติไปหนึ่งวันหนึ่งคืนก็ฟื้นขึ้นมา หมอหลวงหลายคนเข้าไปตรวจอาการ แต่กลับไม่พบสาเหตุ”

“จวนฮู่กั๋วกงจึงไม่ปิดบังเรื่องนี้อีกต่อไป พวกเขาแสวงหาหมอเทวดาในใต้หล้าเพื่อมารักษาโรคทางตาแปลกประหลาดนี้”

องค์ชายหกมองไปรอบๆ ก่อนจะกระซิบข้างหูของลู่เจาเจา

“ไต้ซือวัดฮู่กั๋วก็มาหาเขาเช่นกัน ไต้ซือบอกว่าวิญญาณของเขาไม่สมบูรณ์ เกิดมาพร้อมกับภารกิจ เกรงว่าอาจไม่มีชีวิตรอดในโลกมนุษย์ จึงบอกให้ฮูหยินหลี่รีบตั้งครรภ์ในยามยังเยาว์วัย ฮูหยินหลี่ร้องไห้จนเป็นลมหมดสติ พระนางเสียนเฟยจึงต้องออกจากพระราชวังมาปลอบใจนาง”

หลังจากฟังจบ ลู่เจาเจาจึงรู้สึกไม่ค่อยสบายใจนัก

แม้รถม้าจะแล่นผ่านไป แต่นางยังคงมองออกไปนอกหน้าต่างอยู่เช่นนั้น

รถม้าจอดอยู่ริมทะเลสาบ สายลมพัดผ่านต้นหลิวและระลอกน้ำในทะเลสาบ

เซี่ยอวี้โจวกำลังนอนอยู่ใต้ต้นหลิว พลางมองรากต้นไม้ด้วยดวงตาลุกเป็นไฟ

“ดูนี่สิ...ต้นหลิวต้นนี้มีเห็ดงอกอยู่ใต้โคนต้น เห็ดนี้จะเปล่งแสงจางๆ ในตอนกลางคืนด้วย...”

“โชคดีที่ข้าให้คนมาคอยเฝ้าเอาไว้นานแล้ว ไม่อย่างนั้นคงมีชาวบ้านเก็บไป”

ลู่เจาเจาสูดลมหายใจเบาๆ เห็ดนั้นมีกลิ่นแปลกๆ

เซี่ยอวี้โจวต่อว่าคนรับใช้ที่แอบเก็บเห็ดไป

“ส่งให้ท่านพ่อของข้า หากเขากินแล้วไม่เป็นอะไร แปลว่าไม่มีพิษ หากท่านพ่อกินแล้วตาย แปลว่ามันมีพิษ พวกเราก็จะไม่กินมัน ดีหรือไม่” เซี่ยอวี้โจเชิดหน้าด้วยความภาคภูมิใจ เขาช่างฉลาดเหลือเกิน!

“พี่อวี้โจว ท่านเองก็ฉลาดเหมือนกันนี่”

ทั้งสองชื่นชมกันและกันอย่างมีความสุข

ณ ห้องอ่านหนังสือในจวนอ๋องจิ้งซี

ถ่านในห้องกำลังลุกไหม้ ทว่าอ๋องจิ้งซียังคงรู้สึกหนาวเหน็บจึงเติมชาร้อนลงไปในถ้วย

จากนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

“เข้ามา”

เซี่ยอวี้โจวถือชามด้วยมือทั้งสองข้างและข้ามธรณีประตูอย่างระมัดระวัง พลางมองเข้ามาด้วยสายตาไร้เดียงสาของเขา

“ท่านพ่อ ท่านคงอ่านหนังสือจนล้าแล้ว อวี้โจวเก็บเห็ดมาปรุงน้ำแกงให้ท่านดื่ม…”