หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 707

“ท่านพ่อ รีบดื่มตอนมันยังร้อนเถิดขอรับ” เซี่ยอวี้โจวมองผู้เป็นพ่ออย่างกระตือรือร้น

เมื่อเห็นแผลพุพองบนมือ อ๋องจิ้งซีจึงถามด้วยความเป็นห่วง “เจ็บหรือไม่ ข้าจะให้คนรับใช้นำยาทาแผลมาให้” ใบหน้าของเซี่ยจิ้งซีเต็มไปด้วยความกังวล

“ไม่เจ็บ ทำน้ำแกงให้ท่านพ่อ อวี้โจวไม่เจ็บ”

“ลำบากท่านพ่อแล้ว” เซี่ยอวี้โจวมองเขาอย่างจริงใจ

เซี่ยจิ้งซีที่เคยโกรธเด็กน้อยทำตัวซุกซน ตอนนี้กลับรู้สึกใจอ่อนลงมาก

“เจ้าเด็กโง่ ทำไมต้องทำสิ่งเหล่านี้ด้วยตัวเอง พ่อรู้เจตนาของเจ้าดี”

“เจ้าน่ะเป็นบุตรคนโปรดของข้าตลอดไป...”

เซี่ยจิ้งซีนึกถึงยามที่เขานอนเป็นผักอยู่ครึ่งเดือนด้วยความรู้สึกผิด

“ต่อไปพ่อจะควบคุมอารมณ์ และไม่ลงโทษเจ้าอีก” จิ้งซีมองดูบุตรชายด้วยความรัก

“เจ้าลองดื่มหรือยัง” เขาถามขึ้น

เซี่ยอวี้โจวส่ายหน้าทันที “หากท่านพ่อยังไม่ดื่ม อวี้โจวจะกล้าดื่มได้อย่างไร”

ดูสิ หากท่านพ่อยังไม่ดื่ม ลูกจะกล้าดื่มได้อย่างไร ช่างกตัญญูเหลือเกิน

แม้ว่าเขาจะซุกซน แต่ก็นึกถึงผู้เป็นพ่ออยู่เสมอ

เซี่ยจิ้งซีรู้สึกสะเทือนใจจนน้ำตาไหลริน

เขาถอนหายใจเบาๆ

“ข้าโชคดีเหลือเกินที่มีเจ้า” อ๋องจิ้งซีหยิบชามขึ้นมาแล้วค่อยๆ จิบ

“รสชาติไม่เลว...” เขาเม้มปาก ดูเหมือนมีรสชาติแปลกประหลาดนิดหน่อย...

“ท่านพ่อ ท่านรู้สึกอย่างไรบ้าง” เซี่ยอวี้โจวมองเขาด้วยดวงตาลุกเป็นไฟ

ทันทีที่เซี่ยจิ้งซีดื่มน้ำแกงลงไป เขาก็รู้สึกไม่สบายใจและอดไม่ได้ที่จะรู้สึกคลื่นไส้...

ก่อนจะขมวดคิ้วแน่น “มัน...คลื่นไส้นิดหน่อยน่ะ”