หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 708

“ข้าบอกว่าความรักของพ่อดุจขุนเขาพังทลายต่างหาก!”

“ข้าจะให้เจ้าได้ลิ้มรสความรักดุจขุนเขาพังทลายของพ่อประเดี๋ยวนี้!”

ส่วนลู่เจาเจากับองค์ชายหกต่างนั่งเอามือเท้าคางมองเหตุการณ์ตรงหน้า

ดูเซี่ยอวี้โจวถูกโบยอย่างเงียบๆ

“เขาจะไม่ถูกโบยจนตายใช่หรือไม่” ลู่เจาเจาสะกิดถามองค์ชายหก

“ไม่ต้องห่วง เจาเจา เขาถูกโบยทุกๆ สามวันอยู่แล้ว เขามีประสบการณ์เปี่ยมล้น หมอหลวงกำลังรออยู่นอกประตู”

ลู่เจาเจาจึงตอบรับในลำคอเบาๆ

“ต่อไปจะกล้าทำอีกหรือไม่ ข้าถามเจ้าว่าจะกล้าทำอีกหรือไม่ เจ้าคนทรยศ!” อ๋องจิ้งซียิ่งมองยิ่งรู้สึกเวียนศีรษะ

เซี่ยอวี้โจวร้องไห้หนักจนแทบสะอึกสะอื้นพูดไม่เป็นคำ “ฮึกๆ ๆ ขะ ข้าไม่กล้าทำอีกแล้ว ข้าไม่กล้าแล้ว...”

“ผิดตรงไหน” อ๋องจิ้งซีเฆี่ยนตีเขาอย่างหนักหลายครั้ง เมื่อเห็นเขาคุกเข่าลงบนพื้นและยอมรับความผิดพลาด จึงยอมหยุดเพื่อหายใจ

เซี่ยอวี้โจวสะอื้น ดวงตาสีแดงก่ำ เมื่อเห็นท่าทางอันน่าหวาดกลัวของผู้เป็นพ่อ สมองของเขาจึงประมวลผลอย่างรวดเร็ว

ผิดตรงไหนงั้นหรือ

ขอข้าลองคิดดูก่อน

“ไม่ควร...ไม่ควรให้คนในครอบครัวทดลองชิม” หลังจากที่เขาพูดประโยคนี้จบ เขาก็เหลือบมองสีหน้าพ่อของเขา

เมื่อเห็นว่าพ่อของเขาไม่ได้พูดอะไรจึงพูดต่อว่า “ครั้งหน้าให้เสด็จลุงลองชิมดูบ้าง”

“เสด็จลุงเขา อื้อ!”

อ๋องจิ้งซีรีบปิดปากเด็กน้อยด้วยความหวาดกลัว “จะ เจ้าวางยาพิษข้าเสียดีกว่า!”

สวรรค์เอ๋ย ชาติก่อนข้ากระทำชั่วอันใดไว้ ข้าจึงต้องชดใช้ความยากลำบากในชาตินี้!

อ๋องจิ้งซีตกใจจนเหงื่อเย็นผุดออกมา

หลังจากเหงื่อออกมาก อ๋องจิ้งซีพบว่าตนเองเริ่มปวดท้องน้อยลง

“ท่านหมอ เห็ดพวกนี้มีพิษหรือไม่”