หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 708

“ข้าบอกว่าความรักของพ่อดุจขุนเขาพังทลายต่างหาก!”

“ข้าจะให้เจ้าได้ลิ้มรสความรักดุจขุนเขาพังทลายของพ่อประเดี๋ยวนี้!”

ส่วนลู่เจาเจากับองค์ชายหกต่างนั่งเอามือเท้าคางมองเหตุการณ์ตรงหน้า

ดูเซี่ยอวี้โจวถูกโบยอย่างเงียบๆ

“เขาจะไม่ถูกโบยจนตายใช่หรือไม่” ลู่เจาเจาสะกิดถามองค์ชายหก

“ไม่ต้องห่วง เจาเจา เขาถูกโบยทุกๆ สามวันอยู่แล้ว เขามีประสบการณ์เปี่ยมล้น หมอหลวงกำลังรออยู่นอกประตู”

ลู่เจาเจาจึงตอบรับในลำคอเบาๆ

“ต่อไปจะกล้าทำอีกหรือไม่ ข้าถามเจ้าว่าจะกล้าทำอีกหรือไม่ เจ้าคนทรยศ!” อ๋องจิ้งซียิ่งมองยิ่งรู้สึกเวียนศีรษะ

เซี่ยอวี้โจวร้องไห้หนักจนแทบสะอึกสะอื้นพูดไม่เป็นคำ “ฮึกๆ ๆ ขะ ข้าไม่กล้าทำอีกแล้ว ข้าไม่กล้าแล้ว...”

“ผิดตรงไหน” อ๋องจิ้งซีเฆี่ยนตีเขาอย่างหนักหลายครั้ง เมื่อเห็นเขาคุกเข่าลงบนพื้นและยอมรับความผิดพลาด จึงยอมหยุดเพื่อหายใจ

เซี่ยอวี้โจวสะอื้น ดวงตาสีแดงก่ำ เมื่อเห็นท่าทางอันน่าหวาดกลัวของผู้เป็นพ่อ สมองของเขาจึงประมวลผลอย่างรวดเร็ว

ผิดตรงไหนงั้นหรือ

ขอข้าลองคิดดูก่อน

“ไม่ควร...ไม่ควรให้คนในครอบครัวทดลองชิม” หลังจากที่เขาพูดประโยคนี้จบ เขาก็เหลือบมองสีหน้าพ่อของเขา

เมื่อเห็นว่าพ่อของเขาไม่ได้พูดอะไรจึงพูดต่อว่า “ครั้งหน้าให้เสด็จลุงลองชิมดูบ้าง”

“เสด็จลุงเขา อื้อ!”

อ๋องจิ้งซีรีบปิดปากเด็กน้อยด้วยความหวาดกลัว “จะ เจ้าวางยาพิษข้าเสียดีกว่า!”

สวรรค์เอ๋ย ชาติก่อนข้ากระทำชั่วอันใดไว้ ข้าจึงต้องชดใช้ความยากลำบากในชาตินี้!

อ๋องจิ้งซีตกใจจนเหงื่อเย็นผุดออกมา

หลังจากเหงื่อออกมาก อ๋องจิ้งซีพบว่าตนเองเริ่มปวดท้องน้อยลง

“ท่านหมอ เห็ดพวกนี้มีพิษหรือไม่”

“เจาเจา ไปร่วมงานเลี้ยงต้อนรับในวังกันเถิด เอ๊ะ... นั่นอะไรน่ะ” เปลือกตาขององค์ชายหกกระตุกเล็กน้อยเมื่อเห็นร่างที่เกาะอยู่ใต้ต้นหลิว

งูเก้าเศียรตัวหนึ่งที่พันอยู่รอบต้นหลิวใช้หางของมันหักกิ่งไม้อย่างช่ำชอง

กวาดกิ่งหลิวที่เหลืออยู่จนหมด

มันเลื้อยออกไปพร้อมกับนำกิ่งหลิวมาขัดฟัน

ขณะที่เลื้อยออกไปนั้น...

ได้ทิ้งกองมูลเอาไว้ที่ใต้โคนต้นหลิวพอดิบพอดี

องค์ชายหกและลู่เจาเจามองหน้ากัน ทั้งคู่เห็นความตกใจในดวงตาของอีกฝ่าย พร้อมกับเบิกตากว้างด้วยความหวาดกลัว

“นั่นไม่ใช่ที่ที่เราเก็บเห็ดหรอกหรือ” ลู่เจาเจาอ้าปากค้างด้วยความตกใจ

เด็กน้อยสองคนร้องโวยวายอยู่บนรถม้าและมีอาการงอแง

“อ๋องจิ้งซีรู้เข้าจะต้องสังหารพี่อวี้โจวแน่” องค์ชายหกรู้สึกคลื่นไส้และสงสารเขาขึ้นมาทันที