หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 710

นางกลัวว่าลู่จิ่งไหวจะจับได้ จึงให้สาวรับใช้ปลอมตัวเป็นนางอยู่ในจวน

เมื่อลู่เยี่ยนซูเห็นนางชัดๆ เต็มสองตาจึงตกตะลึง

ก่อนจะถอยหลังไปสามก้าวด้วยสีหน้าเย็นชาและรังเกียจ

“ฮูหยินลู่ โปรดเคารพตนเองด้วย! นั่นเป็นการแต่งงานที่ท่านทุ่มเทแรงกายแรงใจเพื่อให้ได้มา เชิญมีความสุขไปกับมันเถิด!” ลู่เยี่ยนซูไม่ต้องการข้องเกี่ยวกับนางอีกต่อไป

เจียงอวิ๋นเหมี่ยนเปิดขากางเกงขึ้น แต่ลู่เยี่ยนซูกลับหันหน้าหนีทันที

“ฮูหยินลู่ โปรดเคารพตนเองด้วย!” เขาตะโกนอย่างเคร่งขรึม

เจียงอวิ๋นเหมี่ยนมองแผ่นหลังของเขาอย่างว่างเปล่า

“เยี่ยนซู...ท่านช่วยข้าได้หรือไม่ เมื่อก่อนข้าเพียงผิวหนังถลอกนิดหน่อย เจ้าก็ปีนกำแพงเข้ามาช่วยข้าแล้ว ได้โปรด ช่วยข้าเถิด...”

“ลู่จิ่งไหวป่วย เขาเป็นคนบ้า!”

“เขาเป็นคนบ้า”

“เขา...” เจียงอวิ๋นเหมี่ยนกัดฟันด้วยความเกลียดชัง ร่างกายของนางในตอนนี้เต็มไปด้วยรอยฟัน และทิ้งเลือดเอาไว้

เขาไม่พอใจเจียงอวิ๋นเหมี่ยนที่ต้องการหย่าร้าง และโทษว่านางอยากกลับไปหาลู่เยี่ยนซู

นั่นเป็นจุดอ่อนไหวของเขาที่ห้ามแตะต้อง

ตอนนี้ลู่หย่วนเจ๋อกำลังไว้ทุกข์เป็นเวลาสามปีเนื่องจากการตายของนายหญิงใหญ่ ตำแหน่งและอำนาจในจวนโหวของเขาไม่มีอีกแล้ว ตอนนี้ตระกูลลู่กลายเป็นเพียงตระกูลจนๆ ตระกูลหนึ่ง

นางต้องการหย่าร้าง

แต่ลู่จิ่งไหวเป็นคนบ้า เขาไม่ยอมหย่าร้างแม้จะมีแรงกดดันจากตระกูลเจียงก็ตาม

ในทางตรงกันข้าม เจียงอวิ๋นเหมี่ยนต้องถูกทรมานทุกวัน ทรมานจนถึงจุดที่เจ็บปวดแสนสาหัส

“เยี่ยนซู ข้ารู้ว่าท่านมีข้าอยู่ในใจเสมอ ใช่หรือไม่ ท่านปกป้องข้ามาหลายปี ทำไมจะปกป้องข้าอีกครั้งไม่ได้”

“เหมี่ยนเหนียงรู้แล้วว่าทำผิดไป ท่านช่วยข้าได้หรือไม่”

“เหมี่ยนเหนียงเป็นคู่หมั้นของท่านมาหลายปี คงหลงเหลือเสน่หาอยู่บ้าง... ข้ากำลังจะถูกเขาทรมานจนตาย!” นางคุกเข่าลงบนพื้นขอร้องอ้อนวอน พร้อมกับพยายามเข้าไปดึงขากางเกงของลู่เยี่ยนซู

“นี่เจ้ากล้าเรียกเขามางั้นหรือ ลู่เยี่ยนซู เจ้ามันจิตใจโหดเหี้ยม!” เจียงอวิ๋นเหมี่ยนกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว

เมื่อได้ยินเสียงของลู่จิ่งไหว นางก็ตัวสั่นเทาในทันที

“โหดเหี้ยมหรือ คงโหดเหี้ยมไม่เท่าท่านหรอก” ลู่เยี่ยนซูพูดอย่างสงบ

ลู่เยี่ยนซูเป็นสุภาพบุรุษ หากต้องการแก้แค้น เขาจะแก้แค้นอย่างสง่างามและเปิดเผย

เจียงอวิ๋นเหมี่ยนพยายามทำให้ความบริสุทธิ์ของเขาแปดเปื้อน ดังนั้นอย่าตำหนิว่าเขาโหดร้ายเลย

หนามยอกเอาหนามบ่ง

ลู่เยี่ยนซูไม่เหลือบมองลู่จิ่งไหวตั้งแต่ต้นจนจบ

เขาไม่เคยเป็นคู่ต่อสู้เลย

เมื่อลู่จิ่งไหวถูกเมินเฉยเช่นนั้น ทำให้เขารู้สึกเหมือนเป็นสัตว์ที่ถูกขัง ความเฉยเมยของลู่เยี่ยนซูถือเป็นการดูหมิ่นเกียรติของเขาอย่างถึงที่สุด

ตัวเขาเองไม่คู่ควรที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของลู่เยี่ยนซูด้วยซ้ำ