หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 72

“ท่านแม่ก็ยังไม่แก่เสียหน่อย ตอนที่ท่านแม่คลอดหว่านอี้ออกมา คนอายุรุ่นราวคราวเดียวกันเป็นท่านย่าไปหมดแล้ว แต่ท่านแม่ยังคลอดลูกสาวได้ แสดงว่ายังไม่แก่เลยเจ้าค่ะ” สวี่ซื่อฉีกยิ้มพลางพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวาน

แต่นายหญิงใหญ่กลับยิ้มไม่ออก

นางมักจะรู้สึกว่าสวี่ซื่อกำลังเหน็บแนมนาง

แต่นางไม่มีหลักฐานมายืนยัน!

มันยิ่งทำให้นางหงุดหงิด!

“หว่านอี้เป็นลูกสาวแท้ๆ ของท่านแม่ ส่วนข้าน่ะ รักและเอ็นดูนางในทุกๆ วันก็พอแล้ว สำหรับเรื่องแต่งงาน ท่านที่เป็นแม่ผู้ให้กำเนิดก็ควรเป็นคนจัดการ ไม่เช่นนั้นคนนอกจะนินทาเอาได้” สวี่ซื่อพูดด้วยรอยยิ้ม

ทุกคนในเมืองหลวงรู้ว่านางไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานของ ลู่หว่านอี้ นางย่อมไม่ขอร่วมสังฆกรรมด้วย

ในอนาคต หากลู่หว่านอี้คิดเสียใจ ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับนาง

คิ้วของหญิงชราเต็มไปด้วยความขุ่นมัว

ครั้งก่อน เผยเจียวเจียวต้องอับอายขายหน้าต่อหน้าคนตั้งมากมาย ทั้งยังถูกคุมขังอยู่ถึงหนึ่งคืนเต็มๆ เมื่อกลับถึงบ้าน ก็ยังทะเลาะกับลู่หย่วนเจ๋ออีก

ในเมืองหลวงมีข่าวลือหนาหูว่ามารดาของลู่จิ่งไหวเป็นหัวขโมย กระทั่งมีเสียงเล่าลือถึงเหตุการณ์ฟ้าผ่าครั้งก่อนว่าบ้านที่ถูกฟ้าผ่ามิใช่บ้านใครอื่น แต่เป็นบ้านของลู่จิ่งไหว

ข่าวลือเหล่านี้กระทบต่อชื่อเสียงของลู่จิ่งไหวเป็นอย่างมาก

ข่าวลือครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้คนอื่นๆ ที่เคยประจบเอาใจลู่จิ่งไหวก็เริ่มห่างเหินไม่เหมือนเดิม

ไข้ตัวร้อนเมื่อคืนทำให้นางขวัญเสียนอนไม่หลับทั้งคืน

นางเริ่มไม่ไว้ใจที่จะให้ลู่จิ่งเหยาเติบโตอยู่ข้างนอก

หากสวี่ซื่อสามารถเลี้ยงดูลู่จิ่งเหยาได้ นางก็จะได้รับความไว้วางใจจากสวี่ซื่อ แล้วนางก็จะมีสิทธิ์ได้รับมรดกของสวี่ซื่อด้วย ส่วนตนเองก็จะได้เจอหลานรักได้บ่อยๆ

“เจ้าเป็นพี่สะใภ้ของหว่านอี้ ก็ช่วยๆ นางบ้างเถอะ”

สวี่ซื่อเพียงยิ้ม แต่ไม่ได้พูดอะไร

“วันนี้เรียกเจ้ามา เพราะมีเรื่องอยากจะหารือด้วย”

“ข้าได้รับจดหมายจากบ้านเก่าที่ชิงซี ญาติห่างๆ ครอบครัวหนึ่งประสบเคราะห์กรรม เหลือลูกสาวกำพร้าเพียงคนเดียว”