หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 73

“ท่านแม่ ข้ามีเจาเจาอยู่ทั้งคน ใยต้องมีลูกสาวเพิ่มอีกด้วย”

“อีกอย่าง พ่อแม่ของเด็กคนนั้นจากไปแล้วจริงๆ หรือ” สวี่ซื่อถามอย่างเป็นกังวล

หญิงชราตอบแค่ “อืม” เบาๆ

“ท่านแม่ ไม่ใช่ข้าจะใจร้ายหรอกนะ ข้าเกรงว่าเด็กคนนี้อาจจะมีดวงปิตุฆาต”

“ท่านแม่ลองคิดดูสิ ก่อนที่จะคลอดเด็กคนนี้ ทุกอย่างดีไปหมด ครอบครัวอบอุ่น พ่อแม่รักใคร่กันดี แต่หลังจากที่นางเกิด บ้านแตกสาแหรกขาด ทุกอย่างไม่ราบรื่น ดวงของนางคงแรงมาก จะนำโชคร้ายมาสู่ญาติโกโหติกา ข้าน่ะอายุยังน้อย ไม่กลัวหรอก แต่ท่านแม่...”

สวี่ซื่อถอนหายใจราวกับมีนัยอะไรบางอย่างซ่อนอยู่

หญิงชราขมวดคิ้วเล็กน้อย ในดวงตาสาดประกายแห่งความไม่พอใจ

ลู่จิ่งเหยาและลู่จิ่งไหวเป็นหลานรักของนาง นางไม่ยอมให้ใครมานินทาเด็ดขาด

ยิ่งจิ่งเหยาแล้ว มีพระผู้ทรงศีลทำนายไว้ว่านางมีชะตาที่สูงส่ง

“ช่างเถอะ ในเมื่อเจ้าไม่เต็มใจ ข้าเองก็ไม่บังคับ” นายหญิงใหญ่เองก็ไม่ได้จริงจังอะไรมากมายกับเรื่องนี้ นางแค่รู้สึกเสียดายว่าทำไมตอนนั้นลู่เจาเจาไม่ตาย

ทันทีที่เดินออกจากประตูไป รอยยิ้มบนใบหน้าของสวี่ซื่อก็หายไปทันที

ฝันไปเถอะ!

ลู่เจาเจาไม่รู้เรื่องนี้ ต่อให้นางรู้ นางก็คงจะไม่ยอมให้ลู่จิ่งเหยามาเป็นพี่น้องกับนาง

หากแค่นางไม่ต้องการ แม้แต่สวรรค์ก็อย่าหวังว่าจะบังคับนางได้!

ลู่เจาเจาเพิ่งจะอายุครบเจ็ดเดือน ฟันน้ำนมซี่แรกได้เริ่มงอกออกมาแล้ว นางกินอาหารบำรุงได้มากขึ้น บางครั้งยังกินไข่ตุ๋นได้ถึงครึ่งฟอง

ส่วนลู่หว่านอี้ก็ถึงฤกษ์แต่งงานเสียที

[หึๆ ชาติที่แล้วท่านแม่ป้องกันไม่ให้นางแต่งงานกับเดรัจฉาน แต่นางกลับทำให้ท่านแม่เสียโฉม! คราวนี้มาดูกันว่านางจะเสียใจหรือไม่...] ลู่เจาเจาแต่งตัวด้วยชุดสีแดงสดใส ปานแดงบนหน้าผากของนางยิ่งทำให้นางดูไร้เดียงสาและน่ารักมากขึ้น

[หึๆ ตีนางให้ตายเลย ตีนางให้ตาย]

จวนจงหย่งโหวคึกคักมาก ไม่ว่าที่ไหนก็ประดับประดาไปด้วยโคมแดงและตัวอักษรมงคล