หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 723

“ลู่จิ่งไหวตายแล้ว เจียงอวิ๋นเหมี่ยนตายแล้ว เผยซื่อตายแล้ว ลู่จิ่งเหยาตายแล้ว ท่านแม่ก็ตายแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า ตายกันหมดแล้ว ไม่มีใครเล่นงานเจ้าได้อีกแล้ว พวกเรากลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนดีไหม?”

“ข้าฆ่าพวกเขาทิ้งหมดแล้ว!” เขาเงยหน้าขึ้น ทุกคนถึงสังเกตเห็นรอยเลือดเต็มใบหน้าเขา สองมือยิ่งกลายเป็นสีเลือด

“ว้าย!!” แขกต่างถอยหลังอย่างรวดเร็ว

“อวิ๋นเหนียง ข้าฆ่าพวกเขาทิ้งหมดแล้ว พวกเราก็สามารถกลับไปจุดเริ่มต้นถูกไหม?”

“อวิ๋นเหนียง ให้โอกาสข้าอีกครั้งดีหรือไม่?”

“พวกเรามีทั้งบุตรชายบุตรสาว สามีภรรยารักใคร่ จะต้องมีชีวิตที่ดี......”

“บุตรชายคนโตของข้าเป็นจอหงวน คนรองเป็นแม่ทัพ เจ้าสามเป็นซิ่วไฉ บุตรสาวคนเล็กเป็นองค์หญิง ภรรยาของข้าเป็นสตรีที่มีความรู้ ข้าควรมีชีวิตที่มีความสุขที่สุด......”

ลู่หย่วนเจ๋อสองมือกุมศีรษะ คร่ำครวญด้วยสีหน้าบ้าคลั่ง “อวิ๋นเหนียง พวกเรากลับบ้านดีหรือไม่?”

“เจ้าดูสิ นี่เป็นชุดแต่งงานตอนนั้นของพวกเรา ยังจำได้ไหม? นี่เป็นเจ้าปักทีละเข็ม!” ลู่หย่วนเจ๋อมองนางเศร้าโศก

หรงเช่อขวางอยู่หน้าสวี่สืออวิ๋น สีหน้าเย็นชา

สวี่สืออวิ๋นคลุมผ้าคลุมสีแดงอยู่ ยืนอยู่ด้านหลังหรงเช่อเงียบๆ

เสียงนางดังกังวาน น้ำเสียงเย็นชา “ใช่ ข้าปักชุดแต่งงานทีละเข็ม ท่านพ่อท่านแม่รักและเอ็นดูข้าตั้งแต่เด็ก ไม่ยอมให้ข้าเรียนงานฝีมือ ข้าไม่เคยเรียนงานปักเย็บมาก่อน”

“แต่ประโยคเดียวของเจ้า……”

“ข้าไม่อยากให้เจ้าเหนื่อย แต่หากได้สวมชุดแต่งงานที่เจ้าปักเอง ข้าจะต้องเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในเป่ยเจาแน่นอน”

“ประโยคเดียวของเจ้า ข้าเร่งงานทั้งคืนวัน สองมือถูกทิ่มเต็มไปด้วยรูและเลือด บนชุดแต่งงานไม่รู้เปื้อนรอยเลือดไปเท่าไหร่......เจ้าเคยพูดสงสารสักคำไหม?”

“ถึงขนาด……”

“ตอนกลางวันเจ้าโขกศีรษะทำพิธีแต่งงานกับข้า ส่วนกลางคืน เผยซื่อเพื่อที่จะทำให้ข้าไม่สบายใจ จึงหาโอกาสเรียกเจ้าไป”

“ใครกำหนดมีเพียงสตรีที่ปักชุดแต่งงานได้?”

“เพียงแค่เจ้าไม่เต็มใจเท่านั้น” หรงเช่อมองเขาด้วยใบหน้าไม่พอใจ

“สวรรค์ส่งสตรีที่ดีที่สุดในโลกถึงตรงหน้าเจ้า ประทานบุตรชายบุตรสาวเพื่อเจ้า กตัญญูต่อแม่สามี ความดีของอวิ๋นเหนียง ทุกคนใต้หล้ารู้ดี มีแค่เจ้าไม่ทะนุถนอมอย่างรู้คุณค่า!”

“เจ้าไม่คู่ควร!”

“อวิ๋นเหนียงเป็นภรรยาของข้า เจ้าพานางไปไม่ได้!” ปีนั้นเขาคลาดกับสวี่สืออวิ๋นไป เพียงพอให้เขาเสียใจไปตลอดชีวิต

จะไม่มีวันให้โอกาสลู่หย่วนเจ๋ออีกเป็นครั้งที่สอง

ลู่หย่วนเจ๋อน้ำตาไหลเป็นทาง “ไม่ถูกต้อง ผิดไปหมดแล้ว......หรงเช่อผิด ไม่ควรมีหรงเช่อ......”

สายตาเขาหยุดบนตัวลู่เจาเจา