หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 733

จนกระทั่งถึงท้องฟ้าสว่าง ขุนนางราชสำนักถึงออกพระราชวัง

ตอนก่อนออกพระราชวัง ได้ยินเณรน้อยมารายงาน

“ไต้ซือชื่อคงมรณภาพแล้ว”

ไต้ซือชื่อคงนั่งขัดสมาธิมรณภาพบนเบาะกลม

ฮ่องเต้มีราชโองการ สร้างสถูปหนึ่ง ใช้มาฝังไต้ซือ และให้คนรุ่นหลังกราบไหว้

“เจาเจา บาตรทองคำนั่นมีที่มาอะไรไหม?” ฮ่องเต้ถามลวกๆ

ลู่เจาเจาดวงตาเป็นประกาย “แดนพระพุทธฝึกฝนพระพุทธเจ้าน้อยองค์หนึ่งออกมาอย่างลับๆ เตรียมให้เขาปกครองแดนพระพุทธ”

“พิธีก่อนรับตำแหน่ง ข้าหลอกเอาบาตรทองคำเขามาแล้ว”

“ก็คือบาตรทองคำอันนี้ไง”

“หากไต้ซือชื่อคงพกบาตรทองคำไปแดนพระพุทธ พวกเขาเห็นก็รู้เป็นคนของข้า! จะต้องปกป้องบ้างแน่นอน!”

“แจ้งชื่อของข้า ไต้ซือชื่อคงจะต้องประหลาดใจ!”

ฮ่องเต้สูดลมหายใจเย็น แทบจะตะโกนกระโดดขึ้นมา

เขามองลู่เจาเจาอย่างสยองขวัญ ยอมนางจริงๆ!!

แจ้งชื่อของนาง ขึ้นไปจะไม่ถูกทำร้ายหรอกหรือ!!

ไต้ซือชื่อคง เราผิดต่อเจ้าแล้ว!

ฮ่องเต้ถามเณรน้อยตัวสั่น “ตอนไต้ซือมรณภาพ ได้หยิบบาตรทองคำหรือไม่?”

“ถือไว้พ่ะย่ะค่ะ มือถือบาตรทองคำนั่งมรณภาพไป”

ฮ่องเต้ปวดหัวจริงๆ

เขาชำเลืองมองลูกแก้วตรึงวิญญาณตรงหัวเตียงรัชทายาท ถามประโยคหนึ่งเหมือนถูกผีสิง “ลูกแก้วตรึงวิญญาณนี้เจ้าเก็บมาจริงๆใช่ไหม??”

เขามองลู่เจาเจาอย่างคาดหวัง

คิดไม่ถึง......

ลู่เจาเจาลูบศีรษะอย่างร้อนตัว

ฮ่องเต้!!!!

“ใช่ ข้าเก็บมา”

บนใบหน้าลู่เจาเจาเกิดน้ำแข็งขึ้นหนึ่งชั้น

หน้าขรึมเร่งกลับไป

รถม้ายังไม่ทันหยุด ก็ได้ยินเสียงเอะอะดังจากข้างนอก

“ใครกล้าพาบุตรสาวของข้าไป? นอกจากข้ามศพข้าไปก่อน!” ฮูหยินใหญ่ตระกูลสวี่จับไม้เท้า น้ำเสียงและใบหน้าถมึงทึง

“อวิ๋นเหนียงเป็นบุตรสาวตระกูลสวี่ ใครก็พานางไปไม่ได้!”

“ฮูหยินเกิดในเป่ยเจา เติบโตในเป่ยเจา พวกเจ้าประโยคเดียวก็จะพาฮูหยินไปมีอย่างที่ไหน!” เติงจือปกป้องสวี่สืออวิ๋นไว้ด้านหลัง ด่าด้วยใบหน้าโมโห

หนานมู่ไป๋มองสวี่สืออวิ๋นอย่างเย็นชา

มิน่ามองนางแล้วรู้สึกคุ้นตานิดๆ

ใบหน้านั้นของนาง เงาหน้าด้านข้างเหมือนเสด็จตาหลายส่วน แต่น่าเสียดายเขากลับไม่เคยมองออก

“นางเป็นสตรีตระกูลสวี่หรือ? น่าขัน!”

“ทารกหญิงบนพื้นหิมะ เจ้ายังจำได้ไหม?” หนานมู่ไป๋มองฮูหยินใหญ่สวี่อย่างเฉยเมย