หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 75

“เจาเจา นี่พ่อนะลูก” ในดวงตาฉายแววไม่พอใจ

เจาเจาชี้ไปที่พ่อของนางอย่างไร้เดียงสา “มะหมา... มะหมา...” ท่าทางที่ไร้เดียงสาไม่เข้าใจโลกทำให้ลู่หย่วนเจ๋อโกรธมากจนแทบกัดฟันแตก

“เจาเจายังเด็กอยู่ ท่านจะเอาอะไรกับเด็กตัวเล็กๆ เล่า”

ลู่หย่วนเจ๋ออุ้มลู่เจาเจาไปไว้ข้างๆ

เขาลดเสียงลง มีความเสน่หาผุดขึ้นบนใบหน้าอันสง่างาม “สืออวิ๋น หลังจากที่เจ้าคลอดเจาเจาแล้ว พวกเราไม่ได้อยู่ด้วยกันนานแค่ไหนแล้วนะ” เขาลูบไหล่ของสวี่สืออวิ๋นเบาๆ แต่อีกฝ่ายกลับรู้สึกขยะแขยง

นางกลั้นใจตีมือของเขาเบาๆ พลางมองลู่เจาเจาที่กำลังจ้องมองพวกเขาด้วยสายตาที่มีไฟลุกโชน “เจาเจามองอยู่นะ”

“ลูกสาวก็อย่างนี้แหละ เกาะติดแม่ ท่านโหวนอนคนเดียวคงจะเหงาแน่ๆ” สวี่ซื่อพูดพลางหัวเราะเบาๆ

เมื่อเหลือบไปเห็นสายตาของลู่เจาเจา ลู่หย่วนเจ๋อที่คิดจะออดอ้อนภรรยา ก็หมดอารมณ์ทันที

เขาชักมือกลับอย่างเสียไม่ได้ “อวิ๋นเหนียงอย่าคิดไปไกล ข้าจะไปคิดมากกับเรื่องเหงาได้อย่างไร ข้ามีแต่เจ้าคนเดียว”

“ก็แค่…” ลู่หย่วนเจ๋อหยุดชะงักไปชั่วครู่

“ท่านโหวมีอะไรเดือดร้อนหรือเปล่า” สวี่ซื่อถามด้วยความห่วงใย

ลู่หย่วนเจ๋อไม่รู้จะเริ่มพูดอย่างไร

หากเป็นปกติ สวี่ซื่อคงจะมอบกุญแจคลังสมบัติส่วนตัวของนางให้เขาแล้ว ไม่ว่าเขาจะเลือกสิ่งใด นางไม่มีวันให้เขาต้องร้องขออย่างไร้ศักดิ์ศรีเป็นแน่

เขาควรจะบอกอย่างไรดีว่าสภาพคล่องในจวนกำลังชักหน้าไม่ถึงหลัง

งานมงคลของลู่จิ่งไหวและคุณหนูเจียงได้ถูกกำหนดไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว รายการสินสอดก็ได้ตระเตรียมไว้พร้อมแล้ว แต่ทั้งหมดกลับถูกนำไปใช้หนี้ให้สวี่ซื่อ

แม้แต่สินเดิมของลู่หว่านอี้ก็ขี้เหร่มาก มิหนำซ้ำ สวี่ซื่อก็ยังไม่เคยเพิ่มให้นางเลย