หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 769

เซี่ยจิ้งซีใบหน้าดำมืด

“เจ้าตะโกนว่าอะไรนะ” เจ้าเรียกใครว่าพ่อหมาน่ะ!!!”

เซี่ยอวี้โจวรีบโบกมือปฏิเสธ “ท่านพ่อ ข้าไม่ได้หมายถึงท่าน ข้าเรียกพ่อหมาต่างหาก ท่านพ่อมารับทำไม”

เซี่ยจิ้งซีกัดฟันกรอด เจ้าลูกเนรคุณ นี่มันลูกเนรคุณชัดๆ

“รีบขึ้นรถม้าไปเลย ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น! วันนี้ห้ามพูดอะไรสักคำเลย!”

“อย่าบังคับให้ข้าต้องตีเจ้าจนตายที่แคว้นใต้นี่ เจ้าลูกเนรคุณ!” เซี่ยจิ้งซีไม่สบอารมณ์

ชีวิตนี้ ความล้มเหลวเดียวของเขาคือการมีลูกชายอย่างเซี่ยอวี้โจว!!

เซี่ยอวี้โจวพาดตัวอยู่บนหน้าต่างรถม้า ได้แต่ตาละห้อยมองเจาเจาปีนขึ้นไปบนหลังจุยเฟิง

ขบวนรถม้าหยุดลงที่หน้าจวนหนิง

ด้านหน้าจวน มีเหล่ามามาจำนวนมากยืนรอต้อนรับด้วยรอยยิ้มอยู่

เมื่อเห็นรถม้าหยุดลง

มามาที่เป็นผู้นำสองสามคนรีบคุกเข่าลงด้วยความเคารพ “ขอต้อนรับองค์หญิงกลับบ้าน”

ทุกคนต่างมองไปที่รถม้า น้ำตานองหน้า

ภายในรถม้า สวี่สืออวิ๋นพูดเบาๆ “ท่านแม่เฒ่าไม่สบาย เพิ่งจะหลับไป อย่าเพิ่งปลุกนางเลย เดี๋ยวให้ใครสักคนคอยอยู่ดูแลนางที่นี่” นับตั้งแต่หญิงชรามาถึงหนานตู อารมณ์ของนางก็ค่อนข้างแย่มาก

“เจ้าค่ะ” เติงจือรับคำ

หรงเช่อเลิกม่านขึ้น ช่วยประคองสวี่สืออวิ๋นลงจากรถ

“บ่าวเป็นมามาข้างกายฮูหยินหนิง หวังมามาคำนับองค์หญิง”

"บ่าว หลินมามา คำนับองค์หญิง”

ด้านหลังของสองมามา ยังมีสาวใช้กลุ่มหนึ่ง

“ฮูหยินตั้งตารอคอยการกลับมาของท่าน นางถามถึงท่านวันละไม่รู้กี่รอบ วันนี้ ในที่สุดท่านก็กลับมาเสียที...” เหล่ามามานำทางพวกเขาเข้าไปด้านใน

สวี่สืออวิ๋นน้ำตาคลอเบ้า

“นาง... นางอยู่ที่ไหนหรือ” สวี่สืออวิ๋นนัยน์ตาแดงก่ำ

ทันทีที่เห็นสวี่สืออวิ๋น หญิงชราก็ลุกขึ้นยืน

นางพยุงตัวกับไม้เท้าในมือ แล้วเดินรี่เข้าไปหาสวี่สืออวิ๋น

ก่อนที่จะเข้าไปใกล้ ดวงตาของนางก็เปลี่ยนเป็นสีแดง “ลูกแม่ ลูกของแม่ใช่หรือไม่”

น้ำเสียงของหญิงชราแหบแห้ง นางก้าวไปข้างหน้าจับมือสวี่สืออวิ๋นไว้แน่น

ใบหน้าเล็กๆ ของสวี่สืออวิ๋นชะงักงัน แต่เมื่อเผชิญหน้ากับนาง ไฉนคำว่าแม่จึงคาอยู่ในลำคอ ไม่สามารถเปล่งออกมาเป็นคำพูดได้

“ลูกสาวของข้า ลูกสาวที่ข้าแลกมาด้วยชีวิต แม่รอคอยเจ้าทุกคืนวัน ในที่สุดก็ได้พบเจ้าแล้ว” หญิงชราสะอึกสะอื้น แทบจะยืนไม่อยู่

เหล่ามามารีบเข้ามาปลอบโยน “ฮูหญิง อย่าเพิ่งตื่นเต้นเกินไป สุขภาพท่านเพิ่งจะดีขึ้นเอง”

หญิงชราดึงสวี่สืออวิ๋นไปที่เก้าอี้ ท่าทางไม่อยากจะปล่อยมือไปไหน

ต่อให้ใครมาเห็นก็ต้องรู้สึกว่านางคิดถึงและรักลูกสาวมากอย่างไม่ต้องสงสัย

แต่สวี่สืออวิ๋นกลับรู้สึกไม่สบายใจอยู่ลึกๆ